ผมทำ7-11 เเล้วส่งเดริเหนื่อยมากๆๆๆๆๆ
เพราะจะได้มา10โมงเลิก22.30หรือวันไหนเขาไม่ให้กลับก็10โมง-ตีสาม เเละอีกวันก็อาจจะได้มาเช้า ซึ่งเรียกได้ว่าไม่ต้องนอนกันเลยทีเดียวทำงานบริษัทนี้ควรพกเต็นท์กับเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันติดตัวมาด้วย
เเละนี่คือสิ่งที่ผมเจอตั้งเเต่เริ่มเรียนในมหาลัยของcpรถผมล้มเป็นเเผลกางเกงขาดเขายังไม่ให้ผมกลับเพราะบอกไม่เป็นอะไรมาเเต่เเขนกับขาผมเป็นเเผลถลอกเเบบใหญ่มากเเถมเเซบมากเขาให้ผมไปยืนเครื่องคิดเงินรถผมยับจะเอาไปซ่อมกับไหหาหมอก็ไปไม่ได้ พอทำมาเรื่อยๆเริ่มให้รับผลัดรอาทิตย์นึงรับ4-5ครั้งเพราะเงินเดือนผมมันน้อยเขาจ่ายไหวก็ใช้จนคุ้มจนผมแทบป่วย บอกเลยให้คนอายุมากๆร่างกายอ่อนเเอบางเเล้วมาทำเเบบผมตาย!!ไหนจะงานในร้านต้องเข้าห้องเย็นอุณหภูมิติดลบ ออกไปส่งของก็เจอเเดดเจอฝน
ผมขอเเนะนำคนที่จะมาทำจริงๆเลยจากใจถ้าไม่มุ่งมั่นที่จะทำหรือความอดทนไม่มากพอตายย!! ตาย!!ได้เลย
เพราะฉนั้นถ้าไม่ลำบากมากหรือหางานไม่ได้จริงๆก็อย่ามาทำเลย เพื่อนร่วมงานมีดีมีเอาเปรียบอยู่กับคนเอาเปรียบ เราจะเป็นได้2แบบคือไม่ทำกูก็ไม่ทำ อันนี้ไม่เหนื่อยเเต่เครียด กับ ไม่ทำเราทำ=งานเขากลายเป็นงานเราไปบอกผู้จัดการเขายังไม่สนใจ ถึงสนใจเเล้วมาพูดก็จะดีขึ้นเเค่ไม่กี่วัน เเล้วก็กลับมาเหมือนเดิมเหนื่อยอยู่คนเดียวเหมือนเดิม ผมต้องส่งของ เติมข้าวที่มาส่ง เติมนมกับของกินอื่นๆที่มาส่ง เติมน้ำในห้องเย็น กวาดถูตักน้ำเเข็งทิ้งขยะ เติ้มตู้ขายของอัตโนมัติ นี่ถ้าผมได้เป็นผชผจก.เเล้วงานผมก็จะเยอะขึ้นไปอีกถ้าอยู่กับคนเอาเปรียบ เหนื่อยงาน เหนื่อยใจ เมื่อปีทีเเล้วใน ม.ก็มีคน ฆตต.ไม่รู้สาเหตุเเต่ส่วนตัวก็อาจจะเป็นเพราะงานผจก.บางร้านเอาเปรียบพนักงานเด็กฝึกให้อยู่17-18ชม.ติดต่อกันหลายวันเวลาจะนอนเเทบไม่มีกลับบ้านมาจะซักผ้าตากอย่างไงให้เเห้งยังทำยากมีหลายตัวก็ดีมี2ตัวกางเกงขาดเหลือ1ตัวจะซื้อยังยาก อยากมีชีวิตดีหางานดีๆไม่ใช่7-11 จะมาทำผมเเนะนำว่าไม่ขาดเงินจริงๆทำงานอื่นเถอะ เเละอีกอย่างเลยวันหยุดถ้าเขานัดประชุมตรงกับที่เราหยุดก็ต้องมา ผมขอระบายสิ่งที่เจอมานะกระทูนี้ พิมพ์เเล้วผมก็รู้สึกเหนื่อยกายใจ เมื่อไหร่จะได้ลาออก ผมทำเเล้วผมมุ่งมั่นจะลาออกมาทำงานของผมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ออกมาได้ชีวิตนี้จะไม่ทำมันอีกเเล้วไอ้งาคนที่โครตจะToxic
เเบบนี้ผิดกฏหมายเเรงงานไหม
เพราะจะได้มา10โมงเลิก22.30หรือวันไหนเขาไม่ให้กลับก็10โมง-ตีสาม เเละอีกวันก็อาจจะได้มาเช้า ซึ่งเรียกได้ว่าไม่ต้องนอนกันเลยทีเดียวทำงานบริษัทนี้ควรพกเต็นท์กับเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันติดตัวมาด้วย
เเละนี่คือสิ่งที่ผมเจอตั้งเเต่เริ่มเรียนในมหาลัยของcpรถผมล้มเป็นเเผลกางเกงขาดเขายังไม่ให้ผมกลับเพราะบอกไม่เป็นอะไรมาเเต่เเขนกับขาผมเป็นเเผลถลอกเเบบใหญ่มากเเถมเเซบมากเขาให้ผมไปยืนเครื่องคิดเงินรถผมยับจะเอาไปซ่อมกับไหหาหมอก็ไปไม่ได้ พอทำมาเรื่อยๆเริ่มให้รับผลัดรอาทิตย์นึงรับ4-5ครั้งเพราะเงินเดือนผมมันน้อยเขาจ่ายไหวก็ใช้จนคุ้มจนผมแทบป่วย บอกเลยให้คนอายุมากๆร่างกายอ่อนเเอบางเเล้วมาทำเเบบผมตาย!!ไหนจะงานในร้านต้องเข้าห้องเย็นอุณหภูมิติดลบ ออกไปส่งของก็เจอเเดดเจอฝน
ผมขอเเนะนำคนที่จะมาทำจริงๆเลยจากใจถ้าไม่มุ่งมั่นที่จะทำหรือความอดทนไม่มากพอตายย!! ตาย!!ได้เลย
เพราะฉนั้นถ้าไม่ลำบากมากหรือหางานไม่ได้จริงๆก็อย่ามาทำเลย เพื่อนร่วมงานมีดีมีเอาเปรียบอยู่กับคนเอาเปรียบ เราจะเป็นได้2แบบคือไม่ทำกูก็ไม่ทำ อันนี้ไม่เหนื่อยเเต่เครียด กับ ไม่ทำเราทำ=งานเขากลายเป็นงานเราไปบอกผู้จัดการเขายังไม่สนใจ ถึงสนใจเเล้วมาพูดก็จะดีขึ้นเเค่ไม่กี่วัน เเล้วก็กลับมาเหมือนเดิมเหนื่อยอยู่คนเดียวเหมือนเดิม ผมต้องส่งของ เติมข้าวที่มาส่ง เติมนมกับของกินอื่นๆที่มาส่ง เติมน้ำในห้องเย็น กวาดถูตักน้ำเเข็งทิ้งขยะ เติ้มตู้ขายของอัตโนมัติ นี่ถ้าผมได้เป็นผชผจก.เเล้วงานผมก็จะเยอะขึ้นไปอีกถ้าอยู่กับคนเอาเปรียบ เหนื่อยงาน เหนื่อยใจ เมื่อปีทีเเล้วใน ม.ก็มีคน ฆตต.ไม่รู้สาเหตุเเต่ส่วนตัวก็อาจจะเป็นเพราะงานผจก.บางร้านเอาเปรียบพนักงานเด็กฝึกให้อยู่17-18ชม.ติดต่อกันหลายวันเวลาจะนอนเเทบไม่มีกลับบ้านมาจะซักผ้าตากอย่างไงให้เเห้งยังทำยากมีหลายตัวก็ดีมี2ตัวกางเกงขาดเหลือ1ตัวจะซื้อยังยาก อยากมีชีวิตดีหางานดีๆไม่ใช่7-11 จะมาทำผมเเนะนำว่าไม่ขาดเงินจริงๆทำงานอื่นเถอะ เเละอีกอย่างเลยวันหยุดถ้าเขานัดประชุมตรงกับที่เราหยุดก็ต้องมา ผมขอระบายสิ่งที่เจอมานะกระทูนี้ พิมพ์เเล้วผมก็รู้สึกเหนื่อยกายใจ เมื่อไหร่จะได้ลาออก ผมทำเเล้วผมมุ่งมั่นจะลาออกมาทำงานของผมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ออกมาได้ชีวิตนี้จะไม่ทำมันอีกเเล้วไอ้งาคนที่โครตจะToxic