ขอพื้นที่ตรงนี้ในการระบายความรู้สึกของเรา เพราะเราไม่รู้จะไปพูดกับใครแล้วจริงๆ
ขอเกริ่นก่อนว่าเราโตมากับยายกับตาเพราะแม่เราท้องตอนเรียน เราไม่ค่อยจะได้อยู่กับแม่เลย จนตอนเราม.3 แม่ให้เราไปอยู่ต่างประเทศด้วย เราเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีในเรื่องการศึกษาเราเลยตัดสินใจมาที่นี่ แต่พอได้มาใช้ชีวิตอยู่กับแม่จริงๆแล้วเราทรมานมาก อับดับแรก เราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย ไปที่โรงเรียนบางครั้งก็โดนบูลลี่ ภาษาก็ค่อนข้างยาก เราต้องใช้ความพยายามในแต่ละวันที่เราไปโรงเรียนเราไม่มีความสุขกับชีวิตเลย เราชอบที่จะอยู่ในห้องเรามากที่สุด ใช้เวลาอยู่กับตัวเองกับเพื่อนที่ไทยเป็นเวลาที่เราแฮปปี้มากที่สุด แต่พอแม่เห็นเราอยู่ในห้องแม่ก็บอกว่าเราเป็นพวกแอนตี้สังคม หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเราแค่รู้สึกว่าเราไปเรียนมาก็เหนื่อยมากแล้วเราแค่อยากพัก ครั้งล่าสุดที่แม่ด่าเราจนบ้านแตกเพราะเราไม่ไปงานวันเกิดพ่อของแฟนแม่ สาเหตุที่เราไม่ไปเพราะเราเคยไปแล้วครั้งนึง เรารู้สึกเลยว่าเราคือคนนอก เราอึดอัด อีกอย่างเราไม่มีกงการอะไรที่ต้องไปสนิทกับญาติฝ่ายนู้นเลยและญาติฝ่ายนู้นก็ไม่ได้อยากสนิทกับเราด้วย เราไม่ได้รู้สึกว่าเสียหายอะไรยังไงเราก็ไม่ใช่ลูกหลานเขาอยู่แล้ว แต่แม่ด่าเราหนักมากเหมือนเราไปฆ่าใครตาย มันสมเหตุผลหรอ
เรื่องกลับไทย เรารู้สึกว่าเรียนที่นี่มันเหนื่อยมากๆเลยรู้สึกว่ากลับไปเรียนสายที่อยากเรียนต่อที่ไทยดีกว่า แต่พอเราพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแค่นิดเดียวแม่เราก็ด่าหนักกว่าเรื่องอื่นๆแล้วก็บอกว่าถ้ากลับไปแล้วจะไม่ส่งเรียนแน่นอน เราไม่มีทางเลือกอื่นนอนจากต้องอยู่ต่อ
เวลาออกไปข้างนอกไกลๆ เราเป็นพวกเมารถหนักมาก แค่นั่งรถ 5-10 เราก็เริ่มมึนๆแล้วบวกกับสภาพอากาศที่นี่มันแปรปรวนตลอดเวลา แฟนแม่ขับรถเหมือนเรากำลังเล่นรถไฟเหาะที่สวนสนุกเรารู้สึกคลื่นไส้ปวดหัวตลอด บางครั้งเวลาออกไปข้างนอกเราอยากนอนรอในรถให้แม่ไปเดินกับแฟนเขาเพราะหลายๆรอบที่เราไปด้วยเขาก็เดินกันสองคน บางครั้งก็ลืมเราไม่เรียกเราด้วยซ้ำเราเลยรู้สึกว่าเรารอในรถได้ไม่เสียหายอะไร บางสถานที่เขาอยากไปกันเองเราไม่ได้อยากไปเลย แต่พอเราพูดขึ้นมาว่าขอรอในรถได้มั้ย อยากจะนอนเพราะกินยาแก้เมารถไปแล้วร่างกายมันจะอ่อนเพลียมันจะง่วงๆ เขาก็ด่าบอกว่าเรางี่เง่า ครั้งหน้าจะไม่พามาแล้ว ทั้งๆที่แค่ขอรอบนรถเฉยๆอะนะ เราไม่ได้งอแงว่าจะกลับเดียวนี้ๆๆๆหรืออะไรเลย เราแค่อยากรอเฉยๆ เราไม่ชอบที่เขาพาไปเดินวนๆ เราเหนื่อย
ชอบเปิดประตูเข้ามาในห้องโดยที่ไม่เคาะ เป็นอะไรที่เราไม่ชอบและเกิดขึ้นบ่อยที่สุด เราชอบความเป็นส่วนตัว ประตูห้องเรามันล็อคไม่ได้ เราเลยขอให้เขาเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามารอให้เราอนุญาตก่อนได้มั้ย เพราะบางครั้งเราแต่งตัวหรือกำลังคุยกับเพื่อนกำลังทำงานต้องการสมาธิหรือความเป็นส่วนตัว แค่เคาะประตู รอเราอนุญาตมันคือขอมากไปหรอ ทำไมเขาไม่เคยทำได้ แล้วบอกว่าเราเป็นอะไรนักหนา นี่แม่นะ …
ตอนที่กำลังนอนอยู่ ชอบคุยด้วยชอบมาปลุกตลอดเวลา เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากๆๆที่สุด ครั้งล่าสุดเราป่วย ปวดหัวมากๆอยากนอนเฉยๆเพราะมันทำให้อาการดีขึ้น เรากำลังหลับ แม่เปิดประตูเข้ามาดังมากๆแล้วไล่ให้เราลุกขึ้นมากินยากินข้าว เราบอกเขาว่า เราขอนอนอีกหน่อย แล้วพอตื่นแล้วเราจะลุกขึ้นมากิน เขาบอกไม่ได้ต้องลุกเดี๋ยวนี้ กินเสร็จแล้วค่อยนอนต่อ ก็ตอนนี้นอนอยู่แล้วถ้าลุกแล้วกลับมานอนมันจะหลับมั้ย พอได้ยินเสียงแม่พูดตะโกนๆด่าเรา เราไม่ลุกเพราะเราอยากนอนพักจริงๆ เรารู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ ณ เวลานั้นเราแค่อยากจะพักผ่อน เราไม่ได้ดื้อยาเรากินตลอด พอเราไม่ยอมตื่นลุกขึ้นมากินแม่ก็ด่าแล้วบอกให้เราตายซะ
แม่ชอบนินทาเราให้เพื่อนร่วมงานฟัง บอกว่าเราขี้เกียจไม่ยอมทำอะไรเลยสักอย่าง ทุกๆเรื่อง ทั้งๆที่เราทำแล้วเขาเคยมาเห็นมั้ย เขาไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ
เราบอกผลการเรียนให้แม่ฟังแม่ยังไม่สนใจเลย หรือหลายๆเรื่อง เราเล่าให้แม่ฟัง เพราะในประเทศนี้เรามีแค่แม่ แม่ไม่สนใจฟังผ่านๆ พอเขามาถามอีกทีเราก็บอกว่าก็พูดไปแล้วไง เขาก็บอกว่าเราไม่เคยพูด ทั้งๆที่เราพูดจนปากเปียกเขาก็ไม่ฟัง
คาดหวังให้เราเป็น การเรียนมันไม่ได้ง่าย เรามีความฝันเป็นของตัวเอง มีอาชีพที่ฝันอยากจะทำตอนนี้เราเป็นไม่ได้แล้ว ได้แต่ทำสิ่งที่เขาอยากให้เราทำ เราสงสัยว่าทำไมตอนที่เขาเป็นวัยรุ่นเขาถึงไม่ทำเองละ
ด่าเราแต่คาดหวังให้เราเป็นหน้าเป็นตาให้เขา เขามีปัญหากับลูกติดแฟนเขาเราไม่แน่ใจว่ามีปัญหาอะไร แต่แม่ชอบด่าลูกติดแฟนเขาอยู่บ่อยๆ แต่เราเองก็ไม่ได้สนิทกับแฟนแม่ที่มีศักเป็นพ่อเลี้ยงเราเหมือนกัน แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไร เราก็อยู่บ้านเดียวกันปกติแค่ต่างคนต่างอยู่ มีบ้างที่จะทักทายกัน เราแบ่งของกินให้เขาบ้าง แต่ช่วงๆหลังมานี่เราทักเขาแล้วเขาไม่ตอบเราเลยเลิกทักทายเขาไป ตอนแม่เราทะเลาะกับแฟนแม่ แฟนแม่บ่นเราให้แม่เราฟังว่าเขาพูดกับเราแต่เราไม่พูดด้วย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนไหนที่เราไม่พูด เขาไม่ได้ยินที่เราพูดเองหรือเปล่า แล้วแม่ก็มาบังคับให้เราไปพูดกับแฟนแม่บ้าง ทั้งๆที่เราก็คุยได้ปกติอะ แล้วคือเราไม่เข้าใจจะให้คุยอะไรกัน มันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยเลย แต่เขาอยากให้เราทำดีๆๆๆให้เขาชม ให้เขาบอกว่าแม่เลี้ยงเรามาดี ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำตัวแย่อะไรเลย กับเพื่อนแม่ทุกคนเราพูดดีมีมารยาทตลอด มีแต่เขาที่เอาเราไปพูดว่าเรามันไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ สรุปจะเอายังไงกันแน่
เขาอยากให้เราเป็นลูกแบบแม่คะแม่ขาประจบประแจงคนอื่น เราไม่ชอบ เราเป็นไม่ได้
เราเป็นคนหน้าเหวี่ยง หน้าปกติจะเหวี่ยงมาก เขาชอบด่าว่าเป็นอะไรมากมั้ยทำหน้าดีๆไม่ได้หรอ ทั้งๆที่นี่มันหน้าปกติโว้ย
แม่บ่นว่าทำงานเหนื่อยเลี้ยงครอบครัว แม่ต้องเลี้ยงครอบครัวที่ไทยด้วย เรารู้ว่าแม่เหนื่อยแค่ไหน เราพยายามสมัครงานที่นี่แต่ไม่มีที่ไหนรับเลย เราไม่อยากรบกวนเงินเขาอีก เขาบอกว่าเราเป็นภาระ เราเป็นลูกคนที่สอง เราไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะมีเรามั้ย แต่ถ้าเขามองเราเป็นภาระเป็นลูกที่เลวแล้วเขาจะมีเราแต่แรกทำไม
เขาบอกเราว่าอย่างเราทำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าเราจะบอกว่าอยากทำอะไร เขาก็บอกว่าอย่างเรานะหรอจะทำได้ แต่คาดหวังให้เราเป็นนั่นเป็นนี่ตลอดเวลา มันหมายความว่ายังไง
เราไม่ชอบเวลาที่เขาบอกว่าแค่เรียนจะไปเหนื่อยอะไร ดูเขาสิเขาทำงานนะ เรื่องแบบนี้มันเอามาเปรียบกันได้หรอ ช่วงอายุก็ต่างกัน ภาระหน้าที่ต่างกัน คนเรามันจะไม่มีสิทธิเหนื่อยอะไรเลยหรอ
สุดท้ายนี่เรายอมรับว่าเราเป็นลูกที่เลวมากๆ แต่เราพยายามทำดีที่สุดแล้ว เรารู้สึกว่าถ้าเราไม่อยู่สักคนแม่คงไม่มีภาระ คงจะสบายมากขึ้น เอาเงินส่วนที่ต้องใช้กับเราไปให้คนอื่นๆในครอบครัวได้มากขึ้น เราไม่น่าได้เกิดมาเลย
รู้สึกไม่ชอบแม่เลย
ขอเกริ่นก่อนว่าเราโตมากับยายกับตาเพราะแม่เราท้องตอนเรียน เราไม่ค่อยจะได้อยู่กับแม่เลย จนตอนเราม.3 แม่ให้เราไปอยู่ต่างประเทศด้วย เราเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีในเรื่องการศึกษาเราเลยตัดสินใจมาที่นี่ แต่พอได้มาใช้ชีวิตอยู่กับแม่จริงๆแล้วเราทรมานมาก อับดับแรก เราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย ไปที่โรงเรียนบางครั้งก็โดนบูลลี่ ภาษาก็ค่อนข้างยาก เราต้องใช้ความพยายามในแต่ละวันที่เราไปโรงเรียนเราไม่มีความสุขกับชีวิตเลย เราชอบที่จะอยู่ในห้องเรามากที่สุด ใช้เวลาอยู่กับตัวเองกับเพื่อนที่ไทยเป็นเวลาที่เราแฮปปี้มากที่สุด แต่พอแม่เห็นเราอยู่ในห้องแม่ก็บอกว่าเราเป็นพวกแอนตี้สังคม หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเราแค่รู้สึกว่าเราไปเรียนมาก็เหนื่อยมากแล้วเราแค่อยากพัก ครั้งล่าสุดที่แม่ด่าเราจนบ้านแตกเพราะเราไม่ไปงานวันเกิดพ่อของแฟนแม่ สาเหตุที่เราไม่ไปเพราะเราเคยไปแล้วครั้งนึง เรารู้สึกเลยว่าเราคือคนนอก เราอึดอัด อีกอย่างเราไม่มีกงการอะไรที่ต้องไปสนิทกับญาติฝ่ายนู้นเลยและญาติฝ่ายนู้นก็ไม่ได้อยากสนิทกับเราด้วย เราไม่ได้รู้สึกว่าเสียหายอะไรยังไงเราก็ไม่ใช่ลูกหลานเขาอยู่แล้ว แต่แม่ด่าเราหนักมากเหมือนเราไปฆ่าใครตาย มันสมเหตุผลหรอ
เรื่องกลับไทย เรารู้สึกว่าเรียนที่นี่มันเหนื่อยมากๆเลยรู้สึกว่ากลับไปเรียนสายที่อยากเรียนต่อที่ไทยดีกว่า แต่พอเราพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแค่นิดเดียวแม่เราก็ด่าหนักกว่าเรื่องอื่นๆแล้วก็บอกว่าถ้ากลับไปแล้วจะไม่ส่งเรียนแน่นอน เราไม่มีทางเลือกอื่นนอนจากต้องอยู่ต่อ
เวลาออกไปข้างนอกไกลๆ เราเป็นพวกเมารถหนักมาก แค่นั่งรถ 5-10 เราก็เริ่มมึนๆแล้วบวกกับสภาพอากาศที่นี่มันแปรปรวนตลอดเวลา แฟนแม่ขับรถเหมือนเรากำลังเล่นรถไฟเหาะที่สวนสนุกเรารู้สึกคลื่นไส้ปวดหัวตลอด บางครั้งเวลาออกไปข้างนอกเราอยากนอนรอในรถให้แม่ไปเดินกับแฟนเขาเพราะหลายๆรอบที่เราไปด้วยเขาก็เดินกันสองคน บางครั้งก็ลืมเราไม่เรียกเราด้วยซ้ำเราเลยรู้สึกว่าเรารอในรถได้ไม่เสียหายอะไร บางสถานที่เขาอยากไปกันเองเราไม่ได้อยากไปเลย แต่พอเราพูดขึ้นมาว่าขอรอในรถได้มั้ย อยากจะนอนเพราะกินยาแก้เมารถไปแล้วร่างกายมันจะอ่อนเพลียมันจะง่วงๆ เขาก็ด่าบอกว่าเรางี่เง่า ครั้งหน้าจะไม่พามาแล้ว ทั้งๆที่แค่ขอรอบนรถเฉยๆอะนะ เราไม่ได้งอแงว่าจะกลับเดียวนี้ๆๆๆหรืออะไรเลย เราแค่อยากรอเฉยๆ เราไม่ชอบที่เขาพาไปเดินวนๆ เราเหนื่อย
ชอบเปิดประตูเข้ามาในห้องโดยที่ไม่เคาะ เป็นอะไรที่เราไม่ชอบและเกิดขึ้นบ่อยที่สุด เราชอบความเป็นส่วนตัว ประตูห้องเรามันล็อคไม่ได้ เราเลยขอให้เขาเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามารอให้เราอนุญาตก่อนได้มั้ย เพราะบางครั้งเราแต่งตัวหรือกำลังคุยกับเพื่อนกำลังทำงานต้องการสมาธิหรือความเป็นส่วนตัว แค่เคาะประตู รอเราอนุญาตมันคือขอมากไปหรอ ทำไมเขาไม่เคยทำได้ แล้วบอกว่าเราเป็นอะไรนักหนา นี่แม่นะ …
ตอนที่กำลังนอนอยู่ ชอบคุยด้วยชอบมาปลุกตลอดเวลา เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากๆๆที่สุด ครั้งล่าสุดเราป่วย ปวดหัวมากๆอยากนอนเฉยๆเพราะมันทำให้อาการดีขึ้น เรากำลังหลับ แม่เปิดประตูเข้ามาดังมากๆแล้วไล่ให้เราลุกขึ้นมากินยากินข้าว เราบอกเขาว่า เราขอนอนอีกหน่อย แล้วพอตื่นแล้วเราจะลุกขึ้นมากิน เขาบอกไม่ได้ต้องลุกเดี๋ยวนี้ กินเสร็จแล้วค่อยนอนต่อ ก็ตอนนี้นอนอยู่แล้วถ้าลุกแล้วกลับมานอนมันจะหลับมั้ย พอได้ยินเสียงแม่พูดตะโกนๆด่าเรา เราไม่ลุกเพราะเราอยากนอนพักจริงๆ เรารู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ ณ เวลานั้นเราแค่อยากจะพักผ่อน เราไม่ได้ดื้อยาเรากินตลอด พอเราไม่ยอมตื่นลุกขึ้นมากินแม่ก็ด่าแล้วบอกให้เราตายซะ
แม่ชอบนินทาเราให้เพื่อนร่วมงานฟัง บอกว่าเราขี้เกียจไม่ยอมทำอะไรเลยสักอย่าง ทุกๆเรื่อง ทั้งๆที่เราทำแล้วเขาเคยมาเห็นมั้ย เขาไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ
เราบอกผลการเรียนให้แม่ฟังแม่ยังไม่สนใจเลย หรือหลายๆเรื่อง เราเล่าให้แม่ฟัง เพราะในประเทศนี้เรามีแค่แม่ แม่ไม่สนใจฟังผ่านๆ พอเขามาถามอีกทีเราก็บอกว่าก็พูดไปแล้วไง เขาก็บอกว่าเราไม่เคยพูด ทั้งๆที่เราพูดจนปากเปียกเขาก็ไม่ฟัง
คาดหวังให้เราเป็น การเรียนมันไม่ได้ง่าย เรามีความฝันเป็นของตัวเอง มีอาชีพที่ฝันอยากจะทำตอนนี้เราเป็นไม่ได้แล้ว ได้แต่ทำสิ่งที่เขาอยากให้เราทำ เราสงสัยว่าทำไมตอนที่เขาเป็นวัยรุ่นเขาถึงไม่ทำเองละ
ด่าเราแต่คาดหวังให้เราเป็นหน้าเป็นตาให้เขา เขามีปัญหากับลูกติดแฟนเขาเราไม่แน่ใจว่ามีปัญหาอะไร แต่แม่ชอบด่าลูกติดแฟนเขาอยู่บ่อยๆ แต่เราเองก็ไม่ได้สนิทกับแฟนแม่ที่มีศักเป็นพ่อเลี้ยงเราเหมือนกัน แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไร เราก็อยู่บ้านเดียวกันปกติแค่ต่างคนต่างอยู่ มีบ้างที่จะทักทายกัน เราแบ่งของกินให้เขาบ้าง แต่ช่วงๆหลังมานี่เราทักเขาแล้วเขาไม่ตอบเราเลยเลิกทักทายเขาไป ตอนแม่เราทะเลาะกับแฟนแม่ แฟนแม่บ่นเราให้แม่เราฟังว่าเขาพูดกับเราแต่เราไม่พูดด้วย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนไหนที่เราไม่พูด เขาไม่ได้ยินที่เราพูดเองหรือเปล่า แล้วแม่ก็มาบังคับให้เราไปพูดกับแฟนแม่บ้าง ทั้งๆที่เราก็คุยได้ปกติอะ แล้วคือเราไม่เข้าใจจะให้คุยอะไรกัน มันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยเลย แต่เขาอยากให้เราทำดีๆๆๆให้เขาชม ให้เขาบอกว่าแม่เลี้ยงเรามาดี ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำตัวแย่อะไรเลย กับเพื่อนแม่ทุกคนเราพูดดีมีมารยาทตลอด มีแต่เขาที่เอาเราไปพูดว่าเรามันไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ สรุปจะเอายังไงกันแน่
เขาอยากให้เราเป็นลูกแบบแม่คะแม่ขาประจบประแจงคนอื่น เราไม่ชอบ เราเป็นไม่ได้
เราเป็นคนหน้าเหวี่ยง หน้าปกติจะเหวี่ยงมาก เขาชอบด่าว่าเป็นอะไรมากมั้ยทำหน้าดีๆไม่ได้หรอ ทั้งๆที่นี่มันหน้าปกติโว้ย
แม่บ่นว่าทำงานเหนื่อยเลี้ยงครอบครัว แม่ต้องเลี้ยงครอบครัวที่ไทยด้วย เรารู้ว่าแม่เหนื่อยแค่ไหน เราพยายามสมัครงานที่นี่แต่ไม่มีที่ไหนรับเลย เราไม่อยากรบกวนเงินเขาอีก เขาบอกว่าเราเป็นภาระ เราเป็นลูกคนที่สอง เราไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะมีเรามั้ย แต่ถ้าเขามองเราเป็นภาระเป็นลูกที่เลวแล้วเขาจะมีเราแต่แรกทำไม
เขาบอกเราว่าอย่างเราทำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าเราจะบอกว่าอยากทำอะไร เขาก็บอกว่าอย่างเรานะหรอจะทำได้ แต่คาดหวังให้เราเป็นนั่นเป็นนี่ตลอดเวลา มันหมายความว่ายังไง
เราไม่ชอบเวลาที่เขาบอกว่าแค่เรียนจะไปเหนื่อยอะไร ดูเขาสิเขาทำงานนะ เรื่องแบบนี้มันเอามาเปรียบกันได้หรอ ช่วงอายุก็ต่างกัน ภาระหน้าที่ต่างกัน คนเรามันจะไม่มีสิทธิเหนื่อยอะไรเลยหรอ
สุดท้ายนี่เรายอมรับว่าเราเป็นลูกที่เลวมากๆ แต่เราพยายามทำดีที่สุดแล้ว เรารู้สึกว่าถ้าเราไม่อยู่สักคนแม่คงไม่มีภาระ คงจะสบายมากขึ้น เอาเงินส่วนที่ต้องใช้กับเราไปให้คนอื่นๆในครอบครัวได้มากขึ้น เราไม่น่าได้เกิดมาเลย