เรากับพี่เขาอายุห่างกัน13ปี เราอายุ22-23ปี ส่วนเขาอายุ35ปี ไม่มีแฟน เรากับเขารู้จักกันมา3ปี ก็ปลื้มไปเขาอยู่ แต่ไม่ได้จริงจังอะไรมาก ปีที่4เราไปฝึกงานแล้วเจอเขาอีกครั้งตอนแรกเรากลัวเพราะเขาดูเป็นคนจริงจังกับงานมากเกินไป แต่วันนึงเราเผลอไปสบตาเขาตั้งแต่วันนั้นมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาชอบมาทำตัวหวังดีกับเรา ถามว่าชีวิตเป็นยังบ้าง ในอนาคตอยากใช้ชีวิตที่ไหน เขาจะคอยให้คำปรึกษาและช่วยเหลือเราในเรื่องการเรียน การงาน การใช้ชีวิต ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเขาก็พร้อมยื่นมือเข้ามาช่วยตลอด ให้กำลังใจเราเสมอมา เราคิดว่าอีกไม่กี่เดือนเราก็จะย้ายออกไปคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เลยตัดสินใจสารภาพรักออกไปค่ะ เราพูดจริงจังมาก ส่วนเขาก็ตอบมาว่า"ขอบคุณในความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ขอบคุณในความกล้าหาญที่จะสารภาพรักกับเขา ถึงแม้เรากับเขาไปถึงขั้นเป็นแฟนไม่ได้แต่เขาสัญญาว่ายังไงเขาก็จะยังให้ความช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้เราตลอดไป เขาหวังว่าในอนาคตเราจะเจอความรัก คนดีๆ อย่างแน่นอน" เรารู้ว่ามันเป็นการปฏิเสธที่ถนอมน้ำใจแต่ก็เจ็บปวดอยู่ดี ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็พยายามหลบหน้า ไม่คุยกับเขา เหมือนตึงๆไปเลยส่วนเขาก็เหมือนจะทำตัวปกติแต่ก็ไม่ปกติ บางที่ก็กล้าสู้หน้าเรา มียิ้มให้บ้าง เหมือนพยายามจะพูดคุยด้วยมีแต่เราที่ทำเมินใส่เขาจนตอนนี้ไม่ได้พูดคุยหรือเจอหน้ากันมา4เดือนแล้ว พอมาคิดดูแล้วเขาดีกับเรามาตลอดและไม่ได้คิดกับเราในแบบชู้สาว มันทำให้เรารู้สึกผิดที่ไปคิดอะไรแบบนั้นกับเขา ทุกวันนี้เราก็ยังรักเขาอยู่ค่ะแต่พอมองย้อนกลับไปไม่รู้เอาความมั่นจากไหนไปสารภาพรักกับเขา เพราะเขาดูดีกว่าเรามาก มีหน้าที่การงานที่มั่นคง ส่วนเราเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานที่ยังเรียนไม่จบ แถมยังต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนอีก ไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ตอนนี้พยายามที่จะตัดใจค่ะ อยากขอวิธีตัดใจหน่อยค่ะ พยายามมา4เดือนแล้วไม่ได้ผลสักที เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเขา