สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอเล่าย้อนก่อนว่าคุณแม่ป่วยเป็นโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ระยะสุดท้าย ซึ่งตรวจเจอและได้ทำการผ่าตัดตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา หลังจากนั้นก็เริ่มให้คีโมช่วงเดือนมีนา ตอนเข็มแรกๆก็เหมือนจะดีขึ้น เราก็เริ่มมีความหวัง แต่พอเข็มสี่ค่ามะเร็งกลับเพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัวและสิ่งที่เราไม่อยากให้เกิดที่สุดก็เกิดขึ้นคือการที่เชื้อไม่ตอบสนองต่อยาที่ให้ไปเพราะตำแหน่งของเซลล์มะเร็งกระจายอยู่ตรงเยื่อบุช่องท้อง คุณหมอที่รักษาเลยต้องเปลี่ยนไปให้ยาพุ่งเป้าแทน แต่ให้ได้แค่เข็มเดียวอาการก็เริ่มทรุดหนักลงมาเรื่อยๆ เนื่องด้วยผลข้างเคียงจากฤทธิ์ยาและความรุนแรงของรอยโรคที่แม่เป็น แม่เริ่มทานไม่ได้ ร่างกายซูบผอม พอมาช่วงหลังๆ ความจำก็เริ่มเลอะเลือน แต่แม่ยังจำเราได้เสมอ แม่จะถามหาเรากับพ่อทุกครั้งเมื่อถึงเวลาเยี่ยมที่รพ.แต่บางครั้งเราก็ไปไม่ได้เพราะติดสอบค่ะ ในช่วงเวลานั้นเราพยายามทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ทั้งในแง่ของการรักษาและการพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่โชคชะตาก็ไม่เข้าข้างอยู่ดี เพราะสุดท้ายคุณแม่ก็จากไปอย่างสงบเมื่อวันที่ 23 ที่ผ่านมา

   ตลอดช่วงระยะเวลาห้าเดือนที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่เครียด ในหัวคิดแต่ว่าจะหาวิธีรักษาแม่ยังไง แล้วถ้าไม่ดีขึ้นจะทำยังไง ยิ่งช่วงหลังๆที่สภาพร่างกายเค้าเริ่มแย่ลง เราก็ยิ่งเครียดมากขึ้น ยิ่งได้ผ่านช่วงเวลาที่เค้าอาการหนักจนต้องเข้าไอซียู เราก็เริ่มใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เค้าไม่อยู่แล้ว ความรู้สึกมันเคว้งไปหมด มันรู้สึกหน่วง โหวงๆในใจอย่างบอกไม่ถูกกับการรู้ว่าแม่ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้ว มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แต่รู้แค่ว่าเราเสียใจมากๆ แบบมากที่สุดในชีวิต เหมือนเราขาดที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ขาดคนที่รักเราและหวังดีกับเราจริงๆไปแล้ว เรายังมีอะไรอีกตั้งมากมายที่อยากคุยอยากเล่าให้แม่ฟัง แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

   ปล.เราเป็นลูกสาวคนเดียว สนิทกับคุณแม่มาก ไม่ว่าเรื่องอะไรเราจะบอกแม่เป็นคนแรกก่อนเสมอ ที่ผ่านมาก็พยายามรับผิดชอบหน้าที่ตัวเอง เราตั้งใจเรียนมากๆส่วนนึงก็เพื่อแม่ แต่ตอนนี้แม้กระทั่งงานรับกาวน์ปีหน้าแม่ก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้เลยรู้สึกดิ่งสุดๆ เลยตั้งกระทู้ขึ้นมาเพื่อขอคำแนะนำจากหลายๆท่านค่ะ

  ขอบคุณทุกท่านมากค่ะที่เข้ามารับฟังจนจบ