คือต้องเปิดก่อนว่า ผมชอบเพื่อนอยู่คนหนึ่งตั้งแต่มัธยมปลายปี 1 แต่ไม่กล้าจีบ จนมาถึงมัธยมปลายปี 2 ซึ่งตอนนั้นเค้ามีแฟนที่เป็นรุ่นน้อง 1 ปี เค้าคบกันมาได้ 2 ปี จนปัจจุบันเค้าและผมเข้ามหาวิทยาลัย  แต่ที่มันบังเอิญกว่านั้นคือผมและเค้าเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน และสาขาเดียวกัน แต่คนละรอบ  หลังจากนั้นผมก็ทักไปคุยกับเค้าว่าติดที่เดียวกัน  คุยเรื่องการเดินทาง  ว่าเดินทางยังไงไม่อยู่หอหรอ  เค้าก็สรุปว่าจะขับรถไปเรียน ซึ่งก็อยู่ใกล้กับบ้านผม ผมเลยขอเธอนั่งรถไปเรียนด้วย  และปรึกษากับครอบครัวเรียบร้อย เค้าก็ตกลง  ซึ่งหลังจากนั้นเค้าก็ชวนผมคุยเรื่องที่ทะเลาะกับแฟน  
ผมก็คุยปลอบใจกับเขา จนมาวันนึง เค้าทะเลาะเรื่องเกมกับแฟน แล้วมาคุยแชทกับผม  คุยกันได้ซัก 2 อาทิตย์เค้าชวนผมไปดูหนังผีไทยเรื่องนึง เพราะแฟนไม่ไปด้วย 
ผมก็ตกลงที่จะไปกับเขา  ตลอดระยะเวลาที่พิมแชท  ผมก็เปิดใจเลยว่าผมเคยชอบเขา 
แล้วบอกว่าอย่ามาให้ความหวังเราเลย  เค้าบอกว่าเค้าทนไม่ไหวกับแฟนแล้ว  แต่ยังตัดใจไม่ได้ให้เวลาเขาหน่อย  จนมาวันนึงเค้าชวนผมไปบ้าน  แล้วเราก็มีอะไรกัน  ส่วนเรื่องแชทเราก็โทรคุยกันทุกวัน เหมือนฟิลคนคุย 
แต่ผมตัดสินใจที่จะคุยเรื่องความสัมพันธ์ว่าสรุปเราเป็นอะไรกันแน่  เค้าตอบว่าเป็นเพื่อน
เค้าตัดสินใจที่เลิกกับแฟนไม่ได้  ผมเลยบอกเค้าว่าถ้ามันไปต่อไม่ได้ผมก็พร้อมที่จะถอย
แล้วตัดสินใจคุยกันแบบเพื่อน ( ปกติที่ใช้สรรพนาม เธอเค้า ถามเรื่องประจำวัน )
วันนั้นผมร้องให้  มันเจ็บปวด  แล้วก็รู้สึกผิดกับแฟนของเขา มันทำใจไม่ได้  
แล้ววันถัดมาต้องไปมหาลัยด้วยกัน
แต่ผมกับเลือกที่จะไม่ทำตามคำพูดเมื่อวานที่จะถอยและลดตัวมาเป็นเพื่อนเหมือนก่อน
และเธอก็ปฏิบัติกับผมเหมือนฟิลแฟน
ป้อนขนม เดินจับมือ  ที่ผมทำแบบนี้นเพราะผมทำใจไม่ได้ ไหนจะต้องไปเรียนด้วยกัน เจอหน้าทุกวัน 
ซึ่งระยะเวลาที่ผมเราทั้งหมด ไม่ถึง 1 เดือน ผมอยากทราบความคิดเห็นว่าผมเห็นแก่ตัวไปไหม  ผมควรทำยังไงต่อดี