เป็นคนเครียดง่าย
ไม่ค่อยฟังคนอื่น
ไม่เชื่อตัวเอง
คนอื่นว่าเป็นคนขี้เหนียว
ผมไม่ใช่คนที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลเลยนะ ผมคิดถึงคนอื่นตลอด เสียสละเป็นที่หนึ่ง บางทีมารู้สึกทีหลังว่าตัวเอฃเสียสละจนต้องลำบากสะเอง แต่โดนคนอื่นว่า ไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาลนะ
พ่อแม่ชอบยืมเงินทั้งที่ผมไม่มีเงิน
คนทั้งตระกูลเกลียดผมเพราะผมหน้าเหมือนพ่อ แม้แต่แม่ผมก็เกลียดหน้าผม
ส่วนครอบครัวพ่อเคยโดนแม่ด่าว่าอย่ามายุ่งกับลูกกูนะ กูเลี้ยงเองได้ เขาเลยไม่ยุ่งกับผมจริงๆ
ทุกคนคิดว่าผมมีเงิน ทั้งที่บางวันผมไม่ได้กินข้าวเลย
ผมเคยเกิดอุบัติเหตุจากการที่อดข้าวมา2วันครึ่ง ผมขับรถไปช่วยงานบ้านพ่อ ผมวูบ ขาหักอยู่โรงบาล1อาทิตย์ พอออกมาผมก็ดูแลตัวเองหาข้าวซักผ้า ทั้งที่ตัวเองขาหักเดินไม่ได้ ผมเคยฝืนเดินจนขาอักเสบหมอห้ามให้เดิน พอ8เดือนผ่านไปผมเริ่มหายดี แต่วิ่งไม่ได้ ผมพยายามหัดเดินด้วยตัวเองอยู่เกือบ2เดือนกว่าจะเดินได้ หลังจากที่หายผมก็เหมือนเหลือตัวคนเดียว
ผมรู้สึกเหมือนผมนิสัยไม่ดี ผมเลวมาก ผมไม่ควรอยู่

ผมพยายามปรึกษาคนที่พอจะปรึกษาได้ แต่ส่วนมากเขาจะรังเกียจแล้วตอบกลับแบบ ไม่มีใครให้คำปรึกษาได้ตลอดหรอกนะ หัดคิดเองบ้าง

ผมเคยอยากเป็นหมอเพราะหมอไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากคิดถึงคนไข้ ทำงานตลอดเวลา นอนไม่กี่ชั่วโมง แต่ผมไม่มีเงินเรียนเลยไม่ไป ผมหาเรียนราชภัฏที่ค่าเทอมถูกๆ ตอนนี้ผมเรียนครู แต่เหมือนแบบมันไม่ใช่ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นอะไร จะอยู่ไปทำไม เกิดมาเพื่ออะไร ตอนนี้เริ่มจำไม่ได้แล้วว่ามีความสุขครั้งล่าสุดเมื่อไหร่

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนี้อยู่หอแล้วมันเคว้งเหมือนโลกมันจะถล่มทับตัวอยู่ตลอดเวลา เครียดจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง

มันเครียด มันท้อ มันเหนื่อย มันไม่โอเค ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะครับ  ผมพอมีสติอยู่ ผมกำลังพยายามแก้ปัญหากับแก้นิสัย แต่ผมรู้ตัวว่าอีกสักพักคงไม่ไหวแล้ว

โพสต์นี้ระบายนะครับ ใครพอแนะนำอะไรได้ก็ขอบคุณนะ อย่าด่าเลย เครียดมากละ