เวลากำหนดรู้ไปเรื่ิอยๆ ใจมันยิ่งเห็นแต่ทุกข์แต่โทษเห็นแต่ผลของวิบาก จิตนี้หาความสุขอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง มองอะไรก็เบื่อไปหมด มีแต่ทุกข์ มีแต่ความไม่เที่ยง พอถึงตรงนี้ใจมันก็ว่างๆเวิ้งๆ
เลยต้องอาศัยคุณของพระพุทธเจ้าประคองใจไว้ให้อิ่มเสมอ แท้จริงแล้ว พระพุทธเจ้าก็คือพ่อของเรา
พระธรรมคือ น้ำนมแม่ พระอริยสงฆ์คือพี่น้องของเรา

พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว  อาศัยน้ำจิตน้ำจิตท่านหล่อเลี้ยงจิตไปวันๆในขณะรอร่างกายมันตายสักทีจะได้จบๆกันไป

แล้วเพื่อนๆมีวิธีหาความสุขอย่างไรกันบ้างครับ
ในขณะที่รอวันตายของสังขาร

ขันธุ์5เป็นภัยใหญ่…