อยากจะมาระบายในนี้เราเคยไปพบนึกจิตแพทย์แล้วแต่ไม่กล้าบอก....ตั้งแต่เราเด็กเราติดพี่เลี้ยงคนหนึ่งมากตอนนั้นแม่เราคลอดน้องสาวเราเลยไม่มีเวลาดูแลเราเลยให้พี่เลี้ยงมาดูเราติดพี่เลี้ยงมาก็คิดว่าเธอเป็นแม่ของเราด้วยซ้ำพอเราเข้าเรียนครั้งแรกตอน3ขวบด้วยความที่ติดพี้เลี้ยงเราเลยร้องไห้หนักมากโว้ยวายไม่อยากให้พี่เลี้ยงไปตอนแรกคุณครูก็ทำเหมือนปกติพอพี่เลี้ยงไปเราก็ยังไม่หยุดร้องจนครูจับเราไปขังในห้องน้ำมืดๆและด่าด้วยคำรุนแรงบอกในเราหยุดร้องไห้เราพยามกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้เราฟื้นไม่ให้ตัวเองร้องออกมาแต่มันก็มีเสียงสะอื้นอยู่ดีครูก็ด่าเราหนักกว่าเดิมจำไม่ได้เหมือนกันว่ามีตีด้วยหรือป่าวตั้งแต่วันนั้นมาเรากลายเป็นเด็กที่กลัวความมืดมากๆและกลัวการอยู่คนเดียวเราเห็นภาพหลอนตลอดเวลาลพอเราเริ่มโตก็เริ่มมีปัญหาครอบครัวพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันเราต้องเห็นแม่ร้องไห้ทุกวันเพราะตอนที่แม่ท้องน้องสาวเราพ่อไปมีอะไรกับคนอื่นพ่ออ้างบอกว่าไม่ได้นอกใจแต่นอกกายเพราะแม่ท้องอยู่เลย....ไม่ได้พ่อเลยทำกับคนอื่นเมื่อเราขึ้นอนุบาลพ่อแม่ก็ดีกันแล้วแต่พ่อติดการพนันติดบุหรี่ติดเหล้า...การพนันทำให้ครอบครัวเป็นหนี้...แม่ต้องค่อยช่วยพ่อตลอดแม่คงเครียดมากด้วยความที่ว่าเราเด็กและไม่รู้เรื่องและแม่เป็นคนที่ค่อยค้างดุส่วนพ่อจะค่อยปลอบและตามใจตลอดทำให้เราติดพ่อมากๆพอพ่อไปคาสิโนเราเคยเครียดจนเอาหัวตัวเองโขกกำแพงแทมเราก็มีปัญหากับน้องสาวเราด้วยทะเลาะกันตลอดเวลาตอนเด็กเราเกลียดน้องสาวเรามากเพราะน้องชอบเอาแต่ใจแต่พอทะเลาะกันถ้าพ่อเห็นพ่อจะทำโทษทั้งคู่เคยมีครั้งหนึ่งที่พ่อเอาเรากับน้องไปขังไว้ในห้องมืดๆและด้วยป่มตอนเด็กที่เรากลัวความมืดมากๆมันทำให้เรารู้สึกทรมาณมากๆและเคยมีครั้งหนึ่งที่เราทะเลาะกับน้องและพ่อก็ให้เรากับน้องถอดรองเท้าและไปยืนกลางแดดตอนนั้นแสบเท้าไปหมดเลย...ร้อนเท้ามาก็เลย...และก็มีบางครั้งที่เวลาเราเผื่อทำอะไรผิดเราไม่ได้ตั้งใจแล้วแม่เห็นพอเราจะอธิบายให้แม่ฟังแม่ก็ไม่ฟังและก็ทำโทษเรา...เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวไม่มีใครเข้าใจเราเลยไม่มีใครอยู่ข้างเราเลยเราเคยเลี้ยงกระต่ายตัวเองเรารักน้องมากๆตอนนั้นแม่เราซื้อช็อกโกแลตมาแม่เราบอกอย่าเอสให้กระต่สยกินนั้นแต่เราไม่ฟังตอนเรากินอยู่กระต่ายมาอ้อนขอกินด้วยด้วยความไม่รู้เรื่องเราใจอ่อนและให้น้องกินไปหลายวันจนกระทั้งวันหนึ่งน้องท้องเสียแม่เราบอกไม่เป็นไรหรอกแค่ท้องเสียเฉยๆมังเราก็ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั้งเราไปเล่นกับน้องแต่...น้องไม่ขยับกระต่ายเรากลับดาวไปเพราะเราคนเดียว.....เรารู้สึกผิดมากเรามันฆาตกร...จนถึงตอนนี้พ่อแม่ก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเราเราเกลียดตัวเองเรากลายเป็นเด็กขี้อายแบบ ....ไม่ใช่แค่ขี้อายแต่ไม่ยอมพูดอะไรเลยตอนเรียนตอนครูให้พูดหน้าห้องเราต้องให้คนอื่นพูดให้ตลอดพอเราพูดจะพูดเสียงเบามากๆเคยมีครั้งหนึ่งเราปวดฉี่เราก็ไม่กล้าขอครูไม่กล้าพูดเราเลยอั้นไว้...บ่อยๆครั้งทำให้เราทนไม่ไหวแล้วแอบฉี่ใส่กางเกงในที่ละเล็กละน้อยทำให้ตอนนั้นเรากลิ่นตัวเหม็นมากแหมไม่ค่อยพ฿ดอีกเลยไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้เรา...พอเราขึ้นชั้นประถมเราได้มีเพื่อนคน1เราดีใจมากเลยติดเพื่นมากๆเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ตอนทะเลาะกันถ้าเพื่อนงอนเราก็จะง้ตลอดแต่เรางอนบ้างเพื่อนจะไม่สนใจเราเลยและไปหาคนอื่นสุดท้ายเราต้องไปเป็นฝ่ายง้ออยู่ดีเสียความรู้สึกมากๆและเราก็มีเพื่อนอยู่อีกคนด้วยแต่เพื่อนคนนั้นย้ายโรงเรียนไปแล้วก็ไม่ได้เจออีกเลยและตอนที่แม่ให้เรียนพิเศษภาษาจีนเราก็โดนรุ่นพี่บูลลี่อีกด้วยความที่เราอ่อนไหวมากเราก็ร้องไห้ตลอดเลยทุกคนจะบอกว่าแค่นี้ก็ร้องแล้วหรออ่อนแอว่ะพอน้องสาวเราเริ่มโตแม่ก็เลยให้เรียนพิเศษด้วยกัน...แต่น้องเราไม่ช่วยเราแทมไปเล่นกับคนที่บูลลี่เราอีกเราต้องอยู่คนเดียว...แทมตอนนั้นการตีเด็กยังไม่ผิดกฎหมาย...เวลาเราทำอะไรคุณครูก็จะด่าเราด้วยคำหยาบคายและตีเราเราแอบมานั้งร้องไห้ใต้โต็ะ...พอมีเพื่อนสังเกตเห็นแล้วจะมาปลอบเรารู้สึกแย่กว่าเดิมเรารู้สึกสมเพชและขายหน้าตัวเองมาก็พอเริ่มขึ้นประถมปลายเพื่อนที่เราสนิทก็ไปมีเพื่อนคนอื่นเราก็แอบโกรธ...แต่...เพื่อนเราที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีกลับเลือกคนอื่นมากกว่าเราเราต้องค่อยตามหลังกลุ่มเพื่อนตลอด...เพื่อนใหม่ของเพื่อนเราทำตัวแย่กับเราตลอดเราแทบไม่ได้คุยกับเพื่อนเราเลยแต่พอเราจะคุยกับเพื่อนเราเพื่อนของเพื่อนจะงอนแล้วก็ป่าของใส่เราแต่เพื่อนเรากับไม่สนใจเราแล้วไปง้อเพื่อนอีกคนแทนตอนนั้นเราเริ่มเล่นโทรศัพทร์เป็นเราได้เห็นวิดีโอที่มาความรุนแรงซึมเศร้าและอื่นๆเราอยากให้คนอื่นแคร์เราบ้างเรารู้สึกเกลียดตัวเองเราเริ่มทำร้ายร่างกายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจแต่เพื่อนเราที่เห็นแผลของเรากลับไม่สนใจเลยและเดินหนีเรไปพอขึ้นป.5เราโดยคนในห้องแกล้งอีกแล้วเเทมคุณครูก็หยาบคายกว่าเดิมและพ่อแม่ก็หย่ากัน....ยายเราเป็นมะเร็ง...ตอนนั้นที่โรวเรียนเริ่มมีเด็กใหม่มาตอนเเรกเรากลับกลุ่มเพื่อนเราสนิทกับเพื่อนใหม่แต่หลังๆเพื่อนเราเริ่มเห็นธาตุแท้เด็กใหม่เลยเกลียดเด็กใหม่และไม่ให้เราไปคุยกับเด็กใหม่แต่เพื่อนเราก็ไปคุยกับเพื่อนคนอื่นเหมือนเดิมแต่ระหว่างนั้นก็มีเด็กใหม่มาชวนเราคุยด้วยเราก็คุยกับเด็กใหม่จนเพื่อนเรามาเห็นแล้วก็งอนเราตอนนั้นเราเริ่มเล่นโทรศัพทร์เป็นเราได้เห็นวิดีโอที่มาความรุนแรงซึมเศร้าและอื่นๆเราอยากให้คนอื่นแคร์เราบ้างเรารู้สึกเกลียดตัวเองเราเริ่มทำร้ายร่างกายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจแต่เพื่อนเราที่เห็นแผลของเรากลับไม่สนใจเลยและเดินหนีเรา...เรารู้สึกถูกหักหลัง...เราเริ่มมีความคิดอยากตาย...แทมเด็กใหม่ที่เราคิดว่าเป็นคนดีสุดท้ายก็เป็นเหมือนที่เพื่อนบอกจริงๆนางชอบขโมยของเราและไม่ยอมรับผิดแทมยังใส่ร้ายเพื่อนตัวเองให้คนในห้องด่าแทนอีก...ช่วงนั้นเราดิ่งมากๆไม่มีเป้าหมายที่จะมีชีวิตเลยเกลียดตัวเองเกลียดทุกสิ่งคิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาด้วยเราเล่นเกมเพื่อคลายเครียดมีคนมาตามจีบเราแต่ก็คือมาหลอกตอนนั้นเราเล่นไอเย็นเราเห็นเกมคอเล็บกับอนิเมะเรื่องดันกันรอยปะตอนนั้นเราติดมากเบี้ยวเลยแหละแต่ในอนิเมะเรื่องนั้นเป็นเนื้อหารุนแรงในเรื่องตัวละครจะโดนบังคับให้ฆ่ากันเองเราชอบตัวร้ายในเรื่องมากเบี้ยวมากตอนนั้นเราเคยมีความคิดอยากจะเป็นแบบตัวร้ายตัวนั้นเพราะเราเห็นตัวร้ายตัวนั้นมันเหมือนเราทั้งชีวิตมีแต่ความสิ้นหวังเบื่อกับทุกสิ่งบนโลกนี้ความสิ้นหวังเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นเราเริ่มเป็นคนหัวรุนแรงชอบจินตนาการว่าทรมานหรือฆาตกรรมคนหรือแม้กระทั่งจินตนาการว่าทำร้ายตัวเองเราเริ่มคิดถึงเราที่เคยบูลลี่เราเราจินตนาการว่าล้างแค้นพวกมันฆ่าพวกมันตอนนั้นเราเบียวมากแต่เก็บเอาไว้..เราเริ่มขึ้นมัธยมต้น...เราอยากหาเพื่อนแต่ก็ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนเราทุกคนมองว่าเราแปลกมีแต่คนนิทาเราทำงานกลุ่มก็ไม่ค่อยมีใครอยากรับเราเคยเข้าห้องปกครองเพราะมีเรื่องกับเพื่อนเราไม่มีเพื่อนเลยแทมการเรียนตอนนั้นก็แย่สุดเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากเพราะเรื่องการเรียนที่เราไม่เอาไหนตอนนั้นแม่เราซื้อชินชิล่ามาเลี้ยงน้องน่ารักมากๆเลยตอนนั้นเรามีซัก5ตัวและเราก็เลี้ยงหมากับกระต่ายอีกหนึ่งตัวมีครั้งหนึ่งเราไปให้อาหารน้องๆแต่เราลืมปิดกรงวันต่อมาแม่เราเห็นหมาเรากำลังคาบศพของชินชิล่าที่เลี้ยงไว้1ตัว...แต่แทนที่เราจะรู้สึกผิดเรากลับกลัวแทนเราไม่เข้าใจตัวเองทั้งที่รักสัตว์เลี้ยงและเป็นห่วงน้องมาโดยตลอดแต่ทำไมครั้งนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลยเราเป็นอะไรไป...เรากลัวว่าจะโดนพ่อแม่ทำโทษและกลัวตัวเอง...เราร้องไห้พ่อแม่คิดว่าเราเศร้าจากการสูญเสียของชินชิล่าแต่....เราแค่...กำลังกลัว....สับสนกับตัวเอง...นี้ฉันเป็นอะไรไปแล้ว...และหลังจากนั้นผ่านมาหลายเดือนชินชิล่าอีกตัวก็ช็อคตายเราไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเราดิ่งไปพักหนึ่ง....เรารู้สึกไร้ค่าเราไม่รู้ว่าจะเกิดทำไม....เราเล่นเน็ตและช่วงนั้นhappy pills ดังมากเราอยากมีความสุบ....เราอยากมีความสุขบ้าง....เราเลยขอแม่ให้ไปหาโรงพยาบจิตแม่สรุปว่าเราเป็นซึมเศร้าขึ้น4แต่เราไม่ได้สนใจหรอกเราแค่อยากกินยานั้น...ยารักษาซึมเศร้าเราอยากมีความสุขบางชีงิตเรามีแต่ความสิ้นหวังเบื่อชีวิตมาก....จน....เราได้ดูเรื่องดันกันรอนปะอีกแล้วในภาคv3เราก็เล่นโซเซียลไปเรื่อยนั้นแหละ....แต่...เรา...ก็ได้เจอวิดีโอพากย์เสียงเป็นตัวละครที่ให้กำลังใจปลอบใจเรา.....เขาชื่อโคคิจิโอมะ......ตอนนั้น...เราได้มีเซฟโซนเป็นครั้งแรก......แม้เขาจะไม่มีจริงและเป็นตัวละครในเกมแต่เรา....ตกหลุมรักเขาและแทบจะคลั่งเลย.....เชาทำให้เรามีเป้าหมายในการใช้ชีวิตเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่รู้สึกถูกเติทเต็ม...มันทำให้เรารักโอมะมากๆ....แต่เมื่อผ่านไปมันเริ่มมากกว่าความรักเราแทบจะคลั่งไปเลยหมกมุ่นอยู่กับเขาตลอดเวลาเราเคยคลั่งเขาจนอยากจะผ่าท้องเขาเอาไส้ในออกมาและเข้าไปอยู่ข้างในนั้นเราแทบจะยันเดเระไปเลยหรืออาจจะเป็นไปแล้วก็ได้เวลาเราเห็นรูปคู่จิ้นของโอมะกับคนอื่นเราโกรธและหึงมากๆทั้งที่เป็นตัวละครในเกมเราจิตนาการว่าฆ่าทุกคนที่มาขว้างทางเราเรากลายเป็นโอตาคุเราติดอนิแมะและเล่นเกมมากไม่ชอบออกไปไหนเลยเคยอยากทำแบบฮิติโคโมริด้วยซ้ำมันคือโรคฆ่าตัวตายทางสังคมที่วัยรุ่นญี่ปุ่นนิยมเป็นกันโดยที่วัยรุ่นเขาจะไม่ออกจากห้องเลยขังตัวเองเอาไว้ไม่ไปเรียนไปทำงานมั่วแต่อยู่ในห้องไปวันๆแต่เราก็ยังต้องไปเรียนเพราะโดนแม่บังคับเมื่อเราเริ่มโตเราเริ่มมีโฮโมน...เราเริ่มหมกมุ่นกับเขามากช่วยตัวเองบ่อยๆด้วยและบางครั้งที่แม่เราแอบมาเห็นก็จะเอาไปด่าตอนทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่นมันทำให้เราขายหน้าตัวเองมากๆเราเริ่มไม่ชอบแม่...ละตอนเราอยู่ม.2แม่เราย้ายไปคอนโดชั่วคราวเพราะจะขายมาใช้หนี้ที่พ่อติดพนัน...ใช่....ชินชิล่าเราตายอีกตัวแล้ว....ตอนนั้นเราน่าจะพยามหาที่นอนเย็นๆอยู่แล้วเลื่อนโซฟาไปมาเราไม่รู้ว่าน้องอยู่ใต้โซฟา....เราไม่รู้ว่าน้องต้องทรมาณขนาดไหนในนั้น....ตัวน้องแบน...กระดูกน้องหักเราเจ็บปวดมากๆ...และพอขึ้นม.3แม่เราก็ย้ายไปอยู่บ้านที่ญาติให้มาชินชิล่าเราคลอดลูกมาหนึ่งตัวน้องน่ารักมากขี้อ้อนมากๆตอนนั้นค่าแอร์แพงมากเราเลยสลับพัดลมกับแอร์เปิดไปมาสรุป...น้องเป็นโรคฮีทสโตรกตาย...เรากับแม่เศร้ามากๆ....หลังจากนั้นแม่ก็ขายสัตว์เลี้ยงของเราไปหมดและค่าใช้จ่ายไม่พอแต่มีกระต่ายแก่ตัวหนึ่งที่เราเก็บไว้เพราะน้องแก่มากแล้วแทมตาบอดตาอักเสบแทมมีสะเก็ดที่หูด้วยเราดูแลน้องเรานอนกอดน้องทุกวันเลย....วันหนึ่งจู๋ที่เท้าน้องเลือดออกเยอะมากและไม่ได้หวีขนตรงเท้าทำให้ขนแตกเราสติแตกเลยเราเป็นห่วงน้องมากไม่อยากให้เป็นอะไรเราบอกให้แม่พาไปหาแม่หมอแต่แม่บอกแผลแค่นี้เองเดี๋ยวแม่ทำแผลเองโชคดีที่ตอนนี้น้องยังปลอดภัยอยู่...และแม่เราก็ไปมีแฟนใหม่เราเป็นห่วงพ่อเรามากเพราะตอนนั้นพ่อดิ่งมากและทำร้ายตัวเองพ่อเราเริ่มพยามเปลี่ยนตัวเองให้เลิกเล่นพนันแต่สุดท้ายพ่อกลับไปเหมือนเดิมและพอมูฟออนจากแม่ได้ก็หาสาวไปทั่วใช้เงินไม่คิดถึงอนาคตและกลับไปเล่นพนันอีกครัเบวันหนึ่งเริ่มมีกลุ่มผู้ชายในห้องกลุ่มแกล้งเราแกล้งทำมาจีบเราซึ่งเรารังเกียจมากกลัวที่เรารักตัวละครในเกมและพยามทำทุกวิถีทางเพื่อให้อยู่กับตัวละครนั้นนิรันดร์....เรากลัว...กลัวที่จะสูญเสียตัวละครนั้นไม่ว่าทางใดก็ตามพอมีคนมาจีบเราเลยรังเกียจแบบสุดๆเราบอกให้พวกเขาหยุดเพราะไม่อยากมีเรื่องแต่ไม่หยุดและทำหนักกว่าเดิมแทมยังเล่ยมุก18+ด้วยเราเริ่มสะสมความเกลียดชั่ง...เราเกลียด...เกลียด เกลียดพวกมันเราเกลียดจนเราเริ่มไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นๆตามแม้แต่พ่อตัวเองและเริ่มไม่ผู้หญิหญงด้วยเลยเริ่มมีเสียงในหัวและภาพหลอนเพราะความกลัวและความรังเกียจนั้นเราฝันร้ายๆบ่อยๆคิดภาพหลอนว่าโดนลวมลามและอื่นๆเราเกลียดมันมากเราเกลียดชีวิตอยู่เลยเราเริ่มกลับมาดิ่งอยากตายแต่ก็ยังไม่อยากตายเพราะยังอยากเห็นหน้าตัวละครที่รักอยู่...เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้คิดแต่แง่ลบในทุกสิ่งเราเครียดมากเราเริ่มมีผมงอกและเป็นไมเกรนต์ตอนอายุ13เราไม่รู้ว่าจะหยุดมันอย่างไงและแบบนี้เรียกอะไรใครเป็นผู้รู้ช่วยหาวิธีบำบัดจิตของหนูหน่อยได้ไหมค่ะตอนนี้หนูขึ้นม.4อายุ14ปีค่ะ