ผมเริ่มคุยกับคนๆหนึ่ง ได้ 1 เดือน แล้วครับ แต่ก่อนหน้านี้ผมเคยคุยกันมาแล้ว 2 ครั้ง แล้วครั้งนี้ครั้งที่ 3 ครั้งแรกผมคุยกันสมัยเรียนมหาลัยปี 1 ด้วยนิสัยเด็กกันเราก็เลิกลากันไปแต่ไม่ได้คบกันนะครับ ครั้งที่ 2 ช่วงจบมหาลัยแล้วครับ เขาเป็นคนทักมาทุกครั้งครับ ครั้งที่ 2 เขากลับมาเราก็คุยกันปกติ ตอนนั้นผมทำงานอยู่ 7-11 เขาตั้งใจจะบรรจุข้าราชการครู มันเลยทำให้เวลาของเราทั้งคู่ไม่ตรงกัน และปรับเข้าหากันไม่ได้ เลยทำให้ต่างฝ่ายต่างแยกกันไป แต่เราจบสถานะทั้ง 2 ครั้ง ด้วยดีนะครับตกลงกัน
...จนมาครั้งนี้ ผมเลิกกับแฟนเก่ามาได้ 1 เดือน เขาคนนี้ก็กลับมาอีก เขาได้บรรจุอย่างที่เขาตั้งใจ ผมก็ประกอบธุรกิจส่วนตัว ...
.... ตอนนี้ผมกับเขาคุยกันมาได้ 1 เดือนแล้วครับ 1 เดือนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ชวนกันไปทานข้าว แต่ผมกับเขาอยู่กับที่บ้านกันทั้งคู่ บ้านเราไม่ไกลกันมาก ไปมาหากันอาทิตย์หนึ่งจะเจอกัน 2-3 ครั้ง วันหยุดก็ชวนกันไปเที่ยวจังหวัดใกล้เคียงบ้าง ใช้ชีวิตเหมือนคนคบกัน ...
ด้วยผมทำงานกันทั้งคู่ เวลาอยู่ด้วยกันน้อย เราพยายามหาเวลาหรือใช้เวลาที่มีน้อยเนี่ย อยู่ด้วยกันให้มากที่สุด ...
ปัญหาของผมคือ ผมรู้สึกดีมากกับเขาแล้วครับ อยากคบกับเขาอยากมีเขาเป็นแฟน แต่ผมเคยถามเขานะครับว่าคบกันได้ยัง เขาบอกกับผมว่า เรายังเรียนรู้กันยังไม่มากเลยวันหนึ่งตัวเขาทำนิสัยไม่ดีออกมาผมก็อาจจะไม่ชอบเขา มันเลยทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมา ผม เริ่มกลัวความรู้สึกแบบนี้ เพราะ ถ้า วันหนึ่ง ผมรู้สึกไปมากกว่านี้ แล้วเขาไม่ได้คิดอะไร ผมจะจัดการ กับความสัมพันธนี้แบบไหน ผมจะเดินหน้าไปต่อ หรือผมจะหยุด ผมเริ่มมีอาการห่วงเขา หึงเขาทุกครั้ง บางครั้งก็มีแอบมีน้อยใจบ้างถ้าเขาเงียบหายไป ผมรู้นะครับว่าหนึ่งเดือนมันน้อยเกินไป แต่ถ้า มันมากไปกว่านี้ ผมกลัวผมดึงตัวเองออกไม่ได้ ผมรู้ครับเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่มันคิดด้วยความรู้สึกผม ที่มันมีแต่คำว่าระแวง กลัวการเริ่มต้นใหม่ กลัวความรู้สึกเสียใจครับ กลัวไปหมด กลัวเขาคุยกับคนอื่น กลัวเขาจะไปเจอคนที่ดีกว่า เขาไม่เคยทำเรื่องอะไรไม่ดี แต่มันเป็นนิสัยที่ผมแก้ไม่หาย ผมควรจัดการกับตัวเองยังไงดีครับ
อยากปรึกษาเรื่องความรักที่รู้สึกไวเกินไป
...จนมาครั้งนี้ ผมเลิกกับแฟนเก่ามาได้ 1 เดือน เขาคนนี้ก็กลับมาอีก เขาได้บรรจุอย่างที่เขาตั้งใจ ผมก็ประกอบธุรกิจส่วนตัว ...
.... ตอนนี้ผมกับเขาคุยกันมาได้ 1 เดือนแล้วครับ 1 เดือนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ชวนกันไปทานข้าว แต่ผมกับเขาอยู่กับที่บ้านกันทั้งคู่ บ้านเราไม่ไกลกันมาก ไปมาหากันอาทิตย์หนึ่งจะเจอกัน 2-3 ครั้ง วันหยุดก็ชวนกันไปเที่ยวจังหวัดใกล้เคียงบ้าง ใช้ชีวิตเหมือนคนคบกัน ...
ด้วยผมทำงานกันทั้งคู่ เวลาอยู่ด้วยกันน้อย เราพยายามหาเวลาหรือใช้เวลาที่มีน้อยเนี่ย อยู่ด้วยกันให้มากที่สุด ...
ปัญหาของผมคือ ผมรู้สึกดีมากกับเขาแล้วครับ อยากคบกับเขาอยากมีเขาเป็นแฟน แต่ผมเคยถามเขานะครับว่าคบกันได้ยัง เขาบอกกับผมว่า เรายังเรียนรู้กันยังไม่มากเลยวันหนึ่งตัวเขาทำนิสัยไม่ดีออกมาผมก็อาจจะไม่ชอบเขา มันเลยทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมา ผม เริ่มกลัวความรู้สึกแบบนี้ เพราะ ถ้า วันหนึ่ง ผมรู้สึกไปมากกว่านี้ แล้วเขาไม่ได้คิดอะไร ผมจะจัดการ กับความสัมพันธนี้แบบไหน ผมจะเดินหน้าไปต่อ หรือผมจะหยุด ผมเริ่มมีอาการห่วงเขา หึงเขาทุกครั้ง บางครั้งก็มีแอบมีน้อยใจบ้างถ้าเขาเงียบหายไป ผมรู้นะครับว่าหนึ่งเดือนมันน้อยเกินไป แต่ถ้า มันมากไปกว่านี้ ผมกลัวผมดึงตัวเองออกไม่ได้ ผมรู้ครับเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่มันคิดด้วยความรู้สึกผม ที่มันมีแต่คำว่าระแวง กลัวการเริ่มต้นใหม่ กลัวความรู้สึกเสียใจครับ กลัวไปหมด กลัวเขาคุยกับคนอื่น กลัวเขาจะไปเจอคนที่ดีกว่า เขาไม่เคยทำเรื่องอะไรไม่ดี แต่มันเป็นนิสัยที่ผมแก้ไม่หาย ผมควรจัดการกับตัวเองยังไงดีครับ