ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากอะไรเลย แกล้งๆแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน55555555
สวัสดีค่ะทุกคน ╰(*°▽°*)╯ เรียกเราว่าน้องกระต่ายก็ได้ (ชื่อสมมติตามโปรไฟล์) อายุ 20 ย่างเข้า 21 กำลังจะขึ้นปี3
ในนี้ก็ไม่มีอะไรก็แค่อยากระบายเฉยๆเครียดไม่รู้ว่าจะเล่าให้ใครฟังดี เพราะก็ไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทใจหรือสะดวกจะพูดคุยด้วยขนาดนั้นทุกเรื่อง มันเป็รเกี่ยวกับตัวเราและแม่น่ะ เราอยู่และโตมากับแม่สองคนส่วนตัวพ่อก็แวบๆมาบ้างยังมีรับผิดชอบกันบ้างนิดหน่อย แม่เราไม่ได้ทำงานก็เลยมีเราตอนนี้ที่รับสอนพิเศษและแปลการ์ตูนหาเงินเข้าบ้านเพิ่ม (เราเรียนภาษาจีน) ชีวิตเราไม่ได้มีอะไรมากมายเรียน ทำงาน เล่นบ้างตามประสา
เราโตมากับแม่ที่ค่อยข้างจะ Toxicหน่อยอาจจะเกี่ยวเนื่องด้วยกับความกระทบกระเทือนทางใจจากเหตุการณ์ที่เลิกกับพ่อ เลยทำให้เขาค่อนข้างโกรธเซนซิทีฟง่าย เราโตมากับการที่ถูกตีกรอบทุกอย่างว่าต้องทำอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ต้องเดินทางนี้ตามคำสั่งของแม่ ทุกเรื่องทุกอย่างไม่ว่าจะโซเชียลถูกแม่ควบคุมโดยสมบูรณ์จนถึงปัจจุบัน แรกๆมีทะเลาะกันนะทำไมถึงทำอย่างนั้นแต่ก็ได้รับคำตอบมาว่าเขาเป็นแม่ของเรา เป็นเจ้าชีวิต และมาพร้อมกับคำด่าเสียๆหายๆที่หยาบคายทุกประโยค เราไม่สามารถพูดความในใจของเราจริงๆได้เลยและจะต้องพยายามคิดหาคำตอบเพื่อทำให้เขารู้สึกพอใจตรงตามใจเขา
เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากๆ ปากด่ามือถึง เจอมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ แต่เราไม่เคยโกรธเขาจริงๆเลยสักครั้ง เรากับแม่นิสัยต่างกันมากความคิดก็ต่างกันมาก แม่ใจร้อน เราใจเย็น แม่แง่โลกในแง่ร้าย เรามองโลกตามความจริงแต่ก็มีบ้างที่คิดไปในแง่ที่ดีปลอบใจ เยอะแยะเลยที่ต่างกัน เกริ่นเยอะเลยแฮะ
เรื่องล่าสุดที่ทำให้เรารู้สึกเครียดเลยคือเรื่องเรียน เราเป็นนักเรียนที่ถือว่าเกรดดีมากๆระดับ 4.00 เราพยายามเรียนมาในระดับนี้ตลอดพร้อมกับหาเงินเพื่อส่งให้แม่ใช้จ่ายเรื่องในบ้านด้วย จนมาถึงเทอมนี้ด้วยหลายๆเรื่องเครียดเงิน งาน เพื่อน เรียน ทุกอย่างเลยจนเรารู้สึกหมดไฟ เราพึ่งใครไม่ได้เลยจะไปพึ่งแม่ ทุกครั้งแม่จะพูดแต่จะได้ไหมเกรด4 ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียน ต้องได้นะ ทุกครั้งที่โทรมา บทเหมือนจะปลอบก็ไม่ได้เรียกว่าปลอบเพราะก็ยังมีแต่พูดเกรด4 4 4 4 เราเบื่อ เราเหนื่อย จนตัดสินใจถอนไปสองวิชา เพราะเราคาดหวังที่จะได้เกียรตินิยมอันดับ1 เหรียญทองมาให้เขาได้ดีใจในตัวเรา แต่มันเหมือนกับว่าเราหมดไฟแล้วแต่ก็พยายามดันตัวเองขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้เต็มที่สุดความสามารถ แต่ตอนนั้นเราก็เต็มที่แล้วจริงๆ
จนสุดท้ายเกรดเราตก ตกมาก ตามสภาพเลยแม่ตีเรา ด่าเรา โทษเราทุกอย่างที่ทำให้เขาผิดหวัง ตราหน้าว่าเราไม่ใช่ลูกเขา ตีหน้าว่าเราเป็นอะไรก็ตามแต่ที่เขาจะสรรหามาด่า เขาไล่เราไปตายบ้างอะไรบ้าง ผิดหวังมากๆ พร้อมกับถามเหตุผลจากเราว่าทำไม เราอธิบายแต่ทุกวรรคที่เราอธิบายเขาหาว่าเราแก้ตัวเสมอ อย่ามาแก้ตัวอิ
-- เป็นตัวอย่าง และก็มีอีกมากมาย เราไม่เคยได้อธิบายจนจบ เขาพูดว่าฟังแต่ก็ไม่เคยฟังจบเลย พร้อมกับสรุปเสร็จสรรพตามความคิดของเขาและบอกว่าเขารู้จักเราดี เราเหนื่อย
เราร้องไห้ไม่ได้ เราท้อไม่ได้ เราทำอะไรที่อยู่นอกเหนือคำสั่งไม่ได้เลย เราอยากทำอันนี้เราคิดแล้วคิดอีกว่าจะถูกว่าไหมแล้วก็ตัดสินใจไม่ทำรอให้เขาเป็นคนสั่งว่าให้ทำอะไรดีกว่าเพื่อที่จะได้เซฟตัวเองและทำให้เขาถูกใจ เราเกลียดมากเลยกับคำถามว่าจะเอายังไงกับกู-- เพราะเราไม่รู้ เราไม่รู้ว่าคำตอบที่เขาอยากให้เราตอบคืออะไร ตอบไม่ถูกใจเขาก็ตีเราอีก ตอบถูกใจก็เป็นสิ่งที่ค้านกับสิ่งที่เราคิดมากๆ เราเหนื่อย มีบ่อยครั้งมากเลยที่เราก่นด่าตัวเองหรือแม้แต่ด่าโทษทุกอย่างที่พอจะนึกออกเพื่อระบายมันออกมาตอนที่อยู่คนเดียวก็ดีขึ้นนิดหน่อย
อยากระบายเฉยๆ
สวัสดีค่ะทุกคน ╰(*°▽°*)╯ เรียกเราว่าน้องกระต่ายก็ได้ (ชื่อสมมติตามโปรไฟล์) อายุ 20 ย่างเข้า 21 กำลังจะขึ้นปี3
ในนี้ก็ไม่มีอะไรก็แค่อยากระบายเฉยๆเครียดไม่รู้ว่าจะเล่าให้ใครฟังดี เพราะก็ไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทใจหรือสะดวกจะพูดคุยด้วยขนาดนั้นทุกเรื่อง มันเป็รเกี่ยวกับตัวเราและแม่น่ะ เราอยู่และโตมากับแม่สองคนส่วนตัวพ่อก็แวบๆมาบ้างยังมีรับผิดชอบกันบ้างนิดหน่อย แม่เราไม่ได้ทำงานก็เลยมีเราตอนนี้ที่รับสอนพิเศษและแปลการ์ตูนหาเงินเข้าบ้านเพิ่ม (เราเรียนภาษาจีน) ชีวิตเราไม่ได้มีอะไรมากมายเรียน ทำงาน เล่นบ้างตามประสา
เราโตมากับแม่ที่ค่อยข้างจะ Toxicหน่อยอาจจะเกี่ยวเนื่องด้วยกับความกระทบกระเทือนทางใจจากเหตุการณ์ที่เลิกกับพ่อ เลยทำให้เขาค่อนข้างโกรธเซนซิทีฟง่าย เราโตมากับการที่ถูกตีกรอบทุกอย่างว่าต้องทำอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ต้องเดินทางนี้ตามคำสั่งของแม่ ทุกเรื่องทุกอย่างไม่ว่าจะโซเชียลถูกแม่ควบคุมโดยสมบูรณ์จนถึงปัจจุบัน แรกๆมีทะเลาะกันนะทำไมถึงทำอย่างนั้นแต่ก็ได้รับคำตอบมาว่าเขาเป็นแม่ของเรา เป็นเจ้าชีวิต และมาพร้อมกับคำด่าเสียๆหายๆที่หยาบคายทุกประโยค เราไม่สามารถพูดความในใจของเราจริงๆได้เลยและจะต้องพยายามคิดหาคำตอบเพื่อทำให้เขารู้สึกพอใจตรงตามใจเขา
เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากๆ ปากด่ามือถึง เจอมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ แต่เราไม่เคยโกรธเขาจริงๆเลยสักครั้ง เรากับแม่นิสัยต่างกันมากความคิดก็ต่างกันมาก แม่ใจร้อน เราใจเย็น แม่แง่โลกในแง่ร้าย เรามองโลกตามความจริงแต่ก็มีบ้างที่คิดไปในแง่ที่ดีปลอบใจ เยอะแยะเลยที่ต่างกัน เกริ่นเยอะเลยแฮะ
เรื่องล่าสุดที่ทำให้เรารู้สึกเครียดเลยคือเรื่องเรียน เราเป็นนักเรียนที่ถือว่าเกรดดีมากๆระดับ 4.00 เราพยายามเรียนมาในระดับนี้ตลอดพร้อมกับหาเงินเพื่อส่งให้แม่ใช้จ่ายเรื่องในบ้านด้วย จนมาถึงเทอมนี้ด้วยหลายๆเรื่องเครียดเงิน งาน เพื่อน เรียน ทุกอย่างเลยจนเรารู้สึกหมดไฟ เราพึ่งใครไม่ได้เลยจะไปพึ่งแม่ ทุกครั้งแม่จะพูดแต่จะได้ไหมเกรด4 ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียน ต้องได้นะ ทุกครั้งที่โทรมา บทเหมือนจะปลอบก็ไม่ได้เรียกว่าปลอบเพราะก็ยังมีแต่พูดเกรด4 4 4 4 เราเบื่อ เราเหนื่อย จนตัดสินใจถอนไปสองวิชา เพราะเราคาดหวังที่จะได้เกียรตินิยมอันดับ1 เหรียญทองมาให้เขาได้ดีใจในตัวเรา แต่มันเหมือนกับว่าเราหมดไฟแล้วแต่ก็พยายามดันตัวเองขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้เต็มที่สุดความสามารถ แต่ตอนนั้นเราก็เต็มที่แล้วจริงๆ
จนสุดท้ายเกรดเราตก ตกมาก ตามสภาพเลยแม่ตีเรา ด่าเรา โทษเราทุกอย่างที่ทำให้เขาผิดหวัง ตราหน้าว่าเราไม่ใช่ลูกเขา ตีหน้าว่าเราเป็นอะไรก็ตามแต่ที่เขาจะสรรหามาด่า เขาไล่เราไปตายบ้างอะไรบ้าง ผิดหวังมากๆ พร้อมกับถามเหตุผลจากเราว่าทำไม เราอธิบายแต่ทุกวรรคที่เราอธิบายเขาหาว่าเราแก้ตัวเสมอ อย่ามาแก้ตัวอิ
เราร้องไห้ไม่ได้ เราท้อไม่ได้ เราทำอะไรที่อยู่นอกเหนือคำสั่งไม่ได้เลย เราอยากทำอันนี้เราคิดแล้วคิดอีกว่าจะถูกว่าไหมแล้วก็ตัดสินใจไม่ทำรอให้เขาเป็นคนสั่งว่าให้ทำอะไรดีกว่าเพื่อที่จะได้เซฟตัวเองและทำให้เขาถูกใจ เราเกลียดมากเลยกับคำถามว่าจะเอายังไงกับกู-- เพราะเราไม่รู้ เราไม่รู้ว่าคำตอบที่เขาอยากให้เราตอบคืออะไร ตอบไม่ถูกใจเขาก็ตีเราอีก ตอบถูกใจก็เป็นสิ่งที่ค้านกับสิ่งที่เราคิดมากๆ เราเหนื่อย มีบ่อยครั้งมากเลยที่เราก่นด่าตัวเองหรือแม้แต่ด่าโทษทุกอย่างที่พอจะนึกออกเพื่อระบายมันออกมาตอนที่อยู่คนเดียวก็ดีขึ้นนิดหน่อย