#พลิ้วไปในพรายเวลา
ผาด พาสิกรณ์
แพรวสำนักพิมพ์
.
"พลิ้วไปกับการค้นหา
ไปให้พ้นจากกรงและกฎเกณฑ์
ด้วยหัวใจที่อิสระและตื่นรู้ของหนุ่มสาว"
.
ตอนที่ยังไม่ได้อ่าน...
พอผมเห็นชื่อเรื่องแล้ว ทำให้ผมคิดไปถึงเรื่อง 'เสือเพลินกรง'
แต่เมื่อได้อ่านแล้ว...
เสือเพลินกรง
จะให้ความรู้สึกตื่นเต้นและอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
อยากรู้เรื่องราวต่อว่าเรื่องราวจะเป็นไปในทำนองไหน
เป็นความกระหายใคร่รู้แบบหน้าต่อหน้า
แต่ พลิ้วไปในพรายเวลา
เป็นความละมุนละไมที่อ่านได้ลื่นไหลเพลิดเพลิน
.
จุดเริ่มของเรื่องกับท้ายสุดของเรื่อง
เป็นสิ่งที่ทำให้เราต้องวนกลับไปมาเพื่อย้อนอ่านอีกครั้งยามเมื่อจบลง
เป็นโครงเรื่องที่ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับผม
เห็นเวลาที่คุณผาดไล่เรียงได้ชัด
มองเห็นมาราดาในวัยหนึ่งและอีกวัยหนึ่งได้ชัด
.
สิ่งละอันพันละน้อยที่น่ารักปรากฏให้เห็นตั้งแต่เริ่ม
โดยเฉพาะรถคอร์เวตต์สีแดงขาว
ส่วนปลิวนั้น ผมว่าเด็กนี่กวนใช่เล่น
ปรัชญ์นี่ผมคิดว่าเขาก็คล้ายๆ ปลิวแต่ผมกลับชอบตัวละครนี้
โดยเฉพาะเรื่องเหตุผลของข้าวผัดไม่ใส่หัวหอม
.
เรื่องราวของมาราดาในส่วนที่เธอแบกเป้ไปผจญภัยในตอนรุ่นๆ นั้น
เป็นการถักทอเรื่องราวที่อ่านเพลินมาก
พบสิ่งโน่นนี่ที่บางอย่างเราเคยเห็นมันในรูปแบบที่แสนธรรมดา
แต่คุณผาดกลับเล่าในมุมมองที่ทำให้สีสันของเรื่องนั้นเฉิดฉายกว่าที่เราเคยรับรู้
เป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่มาราดาพบ
แต่ทว่าผู้อ่านที่ได้อ่านเป็นต้องมียิ้มน้อยๆ กับเรื่องราวเหล่านั้น
(ส่วนตัวผมชอบตอนที่มาราดาหิวแล้วไปมองคนกินไข่ปิ้ง
เรื่องราวของเงินก้อนแรกที่มาราดาจ่ายค่าอาหารสิบเจ็ดบาทตอนนั้น
ผมอ่านไปก็อยากกินไป)
.
เนื้อหาแทรกความตลกแบบน่ารักๆ
ที่ชอบหลายบทหลายตอนก็เป็นบทสนทนาของตัวละคร
เป็นคำพูดที่แฝงไปด้วยแง่คิด
โดยเฉพาะบทสนทนาของมาราดากับปรัชญ์ผมจะชอบเป็นพิเศษ
เป็นเนื้อหาที่เราไปปรับใช้กับชีวิตของเราได้เลย
บางแง่มุมผมก็ไม่เคยคิดไปถึงเสียด้วยซ้ำ
แต่พอได้อ่านบทสนทนาของตัวละครเหล่านี้
ตัวละครที่ราวกับว่ามีตัวตนอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกจริงๆ ใบนี้
มันทำให้เรารู้จักตั้งคำถามและคิดหาคำตอบไปพร้อมๆ กัน
.
ในส่วนเรื่องราวของป้านิ่ม ผมชอบแกมาก
ชอบคำพูดในจดหมายของแกที่พูดถึงหมวก
"มันอยู่กับป้าในเวลาที่ป้าเหงาที่สุด และสุขที่สุด
จนที่สุด และรวยที่สุด
สวยที่สุด และแน่นอน วันนี้ป้าแก่ที่สุดแล้วละด้าเอ๊ย"
อ่านแล้วอบอุ่นใจดีครับ
.
เป็นนวนิยายที่ใช้เส้นเวลาในการเล่าเรื่อง
ให้เราได้เห็นสิ่งที่ผ่านมาได้ชัด
ความขัดแย้งมักจะเป็นความขัดแย้งในตัวเองของตัวละคร
ความสัมพันธ์ต่างๆ ของตัวละครดูสวยงามในกระแสเวลา
อย่างปรัชญ์กับปลิวในตอนท้ายๆ ผมก็ยังรู้สึกดีเวลาอ่าน
.
โดยสรุปด้วยความเห็นส่วนตัว
ผมมองว่านวนิยายเรื่องนี้ น่ารัก ละมุนละไม ให้แนวความคิด และงดงามครับ
พลิ้วไปในพรายเวลา ของคุณผาด พาสิกรณ์
ผาด พาสิกรณ์
แพรวสำนักพิมพ์
.
"พลิ้วไปกับการค้นหา
ไปให้พ้นจากกรงและกฎเกณฑ์
ด้วยหัวใจที่อิสระและตื่นรู้ของหนุ่มสาว"
.
ตอนที่ยังไม่ได้อ่าน...
พอผมเห็นชื่อเรื่องแล้ว ทำให้ผมคิดไปถึงเรื่อง 'เสือเพลินกรง'
แต่เมื่อได้อ่านแล้ว...
เสือเพลินกรง
จะให้ความรู้สึกตื่นเต้นและอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
อยากรู้เรื่องราวต่อว่าเรื่องราวจะเป็นไปในทำนองไหน
เป็นความกระหายใคร่รู้แบบหน้าต่อหน้า
แต่ พลิ้วไปในพรายเวลา
เป็นความละมุนละไมที่อ่านได้ลื่นไหลเพลิดเพลิน
.
จุดเริ่มของเรื่องกับท้ายสุดของเรื่อง
เป็นสิ่งที่ทำให้เราต้องวนกลับไปมาเพื่อย้อนอ่านอีกครั้งยามเมื่อจบลง
เป็นโครงเรื่องที่ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับผม
เห็นเวลาที่คุณผาดไล่เรียงได้ชัด
มองเห็นมาราดาในวัยหนึ่งและอีกวัยหนึ่งได้ชัด
.
สิ่งละอันพันละน้อยที่น่ารักปรากฏให้เห็นตั้งแต่เริ่ม
โดยเฉพาะรถคอร์เวตต์สีแดงขาว
ส่วนปลิวนั้น ผมว่าเด็กนี่กวนใช่เล่น
ปรัชญ์นี่ผมคิดว่าเขาก็คล้ายๆ ปลิวแต่ผมกลับชอบตัวละครนี้
โดยเฉพาะเรื่องเหตุผลของข้าวผัดไม่ใส่หัวหอม
.
เรื่องราวของมาราดาในส่วนที่เธอแบกเป้ไปผจญภัยในตอนรุ่นๆ นั้น
เป็นการถักทอเรื่องราวที่อ่านเพลินมาก
พบสิ่งโน่นนี่ที่บางอย่างเราเคยเห็นมันในรูปแบบที่แสนธรรมดา
แต่คุณผาดกลับเล่าในมุมมองที่ทำให้สีสันของเรื่องนั้นเฉิดฉายกว่าที่เราเคยรับรู้
เป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่มาราดาพบ
แต่ทว่าผู้อ่านที่ได้อ่านเป็นต้องมียิ้มน้อยๆ กับเรื่องราวเหล่านั้น
(ส่วนตัวผมชอบตอนที่มาราดาหิวแล้วไปมองคนกินไข่ปิ้ง
เรื่องราวของเงินก้อนแรกที่มาราดาจ่ายค่าอาหารสิบเจ็ดบาทตอนนั้น
ผมอ่านไปก็อยากกินไป)
.
เนื้อหาแทรกความตลกแบบน่ารักๆ
ที่ชอบหลายบทหลายตอนก็เป็นบทสนทนาของตัวละคร
เป็นคำพูดที่แฝงไปด้วยแง่คิด
โดยเฉพาะบทสนทนาของมาราดากับปรัชญ์ผมจะชอบเป็นพิเศษ
เป็นเนื้อหาที่เราไปปรับใช้กับชีวิตของเราได้เลย
บางแง่มุมผมก็ไม่เคยคิดไปถึงเสียด้วยซ้ำ
แต่พอได้อ่านบทสนทนาของตัวละครเหล่านี้
ตัวละครที่ราวกับว่ามีตัวตนอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกจริงๆ ใบนี้
มันทำให้เรารู้จักตั้งคำถามและคิดหาคำตอบไปพร้อมๆ กัน
.
ในส่วนเรื่องราวของป้านิ่ม ผมชอบแกมาก
ชอบคำพูดในจดหมายของแกที่พูดถึงหมวก
"มันอยู่กับป้าในเวลาที่ป้าเหงาที่สุด และสุขที่สุด
จนที่สุด และรวยที่สุด
สวยที่สุด และแน่นอน วันนี้ป้าแก่ที่สุดแล้วละด้าเอ๊ย"
อ่านแล้วอบอุ่นใจดีครับ
.
เป็นนวนิยายที่ใช้เส้นเวลาในการเล่าเรื่อง
ให้เราได้เห็นสิ่งที่ผ่านมาได้ชัด
ความขัดแย้งมักจะเป็นความขัดแย้งในตัวเองของตัวละคร
ความสัมพันธ์ต่างๆ ของตัวละครดูสวยงามในกระแสเวลา
อย่างปรัชญ์กับปลิวในตอนท้ายๆ ผมก็ยังรู้สึกดีเวลาอ่าน
.
โดยสรุปด้วยความเห็นส่วนตัว
ผมมองว่านวนิยายเรื่องนี้ น่ารัก ละมุนละไม ให้แนวความคิด และงดงามครับ