คืองี้ค่ะตอนประมาณ3ทุ่มจะ4ทุ่มเราก็ทาครีมเตรียมจะนอนของเราปกตินี่แหละค่ะทีนี้แม่เราตะโกนออกมาว่าไปนอนได้แล้วเราก็ตะโกนตอบกับแม่ไปว่าพึ่ง3ทุ่มอยู่เลยยังไม่ถึงเวลานอนเลยแม่เราก็ตะโกนกลับมาว่าละครมันจบแล้วจะ3ทุ่มได้ไง แล้วแม่ก็พูดอะไรซักอย่างนี่แหละค่ะแค่เราฟังไม่รู้เรื่อง เราเลยตะโกนด้วยร้ำเสียงปกติเลยนะคะว่า”อะไร”แม่เราก็ไม่พอใจค่ะหาว่าเราอารมณ์เสียใส่ทั้งๆที่เราก็พูดของเราดีๆเราก็บอกแม่ไปดีๆค่ะว่า”ไม่ได้อารมณ์เสียก็มันไม่ได้ยินถ้าได้ยินจะพูดมั้ยล่ะก็ตัวเองพูดไม่รู้เรื่องเอง”คือเรายังพูดไม่จบประโยคเลยค่ะแม่ก็พูดสวนขึ้นมาว่า”เถียง เถียงอีกและเถียงเก่งน่ะที่1พูดนิดพูดหน่อยก็เถียง”คือตอนนั้นเราเสียความรู้สึกมากค่ะ ไม่เข้าใจว่าการที่เราจะอธิบายให้แม่หรือผู้ใหญ่ฟัวเท่ากับว่าเราเถียงเท่ากับว่าเราก้าวร้าวแล้วหรอคะ คือเราต้องเป็นฝ่านผิดทั้งๆที่เราไม่ได้ผิดตลอดเลยหรอ การที่อายุเยอะกว่าแล้วจะพูดอะไรก็ได้จะทำอะไรก็ได้แล้วไม่ผิดนี่มันน่าภูมิใจหรอคะคือบางทีเราก็ไม่ผิดอะไร เค้าผิดแท้ๆแต่พอเราอธิบายเท่ากับว่าเราผิดแล้วหรอคะ การเป็นผู้ใหญ่มันดูง่ายดีนะคะพอไม่อยากฟังคำอธิบายของเด็กก็ตัดบทด้วยว่าเด็กเถียงมันก็แอบน่าอิจฉาอยู่เหมือนกันนะคะ แต่ถ้าจะให้โตไปเป็นผู้ใหญ่แบบนี้คงไม่เอาดีกว่าค่ะ ไม่อยากพูดแบบที่แม่ชอบพูดบ่อยๆว่า แม่เป็นผู้ใหญ่กว่าแม่อาบน้ำร้อนมาก่อน เราจะพูดอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่เงียบแล้วก็เก็บไว้ในใจปรึกษาใครก็ไม่ได้ได้แค่ร้องไห้คนเดียว กระทู้นี้เป็นเหมือนการระบายอารมณ์มากกว่าตั้งคำถามค่ะ ถ้าใครมาอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคะ😊 แต่ก็ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่าน