เรื่องมีอยู่ว่า วันที่26มิถุนายนที่ผ่านมา เราไปกินเลี้ยงสังสรรค์ที่บ้านเพื่อน แล้วตอนกำลังจะกลับก็มีเพื่อนคนนึงได้ถามขึ้นมาว่า สเปคของเราเป็นแบบไหน เราก็เลยตอบไปว่า ตรงข้ามกับคนที่คุยอยู่ (ในช่วงเวลานั้นเรามีคนคุยอยู่หนึ่งคน) ซึ่งที่เราได้พูดออกไปมันมีทั้งความจริงและการพูดเล่นปนไปด้วย เพื่อนที่ได้ยินเรื่องนี้มีทั้งหมด 5 คน และคนที่รู้เรื่องนี้มีอีกหนึ่งคนคือพี่เรา ซึ่งพี่เราก็เป็นเพื่อนกับคนที่เราคุยอยู่ด้วย ในวันที่เกิดเรื่องคือวันที่ 28มิถุนายน ช่วงเวลาประมาณ 00:20 น. เป็นช่วงเวลาที่เราหลับไปแล้วแต่คนที่เราคุยอยู่ด้วยนั้นเขาได้ไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งไม่ได้มีแค่คนเดียว แล้วผู้หญิงคนนั้นก็โทรมาหาเขาทางไอจี (ซึ่งเรามีรหัสไอจีของเขาด้วยเพราะประมาณเดือนที่แล้วเขาได้ยืมโทรศัพท์ของเราไปเพราะจะเอาไปเข้าไอจีของเขา หลังจากนั้นเราไม่ได้ลบบัญชีของเขาทิ้งเพราะคิดว่าเขาอาจจะเอาโทรศัพท์ของเราไปเข้าบัญชีของเขาอีก) และในตอนที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาเขา มันก็เด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของเราด้วย เราก็เลยสะดุ้งตื่น หลังจากนั้นก็ตาสว่างเลยเพราะได้รู้ว่าเขาได้คุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบ้าง มันมีความรู้สึกเจ็บแป๊บๆ และชาไปทั้งตัวเลย แล้วเราก็ได้ทักไปคุยกับเขา *ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราทั้งสองคนเคยเลิกคุยกันไปแล้ว แต่ที่กลับมาคุยกันอีกครั้งเพราะเขาขอโอกาส เขาอยากรักษาเราอีกครั้ง เราก็เลยให้โอกาสเขาไป เพราะอยากรู้ว่าเขาจะรักษาเรายังไง (หลังจากที่เราได้กลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง เหมือนเราพยายามปิดกั้น ตั้งกำแพงเพื่อป้องกันเขา เพราะเราเคยโดนเขาทำลายความรู้สึกของเราสารพัดจนเรากลัว)* เขาบอกกับเราว่า 
เขา: สเปคของคุณตรงข้ามกับผมไม่ใช่หรอ
เรา: ใครบอก
เขา: ผมรู้ก็แล้วกัน 
เขา: ถ้าเขาไม่มาบอกผม ผมก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ผมได้ยินที่เขาพูดผมยังรู้สึกน้อยใจเลย
เรา: ก็เลยไปคุยกับคนอื่นงั้นหรอ?
เขา: แค่ผมอยากโทรหาคุณ คุณยังไม่อยากคุยกับผมเลย
เขา: ผมว่าผมเต็มที่แล้วนะ
เรา: งั้นก็ขอถามคุณหน่อยนะ คุณยังต้องการโอกาสจากเราอยู่มั้ย
เขา: คิดเอาเอง
เรา: เราไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณจะคิดยังไง เพราะต่างคนก็ต่างความคิด
เรา: ตอบมาเถอะ ว่าคุณยังต้องการโอกาสจากเราอยู่มั้ย 
เขา: โอกาสแบบนี้ผมไม่ต้องการ 
เรา: แล้วที่เคยบอกว่าอยากได้โอกาสมาก อยากรักษาอยากทำมันให้ดีกว่าเดิมไม่ใช่หรอ
เรา: ที่เราให้โอกาสคุณไปก็เพราะอยากรู้ว่าคุณจะรักษาเรายังไง
เขา: ที่ผมไม่ใช่สเปคคุณ ผมยังต้องพยายามอยู่อีกหรอ 
เขา: ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องพยายามไปเพื่ออะไร 
เรา: งั้นก็ขอให้คุณมีความสุขกับผู้หญิงของคุณก็แล้วกัน 
หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมาจนถึงวันนี้ เรามีความรู้สึกกับเขาบางอย่างที่เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
มันเป็นความรู้สึกที่แบบ จะรักก็รักไม่ลง จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง ทุกครั้งที่เจอกันเราพยายามหลบหน้าเขา แต่ลับหลังเราพยายามมองหาเขา แล้วก็มองเขาเราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี บางครั้งมันก็มีความรู้สึกที่แบบ อยากมีเขาอยู่ข้างๆ แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าอยู่คนเดียวกก็ดีแล้ว
เราควรจะต้องทำยังไงดีคะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ