ขอพูดได้อย่างเต็มปาก วันที่มีปัญหาในทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม บทสุดท้ายเป็นคนนึงที่ไม่ชอบให้ใครมาพูดแทนปกป้องว่าเป็นคนที่ดีอาจเพราะเรารู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไงอยู่แล้ว เราชอบให้คนอื่นมองเห็นเราตามความจริงดีก็ว่า ไม่ดีก็ว่าไม่ดี และคนอย่างเราถ้าทำอะไรผิดพลาด ก็ผิดอะไรที่เราไม่ผิดต่อให้จะใครจะทำอะไร ยังไงความจริงก็คือความจริง มันเป็นสิ่งที่สลักอยู่ในจิตใต้สำนึก ของคนๆนั้นที่รับรู้ความจริงก็คือความจริงเราเชื่อว่าหัวใจของคนเรา ไม่เหมือนกันยังไง 
แต่มันคงมีที่ไหนสักที่ในตัวคนนั้น ที่มีความอ่อนโยนและอ่อนไหว ถ้าเราปล่อยผ่าน แต่ความเจ็บมาอยู่ที่เราคนเดียว
ก็ความคิดที่ว่าเค้าคงมีมุมที่ใจจะใจดีกับคนอื่นบ้าง ต่อให้ไม่ใช่แค่กับเรา แค่นั้นก็เป็นความหวังเล็กๆ ที่ทำให้เราสบายใจได้นิดหน่อยน้อยมากจริงๆต่อให้เค้าไม่ทำดีกับเราก็ตาม ถึงแม้จะแอบหวังให้เค้าดีกับเราบ้างก็เถอะแค่เพียงครั้งเดียว้ราก็จำไปตลอดชีวิตแล้ว

นอกนั้นเราไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว เพราะโลกนี้มันก็ไม่ได้มีเฉพาะด้านที่สวยงามเสมอไปเราต้องยอมรับความเป็นจริง
และคงเจ็บจนใจมันชาไปหมดละ เจ็บกับการที่เมื่อก่อนตอนอยู่กับครอบครัวเก่าใช้ชีวิตเติบโตมาอย่างคนที่ ต่อให้แสนดีเป็นนางฟ้าเสียสละเพื่อใครขนาดไหนแต่เหมือนคนปิดทองหลังพระทั้งที่ไม่ใช่เรานักบุญซะหน่อย เราก็มีหัวใจก็อยากได้ความรัก ความอบอุ่นความเอาใจใส่บ้าง ความโอบอ้อมอารย์แบบที่เราทำให้เค้าบ้างแต่ก็ได้แค่ฝันเพราะไม่เคยเกิดขึ้นเลย

ความเจ็บปวดสำหรับเราแค่ไหนที่มันเจ็บจนอยู่ไม่ไหว มีความรู้สึกเหนื่อย เจ็บและปวดข้างในหน้าอก แบบหนักๆ มาก เหมือนคนที่อกหักจากความรักแต่มันไม่ใช่ ร้องให้เหมือนโลกจะแตกวันนี้เลย 
คือคำพูดของคนที่เค้ามีครอบครัวแล้ว/มีน้องสาว/หรือมีลูกสาว (ขอไม่เล่าว่าเรื่องอะไร)นั่นคือเจ็บที่สุดในชีวิต ต่อให้จะคิดถึงอีกกี่ร้อยกี่พันครั้ง คือเจ็บจนน้ำตาไหลและอ่อนไหวมากๆ แม้แต่ตอนที่พิมพ์อยู่ในตอนนี้ เพราะเห็นภาพที่ชัดเจนมากในวันที่เราเจ็บปวดจากคำพูดและการกระทำของใครสักคนที่เค้ามีครอบครัว ยิ่งเค้าทำร้ายจิตใจเรามากเท่านั้น เหมือนเป็นคำขีดเส้นใต้ชัดเจนมากกว่า ระหว่างเรา กับเขา
วันที่เค้ามีพร้อมทุกอย่าง ยิ่งถ้าตัวเค้ามีอะไรที่ซับซ้อนให้เราคิดมากขึ้นความซับซ้อนนั้นมีผลต่อเรามากๆโดยตรง แต่ในขณะที่เราไม่มีใครเลยและจริงใจมากจนความจริงใจของเรามันเหมือนเป็นช่องว่างให้คนอื่นจะฝากอะไรไว้ที่ไม่ดีกับเราก็ถือมาก่อนเพราะไมารู้จะทำยังไง แล้วก็ค่อยโยนทิ้งไป และตัวเราไม่มีใครคอยปกป้องเราได้นอกจากตัวเราเองเพราะเราก็ไม่เคยคิดหวังพึ่งใครจะชอบพึ่งพาตัวเองให้ถึงที่สุดก่อน แต่เพียงแค่วันที่เราไม่ไหวแล้วจริงๆก็แค่อยากมีครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ พูดแค่ว่าไม่เป็นไรนะ จะอยู่ตรงนี้ มีอะไรบอกได้ แค่นี้จริงๆ