ถึงครู Green
How have you been? Please allow me to tell you some of our events.
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ใน part ของความรักของเราเอง
.
.
ครั้งนึงเราได้มีโอกาสเรียนชั้นมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ นักเรียนใช้ชีวิตประจำวันอยู่ในโรงเรียนหมดเลยนะคะ หรือพูดง่าย ๆ คือ เป็นโรงเรียนกิน และนอน (ตามภาษาชาวบ้าน) ซึ่งตามวันเรียนปกติจะต้องตื่นนอนตอน 4.30 น. เพื่อที่จะออกมากายบริหารตอน 5.00 น.หลังจากนั้นก็กลับมาทำกิจวัตรประจำวัน จนถึง 8.00 น. และเข้าเรียนปกติ หลังเลิกเรียนเสร็จก็กลับหอ ใช้ชีวิตอยู่หอในกับเพื่อน ๆ จนถึง 20.00 น. ทุกหอนอนจะมีการประชุมหอทุกวัน เพื่อเช็กจำนวนเด็กหายหรือครบ หลังจากนั้นก็มีการสวดมนต์ แผ่เมตตา และพูดคุยกันตามปกติ วนลูปอยู่แบบนี้ ยกเว้นวันเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุดนักขัตฤกษ์
ชีวิตการเรียนนั้น ค่อนข้างปานกลางถึงระดับดีในบางวิชา เราเป็นคนนึงที่ชอบวิชาชีววิทยามาก เรามักจะเรียนได้ดี และเกรดไปได้ดีกับวิชานี้มาโดยตลอด เราจะมีหนังสือสรุปชีววิทยา อยู่เล่มหนึ่ง ที่เรากล้าพูดเลยว่ามีพกติดตัวเราตลอดทุกวัน ทั้งเวลาทานข้าวเราก็มักจะแอบครูอ่านใต้โต๊ะทานข้าว 55555 ก้มหน้าก้มตาไม่คุยกับใครท่องจำในเนื้อหาที่สนใจ และเวลานอนก็จะหยิบมาอ่าน ถ้าวันไหนเพลียหรือเหนื่อย ก็มักจะตื่นตอน ตี 2 ตี 3 มีบางวันถึงขั้นนาฬิกาปลุกแล้าเราไม่รู้สึกตัวแต่เพื่อนข้าง ๆ เตียงตื่นเพื่อมาปลุกเราแทน 5555 ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองมี passion กับวิชาชีววิทยาได้มากถึงขนาดนี้ เราทำแบบนี้มาตลอดจน เราเรียนอยู่ ม.5 เทอม 2 เราไม่ได้เรียนวิชานี้กับครูคนเดิมแล้ว ซึ่งเปลี่ยนครูคนใหม่มาสอนซึ่งเข้ามาสอนวิชานี้แทน และในตอนนั้นตอนหน้าเสาธงเราได้เจอกับครูสอนวิชาชีววิทยาคนใหม่ครั้งแรก
ตอนนั้นนั่นเอง ที่ความรู้สึกข้างในของเราก็สั่นแบบแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่เจอกันแล้วอยู่ ๆ ก็ฉุดคิดขึ้นมาในใจว่า ครูดูเรียบร้อยมาก พูดเรียงร้อยถ้อยคำและน้ำเสียงดูไพเพราะกินใจเราซะเหลือเกิน และสุขุมเป็นอย่างมาก และที่สำคัญครูใส่แว่น เราคิดว่าคงเป็นคนที่อ่านหนังสือมาหนักจนสายตาสั้นแน่นอน น่าจะเป็นคนซีเรียส ซึ่งเพียงแค่นี้เองกลับทำให้เรา มานะ อ่านหนังสือหนักกว่าเดิมในวิชานี้
ยังจำครั้งแรกที่ได้เรียนกับครูอยู่เลยนะคะ ครูดูเป็นคนชอบสังเกต ใส่ใจนักเรียน มีเกมมาให้นักเรียนสนุกด้วยอยู่เสมอ ใน classs ที่เรียนนั้น เราก็เกิดความรู้สึกดีทุกครั้งขึ้นเรื่อย ๆ จนมาวันนึง ก็สงสัยว่าเราเรียนวิชานี้ได้ดีเพราะตัวเราเองหรือเพราะครูที่ทำให้เราเรียนวิชานี้ได้ดีกันแน่? และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้ความรู้สึกมันแปลก ๆ ไป เราก็กลับมาคิดทบทวนความรู้สึกตัวเองว่า เรา กำลัง Fall in L O V E อยู่หรือป่าว จนเวลาล่วงไป ม.6 เราก็ค้นพบว่าความรู้สึกข้างในที่แน่ๆ มันเป็นยังไง
มีใครเคยแอบเอาของไปให้คนที่เราชอบบ้างมั้ยคะ?
เราเป็นคนนึง ที่เป็นคนแบบนี้ค่ะ ในความเป็นเด็กน้อยวันนั้นเรามักชอบทำอะไรตามความรู้สึกโดยไม่คิดหาเหตุผลก่อนหรือหลังการกระทำที่เราทำลงไปเลย
ก่อนอื่นต้องขอโทษครูนะคะ ที่วันนั้นและเรื่องราวที่ผ่านมานั้น เด็กคนนี้ไม่คิดให้รอบคอบทำอะไรโดยที่ครูลำบากใจไปหลายต่อหลายครั้ง ขอโทษจากใจค่ะ
ทุกครั้งที่เราเห็นสีเขียว ต้นไม้ กระบองเพชร อะไรก็ตามที่เป็นสีเขียว เรามักจะนึกถึงครูเสมอมา และใช่ค่ะ เราซื้อมาฝากครู มักจะแอบเอาไปไว้ที่ประตูหน้าห้องไม่ก็แขวนบ้าง ทุกครั้งที่เรามีโอกาสให้ ไม่รู้สิ่! ความรู้สึกตอนนั้นเวลาเห็นอะไรที่ครูชอบเราก็มักเอาไปฝากไว้เสมอ หรือแม้แต่สิ่งที่ครูขาดถ้ามีโอกาสช่วยเหลือครูได้เราก็จะแอบทำให้ตลอดค่ะ ทุกครั้งที่ทำแบบนี้ในใจควรจะรู้สึกดีใช่มั้ยคะ แต่ก็ไม่เลยกับรู้สึกหดหู่ใจทุกครั้งและใจหายทุกครั้งกลัวครูลำบากใจค่ะ แต่ครูจะรู้มั้ยคะว่าเราไม่เคยหักห้ามใจได้เลย พยายามแล้ว พยายามอีก ไม่รู้สักกี่ครั้งที่พยายามหักห้ามใจไม่ซื้อกระบองเพชร หรือต้นไม้ไปฝากครูเพียงเพราะเห็นว่าครูชอบ และคิดเสมอว่าของบางชิ้นนี้จะฮีลใจครูได้บ้างเวลาที่ครูเหนื่อยหรือชีวิตไม่เป็นดั่งใจ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่เป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองจนบางครั้งทำให้ครูลำบากใจ เพราะมันมากและบ่อยเกินไปจริง ๆ เป็นความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจจนไม่อาจลืมมันไปได้เลยค่ะ เราเคยวาดรูปให้เขาตอนวันเกิดเขาด้วยน้า ซึ่งตอนนั้นก็ทำสุดฝีมือด้วยแหละ ไม่รู้ว่าสวยรึป่าว เพราะเราวาดรูปไม่เป็นเลย วาดรูปไม่ได้เลยด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะอยากวาดให้ครูมั้งเลยตั้งใจมากๆ 55555 พูดแล้วก็เศร้านะคะ เพราะถ้าใครเคยอยากเห็นรอยยิ้มของใครสักคนนึงที่เรา " รัก " เขาคนนั้นจะเข้าใจเอง
ทุกคนมีเหตุการณที่ in love and no in love มั้ยคะ? เรามีเหตุการณ์นึงที่ไม่โอเคมาก ๆ ซึ่งในตอนนั้นเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย แต่รุนแรงและกระทบจิตใจเรามาก ซึ่งเราโกรธครูเขามากนะคะ ความรู้สึกที่มีมันก็เปลี่ยนไปพลิกหน้ามือเป็นหลังมือได้เลยค่ะ แต่พอความโกรธลดลง เข้าใจเหตุผลครูมากขึ้น ตอนนั้น เราคิดว่าตัวเองเลิกชอบไปแล้วเพราะเหตุการณ์นี้ แต่ที่ไหนได้ความรู้สึกมันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยมันก็แค่จางลงในเวลาที่เราโกรธ แล้วก็พึ่งรู้ตัวว่าเป็นเด็กเกเรมาก แสดงพฤติกรรมแบบนั้นออกมาได้ยังไง ทำให้ครูลำบากใจได้ยังไงกัน ซึ่งมันก็ยังเป็นความรู้สึกผิดข้างในใจลึก ๆ ที่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงไม่เลือกทำพฤติกรรมแบบนั้นใส่ครูไป เหตุผลที่โกรธตอนนั้นขอไม่เล่าละกันนะคะคงเป็นเพราะตัวเราเองที่ไม่รู้จักคิดให้ดีค่ะ
มาถึงตอนนี้แล้ว ขอบคุณนะคะ ที่ได้เข้ามาอ่าน จริง ๆ มันมีทั้งเรื่องที่ดีมาก และ แย่มาก เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมา เข้าปีที่ 6 แล้วค่ะ มีอยู่ปีนึงที่เราได้เจอกันถึง 2 ครั้ง ครั้งแรกที่ลิฟท์ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง เราไม่ได้บังเอิญเจอกันหรอก5555 แต่เป็นเราเองที่ตั้งใจให้เจอ เราเห็นรถครูเราเลยจำได้ และขึ้นไปดูเอกสารให้อาจารย์ที่ตึกครูจะขึ้นมาอยู่พอดี เลยลงลิฟท์มาเพื่อที่จะเจอครู เพราะครูรอลิฟท์อยู่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเราสั่นมากทำอะไรไม่ถูกไม่เจอกันมา 3 ปี ดีใจมากที่สุด ผ่านกันแค่ 1 วินาที เห็นว่าครูดูดีขึ้น แข็งแรง เราก็ดีใจมากแล้ว และเจออีกครั้งนึงตอน เราไปแนะแนวทุนให้กับรุ่นน้องที่โรงเรียน เราก็ได้อยู่ใกล้กันประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ได้คุยกับครู 2-3 ประโยคเองแต่ก็ชื่นใจมากละ แต่ครั้งนี้ดูครูโทรมขึ้นเยอะเลย น่าจะงานหนัก มีเรื่องหนักใจพอสมคร ความรู้สึกตอนนั้นเราก็หมองไปด้วยแหละ เป็นห่วงมาก ได้แต่อธิฐานและภาวนาให้ครูตลอด
จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้ามีคนนึง อยากให้ครูปลอดภัย มีความสุข ไม่เหนื่อยใจมากกับเรื่องใด ๆ ก็ตาม มีสุขภาพแข็งแรง และยิ้มเยอะ ๆ แบบนี้ตลอดไป มันก็ผ่านมานานแล้วนะคะที่เราไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเลย จริง ๆ เวลาน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้ใจเราลืมได้โดยเฉลี่ยในตัวบุคคล ไม่น่าเกิน 1 - 4 ปี ที่จะไม่คิดถึงแบบนี้ทุกวัน ทุกวันจริง ๆ ค่ะ น่าจะลดเลือนรอยยิ้มของครูได้แล้ว แต่ไม่เลย ไม่เลยสักนิด ยังคง ฝันถึงอยู่ตลอด มันยังคงคิดถึง ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงครู
ปล. คำพูดทุกคำที่เราพิมพ์ล้วนเป็นความรู้สึกจากใจจริงที่เล่าออกมาไม่ได้มาพูดแก้ต่างให้ตัวเองดูดี แต่ออกมาเล่าถึงมุมมองอีกมุมของตัวเอง
ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ตัวเองทำบุญเยอะ ๆ เพื่อที่จะเป็นผลบุญส่งไปให้ชาติหน้าหรือชาติอื่น ๆ ให้เรามีโอกาสได้ดูแลครูบ้าง ได้เป็นคนที่ตรงไทป์ครู เป็นคนที่ครูต้องการและช่วยเหลือครูได้บ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ยังพอมีโอกาสได้ทำอะไรดี ๆ ให้ ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนก็ตาม เราจะ รักครูอยู่แบบนี้ทุกชาติ เราจะเป็นคนที่ครูต้องการให้ได้สักชาตินึง ต่อให้ครูจะบอกอะไรก็ตาม เราก็จะทำในแบบที่เรากล่าวมาข้างต้นอยู่ดี เราจะรอ ต้องมีสักชาติที่เรามีโอกาสมอบความสุข ความรัก ความสบาย ให้ครูบ้าง
ถ้าครูผ่านมาเห็นกระทู้นี้ จนจบถึงตอนนี้ ขอบคุณครูมากนะคะ ที่อ่านมาจนจบ และเกิดมาให้เราได้เจอกัน แค่อยากออกมาเล่าความรู้สึกนี้ เผื่อว่าสักวันนึง จะไม่มีโอกาสออกมาเล่าแบบนี้ได้ ขอบคุณมากที่เอ็นดูเราเสมอมา และอยากบอกครูว่าเราจะทำตามที่เราตั้งใจไว้ ไม่ว่าครูจะพูดหรือทำอะไรก็ตามที่จะเข้ามาเปลี่ยนความคิดนี้ มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของเราได้ I love you in every lifetime.
Nutchanat
Are you fall in love?
How have you been? Please allow me to tell you some of our events.
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ใน part ของความรักของเราเอง
.
.
ครั้งนึงเราได้มีโอกาสเรียนชั้นมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ นักเรียนใช้ชีวิตประจำวันอยู่ในโรงเรียนหมดเลยนะคะ หรือพูดง่าย ๆ คือ เป็นโรงเรียนกิน และนอน (ตามภาษาชาวบ้าน) ซึ่งตามวันเรียนปกติจะต้องตื่นนอนตอน 4.30 น. เพื่อที่จะออกมากายบริหารตอน 5.00 น.หลังจากนั้นก็กลับมาทำกิจวัตรประจำวัน จนถึง 8.00 น. และเข้าเรียนปกติ หลังเลิกเรียนเสร็จก็กลับหอ ใช้ชีวิตอยู่หอในกับเพื่อน ๆ จนถึง 20.00 น. ทุกหอนอนจะมีการประชุมหอทุกวัน เพื่อเช็กจำนวนเด็กหายหรือครบ หลังจากนั้นก็มีการสวดมนต์ แผ่เมตตา และพูดคุยกันตามปกติ วนลูปอยู่แบบนี้ ยกเว้นวันเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุดนักขัตฤกษ์
ชีวิตการเรียนนั้น ค่อนข้างปานกลางถึงระดับดีในบางวิชา เราเป็นคนนึงที่ชอบวิชาชีววิทยามาก เรามักจะเรียนได้ดี และเกรดไปได้ดีกับวิชานี้มาโดยตลอด เราจะมีหนังสือสรุปชีววิทยา อยู่เล่มหนึ่ง ที่เรากล้าพูดเลยว่ามีพกติดตัวเราตลอดทุกวัน ทั้งเวลาทานข้าวเราก็มักจะแอบครูอ่านใต้โต๊ะทานข้าว 55555 ก้มหน้าก้มตาไม่คุยกับใครท่องจำในเนื้อหาที่สนใจ และเวลานอนก็จะหยิบมาอ่าน ถ้าวันไหนเพลียหรือเหนื่อย ก็มักจะตื่นตอน ตี 2 ตี 3 มีบางวันถึงขั้นนาฬิกาปลุกแล้าเราไม่รู้สึกตัวแต่เพื่อนข้าง ๆ เตียงตื่นเพื่อมาปลุกเราแทน 5555 ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองมี passion กับวิชาชีววิทยาได้มากถึงขนาดนี้ เราทำแบบนี้มาตลอดจน เราเรียนอยู่ ม.5 เทอม 2 เราไม่ได้เรียนวิชานี้กับครูคนเดิมแล้ว ซึ่งเปลี่ยนครูคนใหม่มาสอนซึ่งเข้ามาสอนวิชานี้แทน และในตอนนั้นตอนหน้าเสาธงเราได้เจอกับครูสอนวิชาชีววิทยาคนใหม่ครั้งแรก
ตอนนั้นนั่นเอง ที่ความรู้สึกข้างในของเราก็สั่นแบบแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่เจอกันแล้วอยู่ ๆ ก็ฉุดคิดขึ้นมาในใจว่า ครูดูเรียบร้อยมาก พูดเรียงร้อยถ้อยคำและน้ำเสียงดูไพเพราะกินใจเราซะเหลือเกิน และสุขุมเป็นอย่างมาก และที่สำคัญครูใส่แว่น เราคิดว่าคงเป็นคนที่อ่านหนังสือมาหนักจนสายตาสั้นแน่นอน น่าจะเป็นคนซีเรียส ซึ่งเพียงแค่นี้เองกลับทำให้เรา มานะ อ่านหนังสือหนักกว่าเดิมในวิชานี้
ยังจำครั้งแรกที่ได้เรียนกับครูอยู่เลยนะคะ ครูดูเป็นคนชอบสังเกต ใส่ใจนักเรียน มีเกมมาให้นักเรียนสนุกด้วยอยู่เสมอ ใน classs ที่เรียนนั้น เราก็เกิดความรู้สึกดีทุกครั้งขึ้นเรื่อย ๆ จนมาวันนึง ก็สงสัยว่าเราเรียนวิชานี้ได้ดีเพราะตัวเราเองหรือเพราะครูที่ทำให้เราเรียนวิชานี้ได้ดีกันแน่? และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้ความรู้สึกมันแปลก ๆ ไป เราก็กลับมาคิดทบทวนความรู้สึกตัวเองว่า เรา กำลัง Fall in L O V E อยู่หรือป่าว จนเวลาล่วงไป ม.6 เราก็ค้นพบว่าความรู้สึกข้างในที่แน่ๆ มันเป็นยังไง
มีใครเคยแอบเอาของไปให้คนที่เราชอบบ้างมั้ยคะ?
เราเป็นคนนึง ที่เป็นคนแบบนี้ค่ะ ในความเป็นเด็กน้อยวันนั้นเรามักชอบทำอะไรตามความรู้สึกโดยไม่คิดหาเหตุผลก่อนหรือหลังการกระทำที่เราทำลงไปเลย
ก่อนอื่นต้องขอโทษครูนะคะ ที่วันนั้นและเรื่องราวที่ผ่านมานั้น เด็กคนนี้ไม่คิดให้รอบคอบทำอะไรโดยที่ครูลำบากใจไปหลายต่อหลายครั้ง ขอโทษจากใจค่ะ
ทุกครั้งที่เราเห็นสีเขียว ต้นไม้ กระบองเพชร อะไรก็ตามที่เป็นสีเขียว เรามักจะนึกถึงครูเสมอมา และใช่ค่ะ เราซื้อมาฝากครู มักจะแอบเอาไปไว้ที่ประตูหน้าห้องไม่ก็แขวนบ้าง ทุกครั้งที่เรามีโอกาสให้ ไม่รู้สิ่! ความรู้สึกตอนนั้นเวลาเห็นอะไรที่ครูชอบเราก็มักเอาไปฝากไว้เสมอ หรือแม้แต่สิ่งที่ครูขาดถ้ามีโอกาสช่วยเหลือครูได้เราก็จะแอบทำให้ตลอดค่ะ ทุกครั้งที่ทำแบบนี้ในใจควรจะรู้สึกดีใช่มั้ยคะ แต่ก็ไม่เลยกับรู้สึกหดหู่ใจทุกครั้งและใจหายทุกครั้งกลัวครูลำบากใจค่ะ แต่ครูจะรู้มั้ยคะว่าเราไม่เคยหักห้ามใจได้เลย พยายามแล้ว พยายามอีก ไม่รู้สักกี่ครั้งที่พยายามหักห้ามใจไม่ซื้อกระบองเพชร หรือต้นไม้ไปฝากครูเพียงเพราะเห็นว่าครูชอบ และคิดเสมอว่าของบางชิ้นนี้จะฮีลใจครูได้บ้างเวลาที่ครูเหนื่อยหรือชีวิตไม่เป็นดั่งใจ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่เป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองจนบางครั้งทำให้ครูลำบากใจ เพราะมันมากและบ่อยเกินไปจริง ๆ เป็นความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจจนไม่อาจลืมมันไปได้เลยค่ะ เราเคยวาดรูปให้เขาตอนวันเกิดเขาด้วยน้า ซึ่งตอนนั้นก็ทำสุดฝีมือด้วยแหละ ไม่รู้ว่าสวยรึป่าว เพราะเราวาดรูปไม่เป็นเลย วาดรูปไม่ได้เลยด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะอยากวาดให้ครูมั้งเลยตั้งใจมากๆ 55555 พูดแล้วก็เศร้านะคะ เพราะถ้าใครเคยอยากเห็นรอยยิ้มของใครสักคนนึงที่เรา " รัก " เขาคนนั้นจะเข้าใจเอง
ทุกคนมีเหตุการณที่ in love and no in love มั้ยคะ? เรามีเหตุการณ์นึงที่ไม่โอเคมาก ๆ ซึ่งในตอนนั้นเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย แต่รุนแรงและกระทบจิตใจเรามาก ซึ่งเราโกรธครูเขามากนะคะ ความรู้สึกที่มีมันก็เปลี่ยนไปพลิกหน้ามือเป็นหลังมือได้เลยค่ะ แต่พอความโกรธลดลง เข้าใจเหตุผลครูมากขึ้น ตอนนั้น เราคิดว่าตัวเองเลิกชอบไปแล้วเพราะเหตุการณ์นี้ แต่ที่ไหนได้ความรู้สึกมันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยมันก็แค่จางลงในเวลาที่เราโกรธ แล้วก็พึ่งรู้ตัวว่าเป็นเด็กเกเรมาก แสดงพฤติกรรมแบบนั้นออกมาได้ยังไง ทำให้ครูลำบากใจได้ยังไงกัน ซึ่งมันก็ยังเป็นความรู้สึกผิดข้างในใจลึก ๆ ที่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงไม่เลือกทำพฤติกรรมแบบนั้นใส่ครูไป เหตุผลที่โกรธตอนนั้นขอไม่เล่าละกันนะคะคงเป็นเพราะตัวเราเองที่ไม่รู้จักคิดให้ดีค่ะ
มาถึงตอนนี้แล้ว ขอบคุณนะคะ ที่ได้เข้ามาอ่าน จริง ๆ มันมีทั้งเรื่องที่ดีมาก และ แย่มาก เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมา เข้าปีที่ 6 แล้วค่ะ มีอยู่ปีนึงที่เราได้เจอกันถึง 2 ครั้ง ครั้งแรกที่ลิฟท์ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง เราไม่ได้บังเอิญเจอกันหรอก5555 แต่เป็นเราเองที่ตั้งใจให้เจอ เราเห็นรถครูเราเลยจำได้ และขึ้นไปดูเอกสารให้อาจารย์ที่ตึกครูจะขึ้นมาอยู่พอดี เลยลงลิฟท์มาเพื่อที่จะเจอครู เพราะครูรอลิฟท์อยู่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเราสั่นมากทำอะไรไม่ถูกไม่เจอกันมา 3 ปี ดีใจมากที่สุด ผ่านกันแค่ 1 วินาที เห็นว่าครูดูดีขึ้น แข็งแรง เราก็ดีใจมากแล้ว และเจออีกครั้งนึงตอน เราไปแนะแนวทุนให้กับรุ่นน้องที่โรงเรียน เราก็ได้อยู่ใกล้กันประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ได้คุยกับครู 2-3 ประโยคเองแต่ก็ชื่นใจมากละ แต่ครั้งนี้ดูครูโทรมขึ้นเยอะเลย น่าจะงานหนัก มีเรื่องหนักใจพอสมคร ความรู้สึกตอนนั้นเราก็หมองไปด้วยแหละ เป็นห่วงมาก ได้แต่อธิฐานและภาวนาให้ครูตลอด
จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้ามีคนนึง อยากให้ครูปลอดภัย มีความสุข ไม่เหนื่อยใจมากกับเรื่องใด ๆ ก็ตาม มีสุขภาพแข็งแรง และยิ้มเยอะ ๆ แบบนี้ตลอดไป มันก็ผ่านมานานแล้วนะคะที่เราไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเลย จริง ๆ เวลาน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้ใจเราลืมได้โดยเฉลี่ยในตัวบุคคล ไม่น่าเกิน 1 - 4 ปี ที่จะไม่คิดถึงแบบนี้ทุกวัน ทุกวันจริง ๆ ค่ะ น่าจะลดเลือนรอยยิ้มของครูได้แล้ว แต่ไม่เลย ไม่เลยสักนิด ยังคง ฝันถึงอยู่ตลอด มันยังคงคิดถึง ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงครู
ปล. คำพูดทุกคำที่เราพิมพ์ล้วนเป็นความรู้สึกจากใจจริงที่เล่าออกมาไม่ได้มาพูดแก้ต่างให้ตัวเองดูดี แต่ออกมาเล่าถึงมุมมองอีกมุมของตัวเอง
ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ตัวเองทำบุญเยอะ ๆ เพื่อที่จะเป็นผลบุญส่งไปให้ชาติหน้าหรือชาติอื่น ๆ ให้เรามีโอกาสได้ดูแลครูบ้าง ได้เป็นคนที่ตรงไทป์ครู เป็นคนที่ครูต้องการและช่วยเหลือครูได้บ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ยังพอมีโอกาสได้ทำอะไรดี ๆ ให้ ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนก็ตาม เราจะ รักครูอยู่แบบนี้ทุกชาติ เราจะเป็นคนที่ครูต้องการให้ได้สักชาตินึง ต่อให้ครูจะบอกอะไรก็ตาม เราก็จะทำในแบบที่เรากล่าวมาข้างต้นอยู่ดี เราจะรอ ต้องมีสักชาติที่เรามีโอกาสมอบความสุข ความรัก ความสบาย ให้ครูบ้าง
ถ้าครูผ่านมาเห็นกระทู้นี้ จนจบถึงตอนนี้ ขอบคุณครูมากนะคะ ที่อ่านมาจนจบ และเกิดมาให้เราได้เจอกัน แค่อยากออกมาเล่าความรู้สึกนี้ เผื่อว่าสักวันนึง จะไม่มีโอกาสออกมาเล่าแบบนี้ได้ ขอบคุณมากที่เอ็นดูเราเสมอมา และอยากบอกครูว่าเราจะทำตามที่เราตั้งใจไว้ ไม่ว่าครูจะพูดหรือทำอะไรก็ตามที่จะเข้ามาเปลี่ยนความคิดนี้ มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของเราได้ I love you in every lifetime.
Nutchanat