ตามหัวข้อเลยครับ ตอนนี้ผมอยู่ม.5เรียนกลางๆไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษ เรียนสายที่ไม่ได้ชอบ วันๆพยายามแบกตัวเองให้รอด อนาคตไม่รู้จะทำอะไร ตอนนี้คิดอยู่ว่าจะเรียนครูแต่ใจยังลังเล เป็นคนส่งงานตรงเวลาไม่ชอบมีงานค้างแต่ขี้เกียจมาก ชีวิตประจำวันของผมคือตื่นตี5:30-50ทุกวัน จัดตารางสอนแต่งตัวฯ รถมาซัก6:15 บางวันผมง่วงมากเลยรีบๆแต่งตัวแล้วขึ้นไปหลับในรถต่อ ถึงร.รซัก7:10บางวันผมก็ซื้อข้าวกินไปนั่งโรงอาหารคนเดียว บางวันผมไม่หิวมีงานค้างก็ไปทำที่ห้องสมุดคนเดียว พอเข้าเรียนก็ตามปกติแต่ผมไม่มีเพื่อนครับอยู่คนเดียวนั่งคนเดียวตลอด ไม่รู้สิผมรู้สึกว่าสังคมใหม่ที่นี่มันไม่ค่อยเหมาะกับผม ผมเองก็พึ่งเข้ามาใหม่ตอนม.4เข้าหาคนไม่เก่งด้วยไม่รู้จักใครเลยเพราะพึ่งเคยมาเรียนในตัวเมืองครั้งแรก  กลางวันมาผมก็ได้แต่ไปนั่งที่ห้องสมุดทำนู่นทำนี่ ตกเย็นมาซัก16:30รถมารับ ถึงบ้านก็17:40พอดี บางวันเลิก15:10ก็ออกไปเดินห้างเล่นๆรอรถเพราะอยู่ใกล้ร.ร ยังดีหน่อยที่วันศุกข์มีเรียนครึ่งวันบางครั้งเลยขอพ่อแม่มารับเพราะไม่มีอะไรทำ แต่ก็เกรงใจนิดหน่อยเพราะร.รไกลจากบ้าน20กว่าโล

แต่ละวันของผมวนลูบอยู่อย่างนี้จนบางทีผมก็เบื่อจนอยากจะอ้วกเลย เหมือนวันๆผมใช้ชีวิตรอแค่วันหยุดแค่นั้นผมไม่มีกำลังใจทำอะไรเลยครับ พอคิดว่าต้องอยู่แบบนี้ไปอีก2ปีครึ่งผมก็อยากจะร้องไห้ทุกที ปิดเทอมที่ผ่านมาผมมีความสุขมากที่ร.รปิดพยายามขอพ่อแม่พาไปเที่ยวอยู่ด้วยกันบ่อยๆไม่ต้องตื่นเช้าไม่ต้องไปนั่งเรียนคนเดียวไม่ต้องไปนั่งเบียดคนในรถ  

ตอนม.ต้นผมตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้าร.รนี้แต่ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าสายนี้แต่แรก ตอนแรกคิดว่าทุกอย่างมันจะดี ผมมาสอบคนเดียว แต่สรุปตรงข้ามเลยครับ เหมือนชีวิตม.ปลายผมมันพังลง ไม่มีเพื่อนในห้องซักคน เพื่อนสนิทที่สนิทกันตั้งแต่เด็กก็อยู่คนละห้องแต่เค้าเรียนที่นี่มาตั้งแต่ม.ต้น เพื่อนที่ร.รเก่าก็ไปเรียนคนละที่กันหมดต่างคนต่างมีเพื่อนใหม่ ตอนนี้ผมยังลังเลอยู่เลยว่าจะกลับไปเรียนที่เดิมดีไหมเพราะมันเหนื่อย
จะบอกว่าร.รเดิมค่าเทอมไม่ถึง2,000เป็นร.รประจำอำเภอใกล้บ้านผมเดินไปก็ได้ แล้วก็มีทุนสนับสนุนทุกๆปี ถ้าเกรดเกิน3.50จะได้เงินคนละ3,500เลย แล้วพึ่งมารู้จากครูแนะแนวว่าต่างอำเภอจะมีเกณคะแนนเข้ามหาลัยง่ายกว่าในเมือง ผมรู้สึกเสียดายมากๆเสียดายโอกาศเสียเงินเสียดายเวลา ส่วนร.รที่ผมย้ายมาอยู่เป็นร.รประจำจังหวัดคนสอบเข้ากันค่าเทอม4,000กว่าต้องจ่ายค่ารถเดือนละ1,100ส่วนเรื่องทุนแทบไม่มีหวังเลยแต่ยังดีที่มีทุนจากในำเภอผมให้คนที่เรียนนอกพื้นที่คนละ1,000
ผมรู้ว่าต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะแต่ตอนนั้นผมคิดได้แค่ว่าถ้าแลกกับประสบการณ์อาจคุ้ม อยู่ที่เดิมมันก็เบื่อๆแค่นั้น ตอนนั้นผมคิดน้อยไป แต่เรามาอยู่จุดนี้แล้วอีกใจก็อยากถอยแล้วกลับไปปรับค่าใช้จ่ายมีเพื่อนแต่ต้องแลกกับสายตาคำพูดต่างๆว่าเราเรียนไม่รอด  แต่อีกใจก็อยากสู้แต่ผมไม่มีกำลังใจเลย ผมพยายามแล้วนะแต่มันหมดไฟจริงๆ ผมไม่เคยรู้สึกไม่มีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยเหมือนช่วงนี้มันมีเหวขนาดใหญ่รั้งผมอยู่ ผมควรทำยังไงดีครับ