คือแค่อยากมาระบายอะไรบ้างอย่างคือใครมีแม่ที่ไม่อยากมีเราบ้างไหมเราเป็นลูกคนที่2แต่แกไม่ได้อยากมีเราแต่เป็นพ่อที่อยากมีเราไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดแกนะแต่ถ้าไม่อยากมีทำไมเอาออกหรือทำอะไรก็ได้ให้เราตาย
คือตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแหชอบไล่ให้เราไปอยู่กับพ่อแต่ด้วยความที่เราโตแล้วแถมพ่อก็มีครอบครัวใหม่ที่มีลูกด้วยกันอีกเราร้องไห้ทุกครั้งที่แกไล่
ทุกวันนี้ที่เราทนอยู่ได้คือมันไม่ได้มีความรักที่รักแม่เหลืออยู่แล้วอะเพราะตอนเด็กๆตั้งแต่จำความได้เราก็อยู่กับยายมาโดยตลอดแต่หลังจากท่านเสียแม่ก็มาดูแลแทนซึ่งถ้าจะถามถึงพี่เราก็ไม่ต่างกับแม่เท่าไร
ความฝันของเราตอนนี้มีแค่รีบเรียนให้จบแล้วออกไปจากครอบครัวแบบนี้
แกชอบด่าเราแถมไล่เราเหมือนเราไม่ใช่ลูกที่ทนอยู่ได้เพราะต้องให้แกส่งเรียนถ้าไม่ใช่เพราะแกส่งเรียนเราคงไม่อยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่ยายเสีย
มันเป็นการระบายที่ร้องไห้ไปด้วยเขียนไปด้วย
คือเราเล่าให้ใครฟังไม่ได้หวังว่าพวกเธอที่อ่านจะไม่เป็นเหมือนเรานะ