เราไม่ค่อยจะลงรอยกับแม่สักเท่าไรไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่เราก็พยายามเข้าใจแม่อยากให้แม่รักใส่ใจความรักความรู้สึกเราให้มากกว่านี้ แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแบบคนนี้เขาทำตัวดูเป็นผู้ใหญ่ เขาอายุน้อยกว่าเขายังดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอีก ทั้งที่สิ่งที่เราทำ เราทำกับแม่คนเดียวบ้าๆบอๆแต่แม่ก็ชอบว่าเราตลอด เหมือนมันสะสมในใจ จนวันนึ่งเราเสียใจมากวันนั้นเขาว่าเราจนเรานั่งกินข้าวเงียบๆทำเหมือนตัวเองเป็นอากาศแล้วเดินออกไป มานั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง มันเสียใจจนไม่อยากพูดอะไรออกมาไม่สิ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร มันพูดไม่ออกต่างหาก  เราไม่รู้จะแก้ไขตัวเองอย่างไงเราแค่อยากเล่นกับแม่ อยากให้แม่เห็นบางมุมที่เราไม่ได้เผยให้ใครเห็น แต่เราคงคิดผิดแม่เขาคงไม่ได้อยากเห็นไม่อยากใส่ใจเราก็แค่นั้นเอง…