...แสดงออกถึงความเป็นโมฆบุรุษของตน ว่า ฝึกสมาธิไม่เป็น มีแต่ความจำจากตำราและจิตฟุ้งซ่านไปด้วยจินตนาการ และวิจารณ์ตำราไม่เป็น ว่า ตามหลักความจริง ยังมีการแปลตำราผิดในบางแง่ มีการแทรกความเห็นผิดๆผสมมาบ้างจากคณาจารย์รุ่นหลังๆ ...แต่ดันเชื่อ 100 %  เลย เหมือนจระเข้กลืนทุเรียนทั้งลูก
...คนแบบนี้ จะไม่เคยได้สัมผัสของจริงจากการปฏิบัติเลย  อาจจะเป็นโมฆรุรุษไปตลอดชีวิต ถ้าไม่ตั้งใจฝึกแบบจริงจัง ถวายชีวิต ก็หมดสิทธิ์ไปจนตาย
...คนที่ฝึกสมาธิจนได้จิตรวมลงถึงอัปปนาสมาธิ ครั้งแรก จะมีประสบการณ์เหมือนกันทุกๆราย คือ จะเห็นนิมิตสว่างไสวมากๆ ยิ่งกว่าดวงอาทิตย์เที่ยงวันหมื่นๆแสนๆดวง พร้อมกับมีองค์ฌานปรากฏชัดเจน ตรงตามตำรา เช่น ปีติ สุข ฯ สุขยิ่งกว่าขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ทุกๆชั้น