สวัสดีดีค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงตอนนี้อายุ 13-14 แล้วค่ะเราเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมากๆ แบบนิดๆหน่อยๆก็ร้องให้ ช่วงประถมเราโดนแม่ด่าหนักจนร้องให้ตาบวมไปโรงเรียนตลอดเลย เพื่อนก็ทักว่าทำไมตาบวมจัง บางคนก็คิดว่าเรานอนเยอะต่างๆนาๆ เพราะเราไม่ค่อยร้องให้ให้ใครเห็นเลยไม่มีคนคิดแบบนี้ ปัจจุบันเราก็ยังโดนเหมือนเดิมค่ะ เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเด็กแถวบ้าน เอาเราไปเปรียบกับเขาในเรื่องที่เราไม่ถนัด แม่ชอบบูลลี่เราต่างๆดูถูกตลอด เราเป็นคนที่น้ำหนักเยอะพอตัวเลยค่ะ ไม่มั่นใจในตัวเองเลย พยายามลดก็ไม่มีเวลา เรียนก็หนัก กลับบ้านมาก็ต้องทำงานต่างๆนาๆ เงินเราก็หาช่วย หารายได้เสริมเอง บางทีเขาก็เกินไปมาบอกว่าเราอ่อนแอ เรารู้นะคะแต่กว่าเราจะมาอยู่ถึงทุกวันนี้เราไม่ค่อยมีความสุขเลย เคยคิดฆตตไปหลายรอบเลย ไม่เคยได้รับการรับการซัพพอร์ตจากแม่เลยค่ะ จะทำอะไรก็มีแต่แม่ดูถูกตลอด ความฝันเราแม่ก็กีดกั้น ตอนนี้ปัญหาชีวิตรุมล้อมสุดๆไปเลย จนชีวิตมันน่าเบื่อ กลับบ้านมาทีไรก็มีแต่เครื่องเครียด เราเลยชอบไปโรงเรียนมากๆเพราะมีเพื่อนคอยทำให้เราลืมเรื่องปัญหา เราเหนื่อยมากแต่ก็ไม่อยากบอกบอกไปก็โดนว่าแค่นี้เหนื่อยโตไปจะไปทำไรได้ แม่เหนื่อยกว่ายังไม่พูด เราต้องการคำปลอบแล้วดูสิ่งที่ได้ เห้อ ควรจีดการความรู้สึกยังไงไม่ให้ร้องให้ง่ายดีคะ 😭