ไม่อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลเอง

คือไม่รู้จะทำไงดี คือเวลาพ่อแม่ว่าเรา ปกติเราก็จะรีบเข้าห้องเลยเพราะ เค้าชอบว่าเราแรง แล้วน้ำตาเราชอบไหลเราจะเก็บมาร้องคนเดียว เค้าไม่รู้หรอกว่าเราแอบร้องไห้คนเดียวตลอด เราเหนื่อย เราท้อ เราทุกข์ เราก็จะแอบมาร้องคนเดียวเสมอ ล่าสุด

วันแรก เราทะเลาะกับพ่อ พ่อว่าเราปัญญาอ่อน ****ายนา ก็จะทะเลาะกัน เราฮึบแล้ว พอเราบ่นเรื่องน้องแม่ก็พูดปกป้องน้องอีก น้ำตาที่ฮึบไว้ก็ไหล เราเลยหนีเข้าห้อง

วันที่สองต่อกันเลย เราทำความสะอาดในครัวเสร็จ น้องกับเพื่อนมาใช้ต่อ ทำรกอีก แล้วมารู้อีกว่ามันกินของที่เราจะไปทำงานกลุ่ม คือเราบอกมันแล้วนะ เราโมโหมากโทรไปหาแม่ รู้ไหมค่ะว่าแม่พูดว่าอะไร "มันจะรู้ไหมโวยวายทำไม ก็ซื้อใหม่ซิ" น้ำตาพรากเลย เราไม่อยากร้อง แต่น้ำตามันไหลเอง เรากะว่าจะรีบทำความสะอาดครัวให้เสร็จแล้วเข้าห้อง แต่แม่กลับมาพอดี เค้าถามว่าเป็นอะไรนักหนา ช่วยนี้บอบบางจริงๆ พูดอะไรก็ไม่ได้สะเทือนจิตใจไปหมด 

เราแค่มาเล่าให้ฟังเฉยๆ เราไม่เข้าใจกับตัวเราเอง เราพยามยามฮึบ แต่มันไม่ไหว เรารู้สึกว่าจิตใจเราเข้มแข็งนะ แต่น้ำตามันไปก่อนแล้ว อยากหยิกตัวเองเหมือนกันเวลาน้ำตามันไหล เราพยายามคุมมาตลอดแต่ช่วงนี้มันไม่ไหว ตื่นตี5ไป ร.รกับมาต้องทำงานบ้านที่เราไม่ใช่คนทำรกแต่เป็น น้องกับเพื่อนๆมัน 

ไป ร.รก็เหนื่อย เราเรียนสาย วิทย์-คณิต เหนื่อยมาก พ่อแม่เค้าไม่รู้ว่าเราเหนื่อยแค่ไหน เอาแต่ว่าเรา เรารอเวลาที่จะไปเรียนมหาลัย แต่มันอีก3ปี ไม่รู้ว่าจะไหวถึงตอนนั้นไหมนะ

แค่นี้แหละค่ะขอบคุณที่อ่านนะค่ะ ถ้าจะว่าเราก็ขอเบาๆนะคะ  แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้วค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่