ในชีวิตของการเป็นพ่อลูก3คน ผมไม่เคยได้ทำอะไรให้ลูกได้ภูมิใจเลย ผมใช้ชีวิตแบบคนเลวคนนึงโดยไม่ทำงาน ลูกจะมีกินหรือไม่ ไม่ได้สนใจโครตเลวในสายตาคนอื่น ผมยอมรับ ไม่คิดจะทำงาน ไม่มีกินเดี๋ยวเมียก็หา บ้านโดนตัดน้ำไฟไม่สนใจ ไม่รู้ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ทำงานไม่เกิน3วันออก ไม่เคยคิดบวกกับคนอื่นใครจะพูดอะไรไม่สน เอาทุกอย่างเรื่องสิ่งเสพติด ไม่รู้จะคิดได้ตอนไหน จนลูกคนโตเรียน ม.ต้น เมียผมจัดการหมด ไปหากู้ตังใครไม่รู้นักหนา  จนเมื่อไม่นานมันก็มีบางอย่างให้ผมเริ่มมาสนใจลูกมากขึ้น ผมเห็นช่วงหลังๆว่าทำไมลูกไม่ไปเรียน ตอนนั้นลูกอยู่ ม2 เลยถามเมียว่าลูกไม่ไปเรียนหรอ เห็นไปไหนทุกวัน เมียผมมันคงอัดอั้น มันร้องไห้เสียงดังเหมือนคนบ้า มันบอกว่ามันทนผมไม่ไหวแล้วไม่เคยมีความสุขหรือมีกินอย่างคนอื่นใช้ชีวิตอดๆอยากๆสงสารลูกไม่เคยมีตังไปโรงเรียนสักคนไม่มีตังจะซื้อของใช้ลูก ชุดนักเรียนใส่ตั้งแต่ ป2 ถึง ป5  มันเล็กและเก่ามาก มองเสื้อคนอื่นเขาขาวแต่ลูกใส่เสื้อดำที่สุด ค่าเทอมก็ไม่มี ติดเขาจนเขาทวงหลายครั้ง จนลูกต้องออก รร เพราะสงสารแม่ อีกอย่างลูกไม่เคยได้เงินไป รร เลยซึ่งเขาโตแล้ว จะให้อดทุกวันก็ไม่ไหว ไป รร กลับมา เป็นลม บอกหิวข้าวมากไม่มีเงิน  ข้าวสารจะหุงแต่ละวันก็ไม่มี  เคยคิดจะสงสารหรือคิดจะทำมาหากินมั้ย เมียผมมันด่า จนมันป่วย  พอมันป่วยคนเดียว ผมนี่ทำไรไม่เป็นเลย ถามลูก2คน ที่อายุ9/10 ขวบ ชญ ว่ามีไรกินมั้ย สิ่งที่คนเป็นพ่ออย่างผมร้องไห้เลย ลูกของผมเขากินข้าวกับน้ำปลา นั่งกินกัน2คน มันบอกไม่ถูกเลยทำไมผมถึงปล่อยให้เมียกับลูกลำบากขนาดนี้ ผมนั่งทบทวนว่าทำไมผมถึงเลวขนาดนี้ ผมกำลังจะเสียพวกเขาไป เขาทนคนกับคนอย่างผมมานาน วันนี้ผมขอกำลังใจ ผมขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ จะเป็นพ่อที่ดีถึงไม่ดีมากแต่จะทำให้ได้ ผมขอโอกาสจากพวกเขา ผมต้องทำได้ ผมต้องดีให้ได้ ผมสัญญา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ให้อภัยกับทุกสิ่งอย่าง ผมมันเลวกว่าทุกคนคิด ผมตั้งใจกลับใจเป็นคนดีให้ลูกภูมิใจบ้าง ถ้าผมมีเงินสิ่งแรกคือพาลูกไปกินหมูกะทะ ไม่เคยพาไปกินมานานมากน่าจะ5/6 ปี ถ้ามีตังจะซื้อชุดนักเรียนให้ลูกด้วย ไม่รู้จะทำได้มั้ย เป็นกำลังใจให้คนเลวกลับใจด้วยครับ