สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าจะมีคนได้ลองอ่านกระทู้นี้ไหม เพราะปัจจุบันคนที่เล่นพท.ก็น้อยลง ปกติแล้วชอบเข้ามานั่งอ่าน วันนี้มีโอกาสได้ลองมาตั้งกระทู้ขึ้นเอง จากหัวข้อที่เราตั้งคือกลัวการใช้ชีวิต  เราไม่รู้ว่าต้องบอกแบบนี้หรือเปล่า เราเองรับรู้ดีค่ะ ว่าทุกคนต้องโตขึ้น พบเจออะไรมากขึ้นในชีวิต ต้องหัดทำอะไรเองให้เป็นแต่ทุกครั้งที่เราต้องทำอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยทำ เราเองกลัวมากๆ เป็นกังวลใจสุดๆ มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เรากลัวมาก คือเรื่องการขับรถ เราเองมีปัญหากับเพื่อนบนท้องถนนบ่อยมากค่ะ ซึ่งบางครั้งเราก็ไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร แต่มีบางครั้งที่เราเองรู้ว่าเราเป็นคนผิด มันไม่ได้เป็นเหตุการณ์ร้ายแรงถึงขั้นเกิดอุบัติเหตุแต่มันเป็นเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจเรา   เราเองก็ยอมรับว่าเราเป็นคนอ่อนแอคนหนึ่ง  พอมีปัญหาเรื่องการขับขี่ แล้วโดนด่าหรือตะโกนว่า เราเองจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยค่ะ แต่ในตอนนั้นต้องข่มความรู้สึกกลัวของตัวเองเอาไว้ และพยายามตั้งสติ ขับรถกลับบ้าน เราเองพยายามมองว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่และพยายามสุดๆแล้ว ที่จะไม่ใส่ใจ พยายามคิดว่า ถ้าเราทำผิดก็แค่เรียนรู้ที่จะไม่ทำผิดพลาดซ้ำอีกก็พอ เพราะเหตุการณ์ที่เข้ามามันก็ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าครั้งหน้าต้องทำแบบไหน แต่ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา มันเหมือนยิ่งทำให้เรากลัวค่ะ กลัวการขับรถ กลัวมากๆ บางทีนอนไม่หลับ พอรู้ว่าอีกวันต้องขับรถไปไหนมาไหน โดยที่ไม่คุ้นชินทาง เราไม่เคยกลัวการเกิดอุบัติเหตุเลย ( กับตัวเอง ) เรากลัวการเสียหน้าและความรู้สึกอายมากกว่า พอเจอเหตุการณ์ที่โดนตะโกนด่าเรื่องขับรถ มันทำให้เราเอามาคิดว่า แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ยังทนไม่ไหว ยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วชีวิตนี้จะเอาตัวรอดได้หรอ ชอบคิดอยู่บ่อยๆว่าเรื่องแค่นี้ยังแทบจะรับไม่ไหว เอามาคิดมากได่ตลอดเวลส ชีวิตนี้จะทำยังไงต่อไปดี มันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเป็นคนขี้ระแวง กลัวการใช้ชีวิต ว่าแบบไหนมันผิดหรือถูกกันแน่ กลัวว่าจะเผลอทำอะไรน่าอาย กลัวว่าการที่ตัวเองเป็นคนเอ๋อ โง่ๆ เบ๊อะบ๊ะ จะสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนบนท้องถนน มันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กแต่มันเป็นเรื่องที่เราติดอยู่กับมัน วกวนแบบนี้ ไม่เคยหาทางออกได้เลย พอรู้ว่าอีกวันมีธุระต้องไปที่ไหน จะเป็นวันที่เรานอนไม่หลับ พยายามไม่คิดเรื่องอนาคต ไม่ฟุ้งซ่าน พยายามเผชิญหน้า หาหนังดู กิจกรรมสนุกๆ แต่มันแทบไม่ได้ช่วยไร มีหลายครั้งที่เราคิดว่าทำไมชีวิตเราถึงได้ดูยุ่งยากจังนะ ต้องเรียน ทำงาน ต้องไปทำธุระนั่นนี่ตั้งเยอะแยะ เคยคิดอยู่บ่อยๆ ว่าถ้าตายก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้แล้ว ทุกอย่างก็จบแค่นั้น ถ้าตายก็จะไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่มันขมมากๆ ยิ่งกว่ามะระแล้วก็บอระเพ็ดอีกค่ะ 5555 แต่เราไม่มีความกล้าพอที่จะทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ เรายังแม่ แมว และตัวเราเองให้นึกถึง ยังมีชีวิตที่เหลืออยู่ ยังไม่ได้ลองทำอะไรอีกหลายๆอย่างเลย บางครั้งเจอเรื่องอะไรที่ทำให้เครียดมากๆ เราก็ไม่แคร์ ไม่สนใจหรอก ว่าคนอื่นจะมองว่า " อีนี่โคตรอ่อนแอ" "แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้ว อนาคตข้างหน้ายังต้องเจออะไรอีกเยอะ" เราสนแค่ว่าอยากให้อุบัติเหตุ หรือ เหตุการณ์อะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับเรา มาเอาเราไปที เพราะเราไม่มีความกล้าพอที่จะทำร้ายตัวเอง ไม่มีความกล้ามากพอที่จะดับอนาคตตัวเอง พยายามคิดว่าแค่วันนี้ได้ทานของอร่อย ได้เดินข้ามถนนแล้วมีคนหยุดรถให้ ได้เจอพนักงานที่ยิ้มแย้ม แมวที่ขี้อ้อน นี่ก็เป็นเหตุผลที่มากพอแล้ว ที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ต่อ เพราะเราไม่กล้าพอที่จะปิดโอกาสตัวเอง ชีวิตข้างหน้าคนเจออะไรมากกว่านี้ เจ็บปวด เสียน้ำตามากกว่านี้ จนกว่าจะรู้จักคำว่า ชีวิต ของจริง เราอยากใช้ชีวิตโดยที่ไม่ต้องมานั่งเครียด หรือ ห่วงอนาคตอันใกล้ของเรา กลัวการใช้ชีวิตที่เราไม่เคยทำ ไม่คุ้น แต่ต้องทำ เพราะมีเวลาจำกัด และมันเป็นเรื่องที่ต้องทำ
อยากทราบว่า เราควรคิดแบบไหนดีคะ เพื่อให้ตัวเราเองไม่เป็นทุกข์ จริงๆก็มีหลายเรื่องที่กลัวมากกว่านี้ เราแค่อยากรู้ว่า ทำยังไงดี ถึงจะแก้ไขปัญหานี้ได้ ความวิตกกังวล ความกลัวที่เกิดขึ้น มันทำให้เรา ไม่กล้าลองอะไรใหม่ๆเลยค่ะ ทำให้เราปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ทำให้เราทำอะไรครึ่งๆกลางๆ เพราะเอาแต่กลัว เลยทำมันออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร เราควรทำยังไงดีคะ ควรแก้ปัญหายังไงดีล่ะ กับตัวเราเอง เพราะเราเองก็ตันแล้วค่ะ ไม่อยากเครียด และ ไม่มีความสุขแบบนี้อีกแล้ว แต่ละครั้งที่ต้องแบกรับความรู้สึกแบบนี้ มันเจ็บปวด เกินจะยิ้มได้จริงๆ