สวัสดี ว่าด้วยเรื่องของผม เริ่มที่ช่วง 3-4ปีที่แล้วช่วงที่ โควิด ระบาดหนักต้องเรียนออนไลน์อยู่1ปีเลย ผมมีเพื่อนอยู่2คนที่คุยกันทุกคนวันจนสนิทมาก       จะให้นามสมมุติว่า ต้น กับ พลอย(คนที่ผมชอบ) ช่วงนั้นเรา3คนเล่นเกมพูดคุยกันทุกคนมีทะเลาะมีโกรธกันบ้างแต่ก็ให้อภัยกันจนมาถึงวันที่จะต้องเปิดเทอมไปโรงเรียน พวกเราขึ้น ม4 ก่อนเปิดก็คุยกันว่าจะยังคุยเล่นกันอยู่เหมือนเดิม แต่พวกเอาเข้าจริง พวก3คนถูกจับแยกห้องกันคนละห้องผมก็กังวลว่าจะไม่ได้คุยกันแล้วแค่ก็ดีใจได้เพราะเรา3คนกลับบ้านทางเดียวกันคือนั่งรถเมล์ ไอต้นอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับผม แต่พลอยอยู่คนละหมู่บ้านกัน เรายังได้คุยกันอยู่แต่ก็น้อยลงเพราะต่างคนก็ต่างมีเพื่อนใหม่กันทั้งนั้นผมก็ด้วย พอจบเทอมแรกก็ยังปกติดีปิดเทอมก็คุยกันนิดหน่อย พอเทอม2 พลอยเรื่องมีเพื่อนเยอะขึ้นตามภาษาผู้หญิง ผมกับไอต้นก็ไม่กล้าเข้าไปทัก พลอยเริ่มไม่ค่อยกับบ้านพร้อมผมกับต้น จะไปเดินเที่ยวเล่นกับเพื่อนผู้หญิงของเขา จบเทอม2ก็ยังคุยกันว่า
ปีหน้าเจอกันนะประมาณนี้ ขึ้นม5 วันแรกที่ผมเจอพลอยกับต้น แทนที่จะทักทายกัน แต่ทั้งผมทั้งพลอยทั้งต้น กับเมินกันละเดินผ่านโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง ตอนแรกคิดว่าไม่เจอกันนานอาจจะจำหน้ากันไม่ได้เพราะเริ่มโตกันแล้ว แต่ว่าหนักกว่านั้น พวกเราไม่ได้นัดเจอหรือคุยกันเลยแม้แต่ในแชท เฟส ไอจี
ก็ไม่มีข้อความส่งมาตั้งแต่ปีที่แล้ว  ต้นมีเพื่อนใหม่เยอะเพราะมันหน้าตาดี พลอยก็เป็นคนกล้าแสดงออกขึ้นไปแสดงอะไรเยอะแยะบนเวที ทำให้มีคนมาชอบ
หลายคน แต่ผมไม่มีไรเลยเรียนก็เชยๆ ขี้เกียจ เล่นกีฬาก็ไม่ ร่างไม่แข็งแรง ไม่มีไรเด่น จนถึงตอนนี้พวกเราขึ้น ม.6 ปีสุดท้ายที่จะได้เจอกันในรั้วโรงเรียน
ต่างคนก็มีเส้นทางของตัวเองจะไปทำงานหรือเรียนมหาลัย แต่คนผมอยากที่จะทำให้ปีสุดท้ายดีที่สุดอยากจะคุยกันสนิทกันอีกครั้งเหมือนเมื่อก่อนอยากจะสร้างความทรงจำดีๆก่อนที่จะไม้ได้เจอกันอีก ผมควรทำยังไงดีครับ.
  ผมคิดว่าอาจจะเป็นที่ตัวผมเองที่ไม่กล้าที่จะเข้าสังคมใหม่ๆ ไม่กล้าแสดงออก เขิน ขี้อาย ที่จะคุยกับคนเยอะๆ ทำให้ต้องเสียเพื่อนไปแบบนี้