มาเล่าเรื่องราวของตัวเองครับผมอายุ14

กระทู้สนทนา

วันอังคารที่2เดือนกรกฎาคมปี2567

สวัสดีครับผมขอใช้นามปากกาว่ามิสนะครับ
วันนี่เป็นวันที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะผมเป็นไข้ผมต้องอยู่คนเดียวในวันที่ผมเป็นไข้เพราะเเม่ของผมไปทำงานที่ชนบุรีส่วนพี่สาวของผมไปเรียนมหาลัยผมกับพี่หางกัน6ปีตอนเด็กผมกันพี่อยู่โรงเรียนไกลกันเเต่ไม่ได้เรียนโรงเรียนด้วยกันเพราะหากกัน6ปีพอพี่ขึ้นมัธยมผมก็ขึ้นประถม เเต่พอพี่อยู่ม4พี่ก็ไปเรียนโรงเรียนต่างจังหวัด ผมก็เลยต้องเปลี่ยนโรงเรียนมาใกล้บ้านของป้าผมอยู่กับเเม่เพราะตอนที่ผมอยู่ป1-6ผมอยู่กับเเม่ตลอด เเต่ผมก็ยังคิดถึงพี่สาวเพราะผมเป็นคนติดพี่มาก มีตอนปิดเถอมเเละวันหยุดต่างๆทุกๆครั้งที่พี่กลับมาผมจะมีความสุขมากจนกระทั่งผมขึ้นมัธยมพี่ก็ขึ้นมหาลัยทำให้ผมกับพี่ต้องหากกันมากขึ้นเเละเเม่ผมก็ไปทำงานที่ชนบุรีเเม่เลยให้ยายมาดูเเลผมเเต่ผมเป็นคนที่ไม่ผูกผันกับยายเลยเพราะตอนเด็กที่ผมจำได้มีเเต่เเม่พ่อเเละพี่ผมเลยไม่สนิทกับยายเลยทำให้ผมรู้สึกเศร้ามากจนร้องให้เเทบทักวันเเต่พอผมเรียนจนถึงม.1เทอมสองก็ไม่ค่อยร้องเเล้ว
จนถึงช่วงปิดเทอมพี่ผมได้กลับมาหาผมดีใจมากเเละผมกับพี่ได้ไปหาเเม่ที่ชนบุรีได้ไปช่วงงานที่ร้านอาหารของเเม่ได้ไปเล่นที่ทะเลเเละเล่นสงกรานต์.. เเล้วเเม่ก็ต้องไปหาพ่อที่ต่างประเทศ เเม่เลยฝากผมกลับพี่ที่กรุงเทพไว้กับลูกพี่ลูกน้อง เเละผมก็ได้อยู่คอนโดกับพี่ได้กินอาหารที่พี่ทำมันเป็นอาหารที่อร่อยมากได้ไปลองขึ้นบีทีเอสครั้งเเรกกับพี่ได้ไปอยุธยาเพราะลูกพี่ลูกน้องต้องไปทำงานที่นั้นบ่อยๆได้ไปดูเจดีเเละวัดเก่าๆเเละก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆผมจำได้ว่าตั้งเเต่ขึ้นมัธยมตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดผม ผมได้ใช้ชีวิตไปเรื่อยอย่างมีความสุขจนวันที่ต้องเปิดภาคเรียนเเม่ก็กลับมาที่ไทย
เเล้วก็กลับบ้านเเล้วก็ใช้ชีวิตปกติตอนนั้นผมคิดว่าต้องจากกันกับพี่เเละเเม่เเล้วหรอจน
2อาทิตย์ต่อมาเเม่ต้องกลับไปทำงาน ผมกับพี่เลยต้องอยู่บ้านกัน2คนมีวันนึงไปโรงเรียนเเล้วผมเป็นไข้ครูเลยให้กลับบ้านพี่มารับผมที่โรงเรียนเเล้วให้ผมนอนอยู่บ้านพี่ผมออกไปชื้อยายเเละข้าวร้อนๆให้ผมกินผมจำได้ว่าพี่สาวเป็นคนที่ดีที่สุดตั้งเเต่ผมรู้จักมาพี่เป็นคนที่ดูเเล่ผมดีมากๆด้วยความที่พ่อเลี้ยงผมเป็นคนต่างประเทศพี่เลยต้องฝึกพูดภาษาอังกฤษผมนับถือพี่มากๆผมรักพี่มากๆอยากกอดมากๆ*จนวันที่พี่ต้องกลับไปเรียนมหาลัยพี่บอกผมว่าจะไม่ได้กลับมาตอนวันปิดเทอมละนะเพราะพี่ต้องเรียนสัมเมอร์(เพราะพี่เรียนพยาบาล)ผมเก็บอาการให้รู้สึกเป็นธรรมชาติที่สุดไม่ร้องไห้ไม่เศร้าวันนั้นเป็นวันที่พี่ต้องไปบคสเลยต้องไปนอนค้างบ้านลูกพี่ลูกน้องอีคน
ผมเเทบไม่ได้ลาพี่เลยเพราะผมต้องไปเรียนผมไม่กล้าเเม้เเต่ละพูดว่าเดินทางปลอดภัยนะจนพี่กลับไปเรียนผมก็ต้องกลับมาอยู่กับยายผมไม่มีความสุขเลยเพราะผมไม่สนิทกับยายจะคุยกันก็เเค่กินข้าวหรือยังจะทำให้กับจะไปตลาดยายจะเอาอะไรไหม ผมได้ใช้ชีวิตเเบบไม่มีความสุขเลย จนวันที่1 กรกฎาคม 2567ผมเป็นไข้หนักมากไอจนปวดกล้ามเนื้อที่ท้องผมเลยไม่ได้ไปโรงเรียน ส่วนยายกลับไปที่บ้านที่อยู่คนละอำเภอตั้งเเต่วันที่30ผมเลยอยู่คนเดียวในวันที่ไอหนักจนปวดท้องที่ขยับนิดหน่อยก็เจ็บท้องผมคิดถึงพี่ที่ดูเเลผมมากๆ พี่เป็นคนที่หายาให้กินหาของกินให้กินเต่ผมก็ต้องทำใจเเละพอเย็นของวันที่2(ยังไม่หายดี)ผมก็เดินไปชื้อยากับข้าว
ผมกลับบ้านมาผมก็กินข้าวเเต่ก็ถึงพี่กับเเม่มากๆผมกินข้าวเเล้วห้องให้ไป ผมเจ็บท้องมากๆเเต่มันก็คุ้มกับการที่ผมเก็บกดมานาน
ผมเป็นคนที่เครียดเเละไม่ร้องให้ต่อน่าคนที่รักเเละคนเเปลกหน้าเลย วันนั้นผมร้องให้หนักที่สุดผมได้เเต่คิดถึงพี่ บ่างครั้งผมก็คิดว่าทำไมพี่ต้องไปเรียนมหาลัยต่างจังหวัดด้วยเเต่ผมก็คิดได้ว่ายังไงมันก็อนาคตขอพี่

(พี่มายด์รู้มั้ยว่าพี่เป็นคนที่ดีมากๆเพราะการที่มีพี่มายด์มั้นทำให้น้องคนนี้มีความสุขมาก น้องคนนี้อยากกอดพี่มากๆเเต่น้องเข้าใจว่าพี่ก็เป็นผู้หญิงการกอดกันมันอาจจะเป็นอะไรที่น่าขยะเเขยงก็ตามเเต่น้องคนนี้อยากกอดพี่มากๆสิ่งที่อยากจะบอกคือรักนะ)

(เเม่หนูรู้ว่าหนูเรียนไม่เก่งอะไรก็ไม่ได้เรื่องหนูรู้ว่าเก่งไม่ได้เท่าพี่ไม่ได้เท่าพี่เเต่หนูรักเเม่นะหนูรู้ว่าเเม่ดุเพราะยากให้ตั้งใจเรียนเก่ง ถึงหนูจะไม่ได้เก่งอะไรเลยสักอย่าง หนูเข้าว่าเเม่ต้องไปทำงานเลยต้องหางกัน หนูรักเเม่นะรักมากๆ)

(Dad, thank you for everything, the love you give, the birthday gifts and the tuition fees. Thank you for making our family happy. I love you so much.)