ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา.....ตั้งแต่เด็กจนโต
ผมใช้ชีวิตโดยการติดตามและพึ่งพาคนอื่น
จนทำให้คนอื่นนั้น มาสร้างอิทธิพลในชีวิตเรา สร้างตัวตนให้เรา

เรามีความสุข อย่างหลอกๆในบางครั้ง เพื่อให้คนอื่นมีความสุข
ต้องหัวเราะกับคนอื่น ทั้งๆที่มันไม่ตลก
ต้องมาเออออห่อหมก ทั้งที่เราไม่ชอบใจ
เราเศร้าเสียใจ เมื่อคนอื่นมาด่าว่าเรา นินทาเรา ทั้งที่เราดีมาตลอด

....คล้ายๆเหมือนกับหมาให้คนจูงไปไหนมาไหนก็ได้....

อยากเล่นอยากดีกับเรา ก็พูดด้วยดี เหมือนมีขนมมาล่อ
อยากระบายทำเลวใส่เราก็ทำได้ เหมือนเอาไม้มาตี
อยากปล่อยเราไว้ให้เหงาตายก็ทำได้ เหมือนกับถูกทิ้งติดตรึงกับเสา

เราสุขก็เพราะคนอื่น
เราเศร้าก็เพราะคนอื่น
เราร้องไห้ก็เพราะคนอื่น

จนผู้ใหญ่ใจดีได้ให้ทางสว่างว่า
"จุดอ่อนของผมคือการแคร์คนอื่นมากไป ให้คนอื่นมีอิทธิพลกับเรามากไป"

เพราะฉะนั้นผมจึงคิดได้

จงให้คนอื่นมีอิทธิพลของเราอย่างพอดี และอย่าลืมที่จะเคารพตัวเอง
"ตัวเรา ชีวิตเรา เป็นของเรา จงมีความสุขด้วยตัวเรา"
อย่าให้คนอื่นมาชักจูงมามีอิทธิพลจนเสียความเป็นตัวตน!!!!
เราเศร้า เราร้องไห้ เสียใจ คนอื่นไม่ได้ใส่ใจกับเราด้วยนักหรอก

เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตเรา.....เราต่างหากที่เป็นเจ้านายตัวเอง

I won't Change to fix your plan take me as i am