ครั้งแรกอ่านแล้วค่อยข้างสับสนนะ พยายามอ่านด้วยนะครับ
ผมอยากรู้ว่าควรทำแบบไหน
ผม เคยบวชเรียนสมัยตอน ม.1-3
แล้วก็ไปเรียนต่ออุดร
ตอนนี้ผมอายุ 19ครับ
ผมกำลังสับสนในตัวเอง กับจิตใจตัวเอง
ว่าแท้ที่จริงแล้วผมมันเป็นคนเลวมากใช่มั้ยครับช่วยผมที
.
.
.
.
ผมเป็นคนขี้อายมาก. ซื่อบื่อ. ทำอะไรก็ไม่ค่อยมั่นใจ
สงสารเวลาเห็นคนฆ่าสัตว์แต่ผมก็ไม่แสดงออกนะแต่ในใจสงสารทั้งๆที่ตัวเองก็กิน
ผมไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนด้วยอายุจะ20ละยังไม่เคยคบผญเลย หน้าผมห่วยมั้ง
แต่คนหน้าตาแย่กลัวผมมีแฟนก็เยอะนะ. และ ผมไม่กล้าคุยกับผญด้วยอาย
ผมกลัวอนาคต. ว่าจะเอาไงดี คิดถึงแม่ ที่ส่งเสียเราเรียน
จนทำให้ผมคิดมาก แต่ก่อนผมชอบใส่บาตร. สวดมนต์ก่อนนอน
สวดบทคาทาชินบัญชร. ทุกวัน
แล้ววันเวลาผ่านมา. เกิดเรื่อง. ต่างกับตัวผมมากมาย
จนผมคิดว่า มีก้อนเนื้อปีศาจเกิดขึ้นในจิตใจตัวเอง
ขี้เกียจเรียน ก่อนตั้งใจเรียนมาก
ขี้เกียจสวดมนต์. ก่อนนอน ก่อนสวดทุกวันตั้งใจ
ผมรู้สับสน ว่าตัวเองเป็นคนเลวร้าย หรือมันเกิดอะไรขึ้นในใจ
หรือตัวตนจริงผมคือ คนบาปเลวกันนะ
และ
โมโหร้ายกับแม่ เทียงทำให้เค้าเสียใจ ทั้งที่
ผมไม่อยาก. และมันรุนแรงขึ้นจนผมเกียดตัวเองที่ทำแบบนี้กับแม่
แต่ก่อนผมอยากทำให้เค้าภูมิใจ. ใช่ตังค์ผมก็คิดถึงเค้าเสมอ
ว่าจะเปืองมั้ย. ไม่กล้าขอตังค์เยอะ. ไม่กล้าขออะไร
มาก. และผมอยากเป็นคนดีเพื่อเค้า แต่ผมก็ทำให้แม่เสียใจ
เพราะความเลวร้ายที่เกิดขึ้นในจิตใจตัวผม

ผมอยากฆ่ามัน. อยากมองโลกในแง่บวก ไม่อยากเทียงแม่
อยากเป็นคนกล้าแสดงออก ผมอยากทำลายปีศาจในตัวผม
ผมจิตใจอ่อนไหวง่ายด้วย โลเลขึ้กังกลคิดมาก. อยาก
ได้ความคิดจากผู้รู้. การดำเนิดชีวิตว่าควรทำไงดี


ผมอยากเปลี่ยนตัวเองให้แม่ภูมิใจ. ไม่อยากเทียงเค้า
ทำให้เค้าเสียใจ. อยากฆ่าปีศาจในตัวเอง
ที่มันโตขึ้นๆ ใาทีละนิด. มันกัดกินใจผม. ทำให้ผมสับสนไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม
ผมอยากเอามันไปไกลๆ. ผมงงตัว. ช่วยผมทีครับ