วันนี้ผมมีอะไรจะเล่าให้ฟัง แต่ นั่นก็ทำให้ผมเริ่มที่อยากจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เรื่องมันมีดังนี้ครับ ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ถูกตาที่เลี้ยงดูมาตลอดชอบกดดันด่าและตีผมด้วยไม้แขวนอยู่บ่อยๆจนม.2 แล้ว ผมไม่ถูกตีแล้วแต่เขาชอบเข้าใจในสิ่งที่เขาคืดจนตามืดมัวไม่สนคำพูดผมเลยเขาอยากให้ผมเป็นทหารผมก็พยายามอยู่แต่ ผมก็มีกิจจวัตรหลายอย่างเหมือนกัน ซึ่งวันนี้ผม ตักข้าวตอน 20:25 ผมกินเสร็จตอน 20:50 พ่อผมเดินเข้ามา พูดว่ารีดผ้ายังผมบอกยังและนั่งกินข้าวต่อ เขาก็บอกว่าผม สองสามวันมากำลังกายไม่ออกผ้าไม่รีดพรถ่งนี้ต้องมานั่งรีดแล้วก็ไม่ได้ออกกำลังกายอีก ไม่ต้องเรียนแล้วมั้ง อยากทำมากใช่มั้ยงาน ได้กูให้ทำ ก่อสร้าง จบแค่ม.2พอแล้ว ไม่ต้องเรียน อย่าให้กูบ้า กูบ้าจะไม่ปราณี ผมถูกเขาด่าแนวนี้มาตั้งแต่ม.1แล้ว ผมเริ่มตัดพ้อชีวิตหาจุดทางตัวเองไม่ได้ผมไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่บ้าน อิจฉาคนอื่นชีวิตไม่ต้องมารับอะไรเช่นนี้ คำที่ผมพูดเขาแทบไม่ฟังเหตุผลก็ไม่ฟังด่าผมทั้งที่ยังไม่ทันได้ฟังเหตุผล ผมไม่มีชีวิตอยู่ผมจะเป็นอิสระ.