สวัสดีนะครับ ผมเลิกกันแฟนได้จะ2เดือนแล้วครับผมเป็นคนบอกเลิกเองเพราะตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมคิดสั้นมากผมแค่อยากอยู่คนเดียวแต่ผมอยู่ได้แค่2อาทิตย์ ช่วงแรกๆเขามาง้อผมนะครับแต่ผมมั่นใจอะไรของผมก็ไม่รู้ทำไมผมหน้าจะบอกว่ามาคืนดีกันแล้วมันทำให้ผมต้องปล่อยผู้หญิงดีๆไปแล้วผมอยู่ไม่ได้ผมก็ไปง้อมาตลอดเลยครับแต่เขาเหมือนเขาได้เจอสิ่งดีๆแล้วแต่ผมยังไม่ยอมรับมันเลยใครบอกก็ไม่ฟังแล้วมันมี ช่วงหนึ่งผมคิดไปเองว่าเค้าจะกลับมาผมทักไปทุกช่องทางแล้วเขาก็บล็อกผมหมดเลยตอนโดนบล็อกผมอยู่ไม่ได้เลยครับผมร้องไห้กินข้าวไม่ลงเลยผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคนบอกเลิกมันเจ็บมากเลยแต่ผมได้ไปเจอเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วได้นั่งคุยกับ ครอบครัวเขาว่าเรื่องมันเป็นไงมาไงผมได้แต่นั่งฟังในครอบครัวเขาบอกผมแต่ครั้งนี้ผมยอมรับฟังคนบ้านเขาทั้งๆที่ผมไม่ฟังใครเลยครับแล้วเขาก็บอกผมว่าให้เกียรติกันละกันแล้วมันทำให้ผมได้คิดว่าผมทำเกินไปจริงๆทักตามทำให้เขารำคาญผมก็ได้เข้าใจจริงเลยผมก็บอกตัวผมเองว่ารออย่างให้เกียรติแต่ในการรอของผม ผมก็จะพัฒนาตัวเองขึ้นไปผมก็ยังหวังว่า ในอนาคตข้างหน้าหวังว่าจะได้เจอกันอีก ผมคบกันมา4ปี ผมไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้ายังจะได้เจอกันอีกมั้ย แต่ผมรู้สึกรักเขาอยู่ ยังเป็นห่วงแต่เขาบอกว่าปล่อยผมไปแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าเขาอยากไปจริงๆมั้ยผมขอโอกาสแล้วก็ไม่ได้เลยทุกวันนี้ผมทำได้แค่นั่งมองรูปถ่ายคู่กันมันเจ็บมากครับผมมีคำถามในหัวอยู่ว่า อนาคตข้างหน้าจะได้เจอกันอีกไหมครับ