ตามหัวข้อเลยค่ะ ปิดเทอม3เดือน เค้าใช้ชัวิตอยู่แต่ในบ้าน วาดรูป เล่นเกม ช่วยงานที่บ้าน เค้ามีความสุขมาก ไม่ต้องคิดอะไร แต่พอวันเปิดเทอมใกล้เข้ามา เค้าก็นอนคิดทุกๆวันว่าเราต้องไปเจออะไรอีก เราต้องตื่นเช้าอีกแล้วหรอ 

เราขี้เกียจค่ะ แต่เราจะไม่บ่นเลยถ้าหากเราไปแล้วเรามีความสุข สังคมในห้องของเรา บอกก่อนว่าเราเรียนห้องศิลป์ภาษาค่ะ สังคมในห้องเราส่วนใหญ่มักเป็นคนมีฐานะ อยู่กันเป็นพรรคพวก ซึ่งมักรวมเป็นกลุ่มใหญ่มากๆ แน่นอนค่ะเราไม่ได้อยู่ในนั้น เราเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคม (เคยพยายามแต่ถูกพวกเขาเมินตั้งแต่วันแรกที่พยายามพูดคุย แถมโดนล้อเลียนเรื่องวิธีการทักทายค่ะ) เรามีกลุ่มเล็กๆเป็นกลุ่มที่มีคนน้อยมากประมาณ4-5คนค่ะ ส่วนใหญ่มักเป็นพวกไม่กล้าแสดงออก เรารักคนในกลุ่มนะคะ แต่บางครั้งที่กลุ่มเราเป็นเศษเหลือ เพื่อนบางคนก็ดูไม่อยากจะเข้าร่วมกับพวกเราเลย คือเราคิดมากมากมาก ว่าเราทำอะไรผิด นอนคิดมาตลอด เราแค่อยากเป็นมิตรกับทุกคนแค่นั้นเอง...

นอกจากเรื่องเพื่อนๆในห้องเรียน ก็ยังมีเกี่ยวกับครอบครัวค่ะ เมื่อก่อนตอนปิดเทอมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลยเพราะคุณย่าของเราดูแข็งแรงดี แต่พอปีนี้ เรารู้สึกร่างกายของคุณย่าอ่อนแอลง เราอยากเลี้ยงดูเขาช่วยงานเขา เรารักเขา เราไม่อยากให้เขาจากไป

เรื่องที่สามเปิดเทอมนี้เราขึ้น ม.6 แล้ว เราเครียดเรื่องพอร์ตมากๆ เรากลัวเราทำไม่ได้ ทั้งๆที่ใจนึงเราก็มั่นใจว่าเราวาดภาพไว้เยอะเตาียมอะไรไว้พร้อม แต่คงเพราะเกียรติบัตรเราน้อยเราเลยเครียด

เรานอนคิดถึงเรื่องพวกนี้ทุกวัน และร้องไห้ทุกครั้ง เมื่อใกล้เปิดเทอมมากขึ้นทุกอย่างก็เหมือนโหมกระหน่ำเข้ามามากขึ้นเราแอบไปร้องไห้ทุกครั้งเมื่อเมื่อพ้นสายตาคนในครอบครัว เราเครียดจนบางครั้งเราก็คิดว่าเรา ต/ยดีกว่าไหม...? เราเครียดมาก เราไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ครอบครัวฟังเลย เพราะบางครั้งมันก็ดูเป็นปัญหาเล็กน้อยของพวกเขา เราไม่อยากให้เขาคิดมากเรื่องเรา เราอยากให้เขารู้ว่าเรายืนได้ด้วยตัวเอง.. แต่บาฃทีมันก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเครียดมากๆค่ะ