โอเคค่ะ เราอายุ 12 ปีนี้ 13 ค่ะ อยู่มัธยมศึกษาที่ 1 ที่เราตั้งหัวข้อกระทู้ไว้ ว่าไม่ค่อยสำคัญ มันคือเรื่องจริงค่ะ นอยมาก ๆ บอกไว้ก่อนนะคะ เราน้อยใจนิดหน่อยในเรื่องแบบนี้ อย่างเห็นได้ชัดมาก เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา เราเป็นอาหารเป็นพิษค่ะ ทรมานมาก ๆ แบบ ที่สุดเลยใครเคยเป็นก็จะรู้ค่ะ แต่คนในครอบครัว ไม่ใส่ใจเราเลยค่ะ555555 เราต้องไปนอนในห้องน้ำ ส่วนพวกเขาก็สังสรรค์กันไป เราบอกว่าเราอาหารเป็นพิษ เขาบอกว่า เดี๋ยวก็หาย + ซื้อมาม่าแค่นี้จริง ๆ ค่ะ เราก็ต้องทรมานแบบนั้นสองวัน ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะเอาตัวรอดคนเดียว55555 ต้องพยายามมาก ๆ พออาการเริ่มหาย ก็ออกมาต้มมาม่ากินค่ะ แต่พอตกดึกวันที่ 31 เริ่มละ เริ่มมา เจ็บนี้กว่าครั้งไหน ๆ ที่สุดมาก ๆ ไม่รู้จะอะไร นอนขดเหมือนผักต้มไปเลย เราก็อยากออกมาดูพลุอะเนอะ ก็จ้องออกมาให้ได้
เรื่องที่บอกว่า นอยแบบเห็นได้ชัด คือ
เรื่องของวันนี้ เราเหนื่อยมาก ๆ เรียนวันที่สองใช่มั้ยคะ เราปรับตัวไม่ทัน เรากลับมาง่วงนอนมาก ๆ แบบบอกไม่ถูก อยากหลับอยากนอน เราก็นอนค่ะ ตื่นมาสามทุ่มกว่า ๆ พี่ของเรา บอกเราว่า ปวดท้องบิดมาก ๆ แถมอุจจาระเหลว มา ๆ หาย ๆ เราเลยคิดได้ว่า เออ อาจจะเป็นอาหารเป็นพิษรึเปล่า เพราะไปกินน้ำที่หมดอายุ หรืออะไรสักอย่างเราเลยไปเอาน้ำร้อน กับผ้าหนึ่งผืนมาให้พี่ เพราะสงสารพี่ ที่ต้องทรมานแบบเรา เนื่องจาก ป้าของเราไปดูประชุมของหมู่บ้าน สักอย่าง เขากลับมาตอนสี่ทุ่มค่ะ เรานั่งกินข้าวอยู่ เราเลยบอกว่า พี่อาหารเป็นพิษ และปวดท้อง แค่นั้นเลยค่ะ เหมือนเขาเป็นห่วงมาก ๆ แบบมากกว่าครั้งที่เราเป็น โอเคเราเข้าใจในเรื่องนี้ค่ะ ว่าเป็นห่วงพี่ เขาเลยใช้เราไปเอาพัดลมมาเปิด เราก็ไปเอา จังหวะที่เราไปเอา เราดันข้ามขาของพี่เราไม่เห็นจริง ๆ เขาเลยด่าเราเลยค่ะ เราก็เฟลแบบมาก ๆ เพราะเราไม่รู้ เชียนมาถึงตอนนี้ ก็ร้องไห้เลยค่ะ เวลาเป็นอะไร ไม่เคยบอกใครเลยค่ะ ตั้งแต่ครั้งนั้น ตอนนี้เราเป็นตากุ้งยิงอ่ะค่ะ ตุ่มเล็ก ๆ เราก็ต้องทำทุกอย่างเอง
อะ อีกเรื่อง คือ เราเป็นคนไม่ค่อยไปไหนบ่อย ๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะคะ แค่รู้สึกว่า เขาจะให้ไปรึเปล่า จะมีโอกาสมั้ย ปกติเราต้องอยู่เฝ้าบ้าน ส่วนคนอื่น ๆ จะไปตลาดกันค่ะ เราไม่เคยได้ไปเลยค่ะ ส่วนเรื่องตังค์ เราจะได้น้อยก็ว่าเสมอ*ย้ำ น้อยกว่าตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าจะมีเงินเยอะแค่ไหน เราก็ต้องได้น้อยกว่า เราจึงต้องประหยัด เงินสองร้อยเราอยู่ได้สี่ห้าวันค่ะ เขาไปกินข้าวที่รร. เราไม่กิน55555 เพราะกลัวตังค์ไม่พอ มันอาจจะดูไร้สาระนะคะ เราขอโทษด้วย ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ไม่มีใครให้ระบายสักคน ร้องไห้ให้ใครฟังก็ไม่ได้ แถมยังโดนคนที่เหมือนเป็นแฟนกัน แต่ก็ไม่ เหมือนไม่ชัดเจน แต่เหมือนแฟนกันจริง ๆ ต่างคนต่างรู้ แต่ทุกวันนี้ ไม่สนใจเราแล้วค่ะ ขำมากชีวิต
ไม่เคยสำคัญ
เรื่องที่บอกว่า นอยแบบเห็นได้ชัด คือ
เรื่องของวันนี้ เราเหนื่อยมาก ๆ เรียนวันที่สองใช่มั้ยคะ เราปรับตัวไม่ทัน เรากลับมาง่วงนอนมาก ๆ แบบบอกไม่ถูก อยากหลับอยากนอน เราก็นอนค่ะ ตื่นมาสามทุ่มกว่า ๆ พี่ของเรา บอกเราว่า ปวดท้องบิดมาก ๆ แถมอุจจาระเหลว มา ๆ หาย ๆ เราเลยคิดได้ว่า เออ อาจจะเป็นอาหารเป็นพิษรึเปล่า เพราะไปกินน้ำที่หมดอายุ หรืออะไรสักอย่างเราเลยไปเอาน้ำร้อน กับผ้าหนึ่งผืนมาให้พี่ เพราะสงสารพี่ ที่ต้องทรมานแบบเรา เนื่องจาก ป้าของเราไปดูประชุมของหมู่บ้าน สักอย่าง เขากลับมาตอนสี่ทุ่มค่ะ เรานั่งกินข้าวอยู่ เราเลยบอกว่า พี่อาหารเป็นพิษ และปวดท้อง แค่นั้นเลยค่ะ เหมือนเขาเป็นห่วงมาก ๆ แบบมากกว่าครั้งที่เราเป็น โอเคเราเข้าใจในเรื่องนี้ค่ะ ว่าเป็นห่วงพี่ เขาเลยใช้เราไปเอาพัดลมมาเปิด เราก็ไปเอา จังหวะที่เราไปเอา เราดันข้ามขาของพี่เราไม่เห็นจริง ๆ เขาเลยด่าเราเลยค่ะ เราก็เฟลแบบมาก ๆ เพราะเราไม่รู้ เชียนมาถึงตอนนี้ ก็ร้องไห้เลยค่ะ เวลาเป็นอะไร ไม่เคยบอกใครเลยค่ะ ตั้งแต่ครั้งนั้น ตอนนี้เราเป็นตากุ้งยิงอ่ะค่ะ ตุ่มเล็ก ๆ เราก็ต้องทำทุกอย่างเอง
อะ อีกเรื่อง คือ เราเป็นคนไม่ค่อยไปไหนบ่อย ๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะคะ แค่รู้สึกว่า เขาจะให้ไปรึเปล่า จะมีโอกาสมั้ย ปกติเราต้องอยู่เฝ้าบ้าน ส่วนคนอื่น ๆ จะไปตลาดกันค่ะ เราไม่เคยได้ไปเลยค่ะ ส่วนเรื่องตังค์ เราจะได้น้อยก็ว่าเสมอ*ย้ำ น้อยกว่าตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าจะมีเงินเยอะแค่ไหน เราก็ต้องได้น้อยกว่า เราจึงต้องประหยัด เงินสองร้อยเราอยู่ได้สี่ห้าวันค่ะ เขาไปกินข้าวที่รร. เราไม่กิน55555 เพราะกลัวตังค์ไม่พอ มันอาจจะดูไร้สาระนะคะ เราขอโทษด้วย ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ไม่มีใครให้ระบายสักคน ร้องไห้ให้ใครฟังก็ไม่ได้ แถมยังโดนคนที่เหมือนเป็นแฟนกัน แต่ก็ไม่ เหมือนไม่ชัดเจน แต่เหมือนแฟนกันจริง ๆ ต่างคนต่างรู้ แต่ทุกวันนี้ ไม่สนใจเราแล้วค่ะ ขำมากชีวิต