เพราะภาวนาไม่เป็น จึงเป็นผู้มีจิตเที่ยง

ภาวนาที่ถูกต้องนั้น(จิตในจิต)หลังจากรู้อารมณ์(ขันธ์) อารมณ์ดับ ผู้รู้จะดับไปด้วย ผู้รู้ใหม่จะมีการเปลี่ยนแปลง ที่มีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่เหมือนเดิม เช่น กว้างขึ้น ขยายออก (อภิภายตน)แต่ผู้ภาวนาไม่เป็นจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการนี้ เห็นแต่จิตที่มันคงเดิม ผู้นั้นเองจึงเป็นผู้มีจิตเที่ยง ไม่ใช่ใครหรอก ด่าตัวเอง