สวัสดีคะ ชื่อฟ้าคะ เรื่องเล่าเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องแรกเลยก็ว่าได้ อาจจะเล่าได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ชีวิตในช่วงๆนึ่ง
ย้อนไปเมื่อ 5 ก่อน เราได้ท้องในวัยเรียนตอนอายุ18 แต่ก็ตั้งใจเรียนจนจบ
จนกระทั่งวันคลอด หมอบอกว่าลูกชายเราหายใจไม่สดวกต้องนอนดูอาการกับหมอ เราไม่ได้เจอหน้าลูกด้วยซ้ำ จนกระทั่ง6โมงเช้าหมอบอกว่าลูกเราหายใจไม่สะดวก ต้องส่งตัวไป อีก รพ นึ่ง ผลปรากฏว่าลูกเราเป็นหลอดลมติดกับหลอดอาหารต้องผ่าตัด เราใจหายไม่คิดว่าเรื่องร้ายๆจะเกิดกับลูกเรา
แผลผ่าตัดตั้งแต่ข้างลำตัวยาวไปจนถึงกลางหลังเด็กอายุแค่วันเดียวเขาคงเจ็บมาก
ได้แค่ยืนมองเขาอยู่ในตู้กระจกกับเครื่องช่วยหายใจ ผ่านไป1เดือนน้องต้องผ่าตัดกระเพาะอาหารเพราะไห้นมแบบ ปกติไม่ได้ รักษาตัวจนได้กลับบ้านในอายุ1 เดือน20วัน จนเข้าวันที่7 อาการเริ่มแย่อีกเห็นสีหน้าลูกเริ่มซีดนอนซึม จนเราได้พาน้องส่ง รพ อีกครั้ง ปอดติดเชื้อคะเกิดจากการสำลักนม
ประครองอาการกันไปแต่ก็ไม่ดีขึ้น อาการเริ่มแย่ลงทุกวัน หมอบอกว่าจะไห้ปั๊มมั้ยถ้าน้องหัวใจหยุดเต้นจังหวะนั้นเรายอมทุกอย่างขอแค่ลูกเราลอด หลังจากนั้น กระเพาะที่เคยผ่าตัดตอนนั้นก็ติดเชื้อ จนต้องเปิดแผลหน้าท้องแล้วใช้เครื่องดูดน้ำสีเขียวๆที่อยู่ในกระเพาะ ผ่านมาอาทิตย์นึ่งติดเชื้อในกระเเสเลือดไข้ไม่ลดสักทีจนลามมาติดเชื้อที่ปอดด้วย เราได้แค่เข้าไม่เยี่ยมเขาทุกวันจับมือเขาคุยกับเขาเช็ดตัวไห้เขา แต่อาการเขาไม่ดีขึ้น หมอก็ลองใช้ยาทุกอย่าง ยาก็แรง ทั้งเครื่องช่วยหายใจ
ที่ต้องสอดท่อ เราเห็นสภาพลูกเรา เรารับไม่ได้ ตัวเขาบวมหน้าบวมปากที่สอดท่อก็เริ่มแตกชีกมีเลือดติดทุกครั้งที่ไปเยี่ยม ปอดก็มีเสลดเป็นเลือดปน ทรมานหัวใจคนเป็นแม่ สภาพตอนนั้นทำใจแล้วแหละ เราไม่อยากเห็นลูกเราทรมานอีกแล้ว คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่เราได้คุยกับเขาในวาระสุดท้าย
เป็นคืนที่มันหน่วงๆในหัวใจเป็นคืนที่ใจไม่ดีเลย เราจับมือน้อยๆเขาไว้แล้วตัดสินใจพูดกับเขาว่า ไม่เป็นไรนะลูก แม่รู้ว่าหนูเจ็บ หนูทรมานมามากพอแล้ว
ถ้าหนูไม่ไหว ไม่เป็นไรนะแม่เข้าใจ หนูสู้มาถึงที่สุดแล้วแม่ไม่อยากไห้หนูต้องเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ตัดสินใจบอกหมอว่าจะไม่ปั๊ม ถ้าเขาจะไปปล่อยไห้เขาไป
คืนนั้นเวลาตี5หมอโทรมาบอกว่า ลูกเราปอดแตก น้องไปแล้วนะ ความรู้สึกคือใจสลาย นาทีที่เราเห็นหน้าลูก เด็กน้อยที่เราเคยอุ้ม มือที่เคยจับ สายตาที่เคยมองเรา ตอนนี้มันจบแล้วทุกอย่าง ในระหว่างที่นำน้องกลับบ้านก็ทำพิธีโดนเหรีญนำทาง คนทางบ้านคุยกันว่าไห้เอาไปวัดเลยแต่เรากับพ่อเราขัดว่าอยากเอาน้องกลับบ้านก่อนเพราะยังทำใจไม่ได้ พอถึงบ้านฝนตกฟ้าร้องพายุเข้า ช่วงประมานทุ่มนึ่งพี่สาวเราบอกว่าได้ยินเสียงเด็กร้องปนเสียงฝน ผ่านไปจนเข้าวันที่สาม ถึงวันเผาระหว่างที่พระสวด ทุกคนในงานได้ยินเสียงเด็กร้องไห้พร้อมกับหมาในวัดที่เห่าในตอนนั้น จนพี่เขยเราต้องไปส่องดูว่าหลานฟื้นรึป่าว แต่ก็ไม่
จนผ่านมาสัก1ปีได้ลูกของเพื่อนเรามาเล่นที่บ้านเขาเห็นเด็กน้อยวิ้งอยู่บนบ้านแล้วถามเราว่าน้าทำไมไม่ไห้น้องลงมาเล่นด้วย น้องอยู่บนบ้าน วิ่งอยู่บนบ้าน
เรารู้เลยว่าเขายังอยู่กับเรา จนตอนนี้ผ่านมาห้าปี พอนึกถึงคืนสุดท้ายทีไรเรายังจุกอยู่ในใจตลอด เป็นรักที่บริสุทธิ์ที่เราหาไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณที่เขาเกิดมาหวังว่าสักวันเขาจะมาในวันที่เราพร้อมที่จะดูแลเขาและ หวังว่าเขาจะแข็งแรงไม่เป็นแบบเดิมอีก
คืนสุดท้าย
ย้อนไปเมื่อ 5 ก่อน เราได้ท้องในวัยเรียนตอนอายุ18 แต่ก็ตั้งใจเรียนจนจบ
จนกระทั่งวันคลอด หมอบอกว่าลูกชายเราหายใจไม่สดวกต้องนอนดูอาการกับหมอ เราไม่ได้เจอหน้าลูกด้วยซ้ำ จนกระทั่ง6โมงเช้าหมอบอกว่าลูกเราหายใจไม่สะดวก ต้องส่งตัวไป อีก รพ นึ่ง ผลปรากฏว่าลูกเราเป็นหลอดลมติดกับหลอดอาหารต้องผ่าตัด เราใจหายไม่คิดว่าเรื่องร้ายๆจะเกิดกับลูกเรา
แผลผ่าตัดตั้งแต่ข้างลำตัวยาวไปจนถึงกลางหลังเด็กอายุแค่วันเดียวเขาคงเจ็บมาก
ได้แค่ยืนมองเขาอยู่ในตู้กระจกกับเครื่องช่วยหายใจ ผ่านไป1เดือนน้องต้องผ่าตัดกระเพาะอาหารเพราะไห้นมแบบ ปกติไม่ได้ รักษาตัวจนได้กลับบ้านในอายุ1 เดือน20วัน จนเข้าวันที่7 อาการเริ่มแย่อีกเห็นสีหน้าลูกเริ่มซีดนอนซึม จนเราได้พาน้องส่ง รพ อีกครั้ง ปอดติดเชื้อคะเกิดจากการสำลักนม
ประครองอาการกันไปแต่ก็ไม่ดีขึ้น อาการเริ่มแย่ลงทุกวัน หมอบอกว่าจะไห้ปั๊มมั้ยถ้าน้องหัวใจหยุดเต้นจังหวะนั้นเรายอมทุกอย่างขอแค่ลูกเราลอด หลังจากนั้น กระเพาะที่เคยผ่าตัดตอนนั้นก็ติดเชื้อ จนต้องเปิดแผลหน้าท้องแล้วใช้เครื่องดูดน้ำสีเขียวๆที่อยู่ในกระเพาะ ผ่านมาอาทิตย์นึ่งติดเชื้อในกระเเสเลือดไข้ไม่ลดสักทีจนลามมาติดเชื้อที่ปอดด้วย เราได้แค่เข้าไม่เยี่ยมเขาทุกวันจับมือเขาคุยกับเขาเช็ดตัวไห้เขา แต่อาการเขาไม่ดีขึ้น หมอก็ลองใช้ยาทุกอย่าง ยาก็แรง ทั้งเครื่องช่วยหายใจ
ที่ต้องสอดท่อ เราเห็นสภาพลูกเรา เรารับไม่ได้ ตัวเขาบวมหน้าบวมปากที่สอดท่อก็เริ่มแตกชีกมีเลือดติดทุกครั้งที่ไปเยี่ยม ปอดก็มีเสลดเป็นเลือดปน ทรมานหัวใจคนเป็นแม่ สภาพตอนนั้นทำใจแล้วแหละ เราไม่อยากเห็นลูกเราทรมานอีกแล้ว คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่เราได้คุยกับเขาในวาระสุดท้าย
เป็นคืนที่มันหน่วงๆในหัวใจเป็นคืนที่ใจไม่ดีเลย เราจับมือน้อยๆเขาไว้แล้วตัดสินใจพูดกับเขาว่า ไม่เป็นไรนะลูก แม่รู้ว่าหนูเจ็บ หนูทรมานมามากพอแล้ว
ถ้าหนูไม่ไหว ไม่เป็นไรนะแม่เข้าใจ หนูสู้มาถึงที่สุดแล้วแม่ไม่อยากไห้หนูต้องเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ตัดสินใจบอกหมอว่าจะไม่ปั๊ม ถ้าเขาจะไปปล่อยไห้เขาไป
คืนนั้นเวลาตี5หมอโทรมาบอกว่า ลูกเราปอดแตก น้องไปแล้วนะ ความรู้สึกคือใจสลาย นาทีที่เราเห็นหน้าลูก เด็กน้อยที่เราเคยอุ้ม มือที่เคยจับ สายตาที่เคยมองเรา ตอนนี้มันจบแล้วทุกอย่าง ในระหว่างที่นำน้องกลับบ้านก็ทำพิธีโดนเหรีญนำทาง คนทางบ้านคุยกันว่าไห้เอาไปวัดเลยแต่เรากับพ่อเราขัดว่าอยากเอาน้องกลับบ้านก่อนเพราะยังทำใจไม่ได้ พอถึงบ้านฝนตกฟ้าร้องพายุเข้า ช่วงประมานทุ่มนึ่งพี่สาวเราบอกว่าได้ยินเสียงเด็กร้องปนเสียงฝน ผ่านไปจนเข้าวันที่สาม ถึงวันเผาระหว่างที่พระสวด ทุกคนในงานได้ยินเสียงเด็กร้องไห้พร้อมกับหมาในวัดที่เห่าในตอนนั้น จนพี่เขยเราต้องไปส่องดูว่าหลานฟื้นรึป่าว แต่ก็ไม่
จนผ่านมาสัก1ปีได้ลูกของเพื่อนเรามาเล่นที่บ้านเขาเห็นเด็กน้อยวิ้งอยู่บนบ้านแล้วถามเราว่าน้าทำไมไม่ไห้น้องลงมาเล่นด้วย น้องอยู่บนบ้าน วิ่งอยู่บนบ้าน
เรารู้เลยว่าเขายังอยู่กับเรา จนตอนนี้ผ่านมาห้าปี พอนึกถึงคืนสุดท้ายทีไรเรายังจุกอยู่ในใจตลอด เป็นรักที่บริสุทธิ์ที่เราหาไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณที่เขาเกิดมาหวังว่าสักวันเขาจะมาในวันที่เราพร้อมที่จะดูแลเขาและ หวังว่าเขาจะแข็งแรงไม่เป็นแบบเดิมอีก