ตั้งแต่ช่วงสอบปลายภาคที่ผ่านมาผมรู้สึกว่าตัวเองโฟกัสการสอบได้โดยที่ไม่คิดลบกับตัวเองมาก แต่พอหลังจากมาพักผ่อนที่บ้านในใจยังเหมือนมีความรู้สึกไม่ดีกับความล้มเหลวหรือผิดพลาดต่าง ๆ มาหลอกหลอนในใจตัวเองจน

รู้สึกไม่มั่นคงค่ะ ทั้งๆที่มีงานทำ มีเงินเก็บ มีคนรักที่ดี ไม่มีหนี้ (แต่ไม่มีสมบัติอะไรเลยเช่นเดียวกัน) แต่ในใจรู้สึกไม่มั่นคงสุดๆ เหมือนยืนบนแผ่นน้ำแข็งคนเดียว และน้ำแข็งก็ละลายไปเรื่อยๆ ตัวเราพร้อม

สวัสดีครับ ผมไม่รู้ว่าตนเองเป็นแบบไหน ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตนเองเวลากลับเข้าห้อง อยู่คนเดียวแล้วรู้สึกเหมืินโลกทั้งใบเป็นสีเทาหมดเลย อารมณ์มันเข้ามาบ่อยมากแบบอยู่ ๆ พอมานั่งอยู่คนเดียว รู้สึกเคว้ง รู้สึกเ

คือเราร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะเป็นคนร้องไห้ง่ายมากช่วงนี้พอกลางดึกก็ร้องไห้ตอนตื่นก็จะร้องไม่อยากอยู่แล้วค่ะคิดว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นดิ่งเเทบทุกวันเลยค่ะ):

รู้สึกเศร้าตลอดเวลา...ไม่มีความสุขในชีวิตเลยอยากตาย ทุกครั้งที่ เศร้าเสียใจ พอจะมีความสุขก็ต้องมีเรื่องเศร้าร้องไห้ ...มีเรื่องอะไรต้องเก็บไว้คนเดียวบอกใครก็ไม่มีใครสนใจเลยเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว /เ

ตั้งแต่เลิกกับแฟนมา เราเริ่มมีอาการดิ่งมากๆเวลาอยู่คนเดียว อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ บางครั้งก็ระแวง หรือตกใจง่าย จนเข้าเดือนที่4 แล้วเรายังเป็น แต่เราไม่ได้คิดถึงเขาเลยนะคะ ไม่เสียใจแล้ว ไม่มีความรู้สึกต้

อยู่ดีๆตื่นมาก็มีอาการดิ่ง หมดไฟ มันเหนื่อย มันท้อ รู้สึกมันไม่พอใจกับสิ่งที่ทำหรือสิ่งที่เป็นเลยค่ะ แล้วก็ร้องไห้ออกมาเยอะมากๆ มันเหมือนอัดอั้นอยู่ข้างในแต่ก็บอกหรืออธิบายหาเหตุผลไม่ได้ค่ะว่าที่ดิ่งอ

เราได้ทำเรื่องที่ผิดผลาด จนส่งผลกระทบกันการใช้โซเชี่ยลของเรามาก (ไม่ขออธิบายว่าเรื่องไหนนะคะ ไม่อยากพูดถึง) เรื่องมันก็ผ่านไปสักพักแล้ว แต่ทำไมต้องนึกถึงสิ่งที่ทำผิดพลาดขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา ส่งผลให้ตัวเ

ส่วนมากเห็นว่าจะพบในเด็กไม่เกิน6ปี แต่เราอายุ22แล้ว พอรู้สึกตกใจเสียใจมากๆหรือแพนิค เวลาร้องไห้เราชอบร้องกลั้นจนหายใจไม่ออกเลยค่ะ แฟนต้องช่วยผายปอดให้ตอนร้องกลั้น เพราะพยายามสงบไม่ค่อยได้ แล้ววันต่อมา

มันเกิดขึ้นหลายครั้ง เวลาโกรธ ผมคุมสติตนเองไม่ได้ แม่ผมเองก็เคยใช้ความรุนแรงกับผมมากๆในวัยเด็กเหมือนกัน ผมอยากไปหาจิตแพทย์ อยากหาคนปรึกษาอย่างจริงจัง ผมอยากเลิกพฤติกรรมแบบนี้