คือพ่อแม่หนูแยกทางกันตอนหนูยังเล็กค่ะ แต่ว่าหนูเข้าใจความสัมพันธ์ของผู้ใหญ่นะคะ ตอนเด็กหนูสบายใจมากที่พวกเขาเลิกกันเพราะตอนเด็กหนูไม่ชอบพ่อ เพราะพ่อไม่ไปไหนด้วยเลย เดินห้างกินข้าวข้างนอกก็ไม่ไป เลยชินกับการอยู่กับแม่ แต่พวกเขาทำหน้าที่พ่อแม่ดีกันมากๆค่ะ พอเริ่มมาม.ปลาย ช่วงม.5-ม.6ตอนนี้หนูจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยได้ หมายถึงหนูชอบมาคิดเรื่องพ่อแม่แค่น้อยใจเหมือนอยู่คนเดียวต่างฝ่ายมีใหม่ ไม่มีใครสนใจลูก หนูเหมือนมีปัญหาก็พูดกับใครไม่ได้ค่ะหรือหนูเป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรอคะ หนูพยายามเข็มแข็งแฮปปี้ตลอดแต่พอตกดึกก็คิดแบบนี้ จากที่ไม่เคยอ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวแต่เดี๋ยวนี้พอนึกพ่อแม่ขึ้นมาในหัวหนูน้ำตาซึมบางวันร้องหนักเป็นหลายชั่วโมงในห้องคนเดียว ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่รู้สึกเคว้งมากๆ มีพ่อแม่ซัพพอร์ททางการเงินกับเรียนแต่ทางจิตใจตอนนี้หนูรู้สึกมันแปลกๆไม่สู้กับเรื่องอะไร อ่อนไหวกับคำพูดคนในบ้านง่ายๆ แต่ยังไงหนูไม่ได้ไปเรียกร้องให้สองฝ่ายมาสนใจลูกนะคะเพราะสุดท้ายพวกเขาก็คงต้องทำเพื่อลูกนั้นแหละค่ะ😭 (อย่าด่ากันนะคะหนูแค่ปรึกษาเผื่อมีคนเป็นอยู่) (แม่เป็นพยาบาล=ไม่มีเวลาะพาไปไหนบ่อยๆ พ่อเป็นครู=อยู่คนละจังหวัด พ่อไม่เคยพาไปไหนเพราะไม่ชอบไรแบบนั้น แล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่แต่ก็คอลกันอยู่เวลาที่พ่อว่าง)