ตอนนี้เราจะขึ้นปีสี่แล้วค่ะ แต่มีแม่ชอบบังคับนู่นนี่ตลอด ด้วยความที่แม่เขามีแฟนใหม่ พ่อเลี้ยงเรา และเราเรียนคนละจังหวัด กลับมาตอนปิดเทอมเราอยากจะพักผ่อน ตื่นสาย ๆ ทำตัวเอื่อย ๆ เพราะเรารู้ว่าเปิดเทอมไปเราก็นอนตื่นเช้าอยู่ดีเราไม่ค่อยอยากออกไปไหนแต่แม่ก็จะบังคับพาไปในสิ่งที่เราไม่อยากไป ชอบเอาเราไปวัด แต่เราอยากไปสวนสัตว์สักที เขาก็ไม่เอา พอเราไปแล่วไม่เอ็นจอยก็ด่าเราตลอด เขาว่าเราทำตัวขวางโลก ชอบใช้ธรรมะ เราเข้าจว่าแม่อยากให้เราได้ดีนะคะ แต่แม่ด่าทุกวันเลย จนตอนนี้ไม่ลงรอยกัน เรารู้สึกคิดผิดที่กลับมาวันหยุด เพราะทำแม่ไม่พอใจ และเรารู้สึกว่าเราทำให้มันแย่ แต่เราคุยกับเขาเท่าไหร่ เขาก็จะเอาดีเข้าตัวตลอด คิดว่าเราประชดทั้งที่เราเสียใจมาก อยากร้องไห้แต่กลั้นน้ำตาตลอดเพราะไม่อยากให้เขารู้

เรารักแม่นะ แต่แค่ไม่แสดงออก เป็นห่วงตลอด แต่บางทีก็อยากให้แม่ฟังเราบ้าง แค่เลิกเอาแต่บอกว่าเราผิด เราไม่ค่อยชอบออกบ้าน เลยบอกให้แม่กินข้าวกับแฟนข้างนอกก็ได้เราจะเฝ้าบ้านเอง แต่เขาก็ไม่เอา เขาว่างั้นมีไรแดกก็แดกไปละกันในบ้านเหมือนไม่พอใจ เราได้ยินเสียงแม่สะอื้นด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปคุยเพราะกลัวเขาจะโมโหใส่ เลยบอกไปทานข้างนอกกันก็ได้หนิ เขาเลยว่าไม่ได้ไปแล้ว มันเพราะใครล่ะ ตัวปัญหาอยู่คนเดียว เราสะอึกเลยค่ะพูดไม่ออก มันเสียใจ แค่เราอยากกินข้าวที่บ้านเราก็ผิดหรอ เราก็เสียใจเหมือนกับแม่ แต่เราเล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย

เรารู้สึกขึ้นปีสี่แล้ว แต่เหมือนยังไม่เคยโตสักทีเพราะมองเราเป็นเด็ก

ที่จริวมีเยอะ แต่เราอยากมาเล่าระบายน่ะค่ะ ขอบคุณคนที่หลงเข้ามารับฟังนะคะ