เรากับเพื่อนคนนี้อยู่บ้านใกล้กันแต่เรากับเพื่อนไม่ได้สนิทกันมากเราไม่ได้เรียนที่เดียวกันตอนประถม(แม่เรากับแม่เพื่อนคนนั้นก็รู้จักกันดีประมาณนึ่ง)ช่วงจะขึ้นม.ต้นเหมือนแม่เราทั้ง2ได้ส่งเราไปเรียนในที่เดียวกันแล้วช่วงแรกๆก็จะไปกันได้ดีแต่กลับมาทะเลาะกันแล้วก็แยกกลุ่มกันจนจบม.3แต่เราก็ไม่ได้อะไรมากพอขึ้นม.ปลายเหมือนเรามีความคิดเป็นของเราอยู่เเล้วว่าชอบอะไรจะต่อสายอะไรแล้วเหมือนแม่เราจะสนิทกันแล้วแม่เขาก็ถามแม่เราว่าจะให้เราเรียนสายอะไรซึ่งแม่เราก็ไม่ได้ห้ามแล้วแต่สิ่งที่เราชอบเลยทีแรกเพื่อนคนนั้นจะเลือกเรียนวิทนิดแต่แม่เขากับห้ามให้เรียน(จริงๆแกก็อาจเป็นห่วงเเหละกลัวลูกเรียนหนัก)แล้วบอกให้ลูกแกมาเรียนสายเดียวกันกับเราและแล้วเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน(อันนี้ไม่รู้ว่าเขายังเกียดเราไม่นะส่วนเราก็คิดว่าถ้าเขาดีด้วยก็จะดีกลับ)พอเรียนมาด้วยกันสักพักมาถึงจุดที่ค้นหาตัวเองว่าจริงๆแล้วชอบอะไรและยากเข้าคณะอะไรมหาลัยอะไรเราก็เกิ่นๆใว้ให้เขาฟังทีแรกเขาบอกว่าน่าจะไปทางข้าราชการเราก็บอกว่าจะไปทางนิเทศนะแต่พอใกล้จะเลือกจริงกลับมาบอกว่าสนใจในทางนิเทศนะและก็สอบถามทุนนั้นนู้นนี่ตามที่เคยพูดให้ฟังเดะเลยเหมือนทางครอบครัวเขาจะอยากให้เราไปด้วยกันแต่เรารับนิสัยกันไม่ได้เราไปเลาให้พี่ฟังพี่บอกให้เลิกคบแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าสนิทกันขนาดนั้นอะเหมือนอยู่บ้านมกล้กันเราก็กลัวแม่ผิดกันด้วยเลยไม่อยากพูดอะเราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงปั้นหน้าให้จนจบม.6เลยรึเหมือนตอนม.ต้นเขาน่าจะทำอะไรผิดแล้วแม่จับได้แม่เขาก็บอกว่าทำไมไม่ดูเราเป็นตัวอย่าง...ทั้งๆลูกตัวเองก็มีความคิดอยู่แล้วอะเหมือนสอนให้ลูกตัวเองเป็นเด็กขี้อิจฉานี่สงสารลูกแล้วพอโตมาก็เป็นงี้

เราอยากได้ความคิดเห็นว่าเป็นที่ตัวเขาอาจมีความคิดที่เหมือนกันหรือเป็นที่เราที่ไม่ได้มีใจที่เปิดกว้าง