ฉันเกิดมาบนพื้นฐานครอบครัวที่ถือว่าปานกลางไม่ได้ลำบาก ฉันโตมากับปู่ย่าที่เลี้ยงดูเป็นอย่างดี จนท่านทั้งสองได้จากฉันไปตอนฉันเรียนอยู่ม.3 ปู่ได้เสียก่อนย่าห่างกันเพียง40วัน ชีวิตของฉันเหมือนตกอยู่ในความฝัน ฉันไร้คำตอบกับทุกคำถามที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันเป็นแค่ฝันใช่ไหม...โลกที่ไม่มีท่านทั้งสอง เหมือนไม่ใช่โลกของฉัน  จนฉันเรียนจบ ฉันเจอแต่คนไม่จริงใจ หวังแต่ผลประโยชน์ พอฉันหมดผลประโยนช์ก็ใส่ร้ายฉัน ฉันกลายเป็นคนที่ทำคุณกับคนไม่ขึ้น 4ปีที่แล้ว ฉันได้ ช่วยชีวิตคนไปนึ่ง ที่กำลังจะฆ่าตัวตาย เพราะ ท้อง และไม่มีคนรับผิดชอบ เขาเสนอจะยกลูกให้ฉันเนื่ิองจาก เขาไม่มีกำลังในการเลี้ยงดู จนฉันตัดสินใจ ส่งผญ.คนนั้นเรียน การบริบาล จนจบการศึกษา โดยมีพ่อแม่ฉันรวมถึงตัวฉันเอง ที่คอยส่งเงินให้เขา และลูกก็อยู่กับครอบครัวของฉัน เขาเรียนจบก็ไม่เคยมาเยี่ยมลูกเลยสักครั้ง จนวันที่12/11/66 เขาแจ้งความข้อหาพรากผู้เยาว์ หาว่าฉันลักพาตัวเด็ก!! และตำรวจ ก็บังคับ ให้ฉันส่งเด็กให้เขา เด็กร้องไห้ตลอดทาง เพราะไม่คุ้นชินกับเขา ฉันอยากรู้ว่ามันยุติธรรมกับฉันแล้วหรอ แล้วชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปอีกรอบพ่อฉันมี ภรรยาน้อย พ่อฉันเป็นข้าราชการสังกัดกระทรวงมหาดไทย  พ่อฉันเริ่มเปลี่ยนไป จน5เดือนที่แล้วพ่อแม่ของฉันแยกทางกัน ( ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อ)  บ้านที่เคยสงบสุข กลายเป็นเหมือนโลกนี้ไม่ได้สร้างมาเพื่อคนอย่างฉัน คนที่คิดดี ทำดี ไม่เคยได้ดี  ฉันไม่เคยได้รับผลดี เกี่ยวกับการทำดีของตัวเองเลย  ฉันกลับบ้าน ยืนอยู่ในบ้าน ที่แทบไม่ใช่บ้าน  มันไม่ใช่ที่ของฉัน.....อยากตัดสินใจจบชีวิตตัวเองนะ เพราะฉันเหนื่อย!!