จริงๆเรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้วค่ะ ตอนนี้คิดมากแทบทุกคืนถึงขั้นนอนไม่หลับเลยทีเดียว คือมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับภายในครอบครัวค่ะ คือพ่อแม่ จขกท. แยกทางกันเมื่อสมัย จขกท. อยู่ประมาณประถม และ จขกท. อาศัยอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เล็กๆ พอพ่อแม่หย่ากัน จขกท.ก็อยู่ภายใต้ความดูแลของพ่อตามกฎหมายค่ะ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเลี้ยงดูนี่ส่วนใหญ่จะเป็นปู่กับย่าและญาติๆมากกว่า พ่อเพิ่งมารับผิดชอบตอน จขกท. เรียนมหาลัย แต่แม่นี่ไม่ค่อยเลี้ยงดูเท่าไหร่ เรื่องที่ เราอยากระบายคือ เมื่อตอนสมัยม.ปลายเคยทะเลาะกับแม่รุนแรง จนทำให้รู้สึกเสียความรู้สึกมาก เพราะขนาดปู่กับย่าที่เลี้ยงเรามายังไม่เคยทำเราขนาดนี้เลย เคยมีครั้งนึงตอนเด็กๆ มีคนเคยถามแม่ว่านี่ลูกหรอ แต่แม่กลับบอกว่าไม่ใช่ลูก ตอนนั้นเราทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วตอนเราไม่สบาย ปวดท้องมาก แม่กลับให้เราไปซื้อยาเอง ทั้งๆที่เราปวดท้องไม่ไหวแล้ว แต่ตอนเราอยู่กับปู่ย่า เวลาเราไม่สบาย ย่าออกไปซื้อยามาให้ หาข้าว เช็ดตัวให้เรา ทำเพื่อเราทุกอย่าง
แต่พอโตขึ้นตอนเราใกล้จะทำงานแล้ว แม่พยายามทำดีกับเรามาก บอกรักเรา แต่แม่ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเราเลย แม่เคยพูดมาคำนึงว่าถ้าเรามีงานทำ มีเงินเดือนเมื่อไหร่ ยังไงก็ต้องส่งเงินมาให้แม่ แต่ในใจเราคิดว่ากับปู่ย่าที่เป็นคนเลี้ยงดูเรามากลับไม่เคยพูดอย่างนี้สักคำ ความเป็นห่วงเป็นใยของแม่บางทียังไม่เท่าปู่กับย่าเราเลย ทั้งๆที่ปู่กับย่าแค่เลี้ยงดูไม่ใช่คนให้กำเนิด :/ เราควรทำยังไงดี? เราไม่อยากไปเจอแม่ เพราะเรารู้สึกแย่กับเรื่องในอดีต มันยิ่งฝังใจไปเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ เราลำบากใจ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เลี้ยงดูแม่นะ แต่พอนึกถึงเรื่องที่เราเสียความรู้สึก ความรู้สึกดีๆมันก็ค่อยๆหมดไป