ผมเป็นคนนึงที่ขี้อิจฉามากๆแต่ก็พยายามทำให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองอิจฉา เพราะตั้งแต่เด็กผมไม่เคยถูกสปอยอะไรเลยหลายคนมองเป็นเรื่องที่ดี โอเครผมก็ว่ามันดีแหล่ะ และผมก็เข้าใจดีว่าเงินมันหายากแค่ไหนและก็ได้แค่อิจฉาบ้านที่เขายอมซื้อเครื่องเกมให้น้องให้ลูก อิจฉาบ้านที่เขาซื้อมอไซค์ให้น้องให้ลูก แต่เราแค่เครื่องเกมสักเครื่องแม้ราคาถูกก็ยังไม่เคยได้รับ เราพยายามทำงานพาร์ทไทม์มากๆเพื่อที่จะได้ในของเหล่านี้ แต่พอมีเงินแล้วก็ต้องจ่ายค่านู่นค่านี่จนเงินแทบไม่เหลือ และพอมีเงินจริงๆก็คิดว่าซื้อมาทำไมเราก็ไม่มีเวลาได้เล่นมันอยู่แล้วเปลืองเงินรึป่าวที่จะซื้อ คงไม่จำเป็นหรอก พอคิดจะซื้อมอไซค์ก็ต้องวนกลับมาคิดอีก มีค่าน้ำมันนะ มีค่านู่นค่านี่อีกนะแค่นี้ก็ไม่รอดแล้วนะ ผมก็เลยท้อมากเวลาคิดถึงเรื่องพวกนี้ ทั้งที่บ้านผมก็ไม่ได้จนแต่ก็ไม่ได้รวย แถมบ้านเพื่อนที่ฐานะเท่ากันหรือบางบ้านดูจะไม่ได้มีฐานะไปมากกว่าเราเลยพ่อแม่เขาก็ยังซื้อให้ แต่ทำไมผมกลับไม่เคยได้ในสิ่งพวกนั้นเลย พ่อแม่มักปลอบใจผมด้วยคำว่า โตมาเดียวก็ได้เอง แล้วต้องโตจนแก่เฒ่าแค่ไหนถึงจะมีของพวกนี้ได้แบบไม่ต้องคิดมาก 
สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรมากหรอกครับผมแค่อยากระบายเพราะช่วงนี้เครียดกับงาน ขอบคุณพี่ๆเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ไร้สาระนี้ครับ🙏🏻😔