สวัสดีค่ะเรามาเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่คนละจังหวัดกับบ้านของเราต้องบอกก่อนว่าเราอยู่หอนอกและเเม่ให้เรามาลองปรับตัวต่างต่างๆในที่นี่จนมาถึงตอนนี้เราก็ยังปรับตัวไม่ได้ชอบนึกถึงพ่อแม่นึกถึงบ้านนึกถึงไปหมดพอเรานึกถึงมันก็ทำให้มีน้ำตาทำุกวันก่อนนอนและหลังตื่นมาเราจะลุกขึ้นมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องแม่แต่จะกินเราก็กินไม่ค่อยลงจากเมื่อก่อนอยู่บ้านเรากินเยอะมากพอมาอยู่นี่มันทำให้เรากินอะไรไม่ค่อยลงชอบคิดถึงเเต่เวลาที่เรานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพ่อแม่อยู่ตลอด เราเลยอยากถามพี่ๆว่ามีประสบการณ์์ในการปรับตัวกันยังไงบ้างคะ
 (หนูไม่ได้เว่อนะคะเเต่มันอดไม่ได้จริงๆหนูร้องไห้บ่อยมากต่อวันคนที่มีประสบการณ์จะเข้าใจหนูดีว่ามันอดไม่ได้จริงๆ ในตอนที่หนูเขียนกระทู้นี้ก็ยังนั่งร้องไห้อยู่เหมือนกัน)