ชีวิตแต่ละวันเดี๋ยวสุขเดี๋ยวเศร้า ต้องคอยประคับประคองความรู้สึกอยู่ตลอด เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ไปข้างนอกก็ต้องคอยสร้างภาพยิ้มแบบนั้นแบบนี้ หัวเราะ ไม่เคยคิดไรกับคำพูดคนอื่น แต่พอกับบ้านมาอยู่คนเดียวนอนทองเพดานหรืออาจจะนั่งเหงาๆไม่มีไรทำคนเดียวในห้อง ก็พาลให้นึกถึงเรื่องราวต่างๆในแต่ละวันที่ผ่านมา ทั้งๆที่เจอเรื่องดีมาก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเรื่องแย่ๆแต่เรื่องราวดีๆเหล่านั้นเมื่อเทียบกับเรื่องแย่ๆที่ผ่านมา มันแทบสู้ไม่ได้เลย เพราะเราเอาแต่สนใจในสิ่งที่ไม่ดีบั่นทอนจิตใจเรา ใครสุขภาพจิตแข็งแรงก็สู้ไหว ใครสุขภาพจิตอ่อนแอก็ท้อแท้ไม่อยากลุกไปต่อแล้ว  เราเองก็เจอเรื่องแบบนี้ทั้งที่เมื่อก่อนใครด่ามาไม่สนด่ามาเหอะ ทะเลาะกับน้องกับครอบครัวก็จะเถียงกลับตลอดถ้าไม่ผิด แต่พอนานวันเข้าก็รู้สึกเหนื่อย ไม่อยากทำไรไม่อยากออกจากบ้านหรือห้องเลย รู้สึกว่าอยู่ข้างนอกใช้พลังงานเยอะกลัวคนอื่นจะพูดกับเราในทางที่ไม่ดีพยายามไม่คิดไรเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็อดกลัวไม่ได้จะร้องไห้ตลอด คิดไปนืนไปนี่รู้สึกแย่มากเพราะมันทำให้เรียนไม่รู้เรื่องทำไรไม่มีสมาธิจากตอนประถมมัธยมต้นได้เกรดดีๆสอบได้ที่หนึ่ง พอช่วงม.2-3เกรดเริ่มตกที่หนึ่งก้ไม่ได้ดั่งหวัง ขึ้นม.ปลายยิ่งแล้วใหญ่ ช่วงนี้อยู่ม.5ต้องเริ่มเก็บคะแนนให้ได้ดีๆ แต่ทุกอย่างเป็นอะไรชอบเข้ามาแทรกในหัวโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเองเพราะจัดการความคิดไม่ได้ ทะเลาะกับครอบครัวก็เริ่มไม่เอาแล้วถอยดีกว่า เหนื่อยจะต้องมาทะเลาะด้วย เราเริ่มโตขึ้นด้วยเลยเริ่มมีความคิด(มั้ง)

สบายใจละ ได้ระบาย ใครที่อยู่ทนอ่านจนจบก็ขอบคุณมากน้าา อาจดูไร้สาระเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเองแต่ก็ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน เราแค่มาระบายความรู้สึก ทะเลาะกับน้องมาหยกๆจะร้องไห้ น้องด่าเราไม่สนใครพี่ใครน้องเลยอะเราก็ไม่อยากด่ากลับ ก็น้องอะเลยแอบมาร้องในห้องคนเดียว ไม่อยากให้เขารู้อายเขา555 ไม่ชอบการร้องไห้ด้วยเพราะร้องแล้วหยุดยาก เหมือนเราอ่อนแอไรแบบนั้น ไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ