สวัสดีค่ะ เราคิดกับตัวเองมาซักพักแล้วว่า รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว แต่อยากรู้ว่าควรแก้ปัญหาความคิดนี้ยังไงดี

เริ่มจากที่เราค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยอยากคุยกับใครเพราะรู้สึกเหนื่อยง่าย เวลาคุยกับที่บ้านจะรู้สึกเครียด เหมือนโดนไล่จี้ตลอดว่าการเรียนเป็นยังไงบ้าง เรียนถึงไหนแล้ว เลยมักจะตอบห้วนๆสั้นๆว่า ดูก่อน แปปนะ อย่าเพิ่งถามหนูได้ไหม หรือไม่ก็ตอบว่า เรียนอยู่ ทำงานอยู่ แต่มักจะโดนไล่จี้ถามตลอด ทำให้บทสนทนาเป็นการทะเลาะกันกับครอบครัวไปยังไงไม่รู้ พอเราตอบแบบฝืนๆ แต่อีกฝั่งต้องการคำตอบก็เริ่มหงุดหงิดแล้วเริ่มขึ้นเสียงใส่ พอเราไม่ชอบเลยขึ้นเสียงบ้าง ก็ไปกันใหญ่เป็นโดนตะคอกด่ากลับด้วยคำด่าว่าขี้เกียจมากขนาดนี้ เหมือนโดนเอาเงินไปโยนทิ้ง หรือคำว่า รู้สึกว่าเราใช้เขาเป็นขี้ข้า พร้อมประโยคตอนท้ายว่า ไม่ได้อยากรู้หรอก ไม่ต้องตอบแล้ว แล้วพอเราพยายามจะตอบ ก็จะโดนตะคอกใส่ว่าไม่ต้องตอบ ไม่อยากรู้แล้ว! แบบนี้ ทำให้อึดอัดกันในครอบครัวมากๆ บางทีเหมือนเราอยู่เฉยๆนั่งทำงานก็กลายเป็นโดนบ่นว่าทำไมไม่ไปทำอย่างอื่น ทำไมต้องทำตอนนี้ ทำไมไม่ทำงานตั้งนานแล้ว แต่เราว่างช่วงเวลาตรงนั้นเลยทำตรงนั้นก็สับสนไปอีกว่าควรทำยังไงดีให้เราไม่เครียด จัดการเวลาชีวิตให้ถูกใจคนในครอบครัวดีไหม? ในปัจจุบันชีวิตที่อยู่กับคนอื่นนอกครอบครัวตอนทำงานจะเป็นเหมือนการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันตลอด ไม่ได้สนใจใครเท่าไหร่ เลยรู้สึกว่าที่ทำแบบนี้ไม่ได้แปลก ภายในที่บ้านก็ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่ มักจะถามกันแต่เรื่องเงินๆทองๆว่าซื้อแล้วหรือยัง อันนี้เบิกได้ไหม อันนี้จ่ายให้หน่อย แต่พอได้ยินคำพูดว่า เราเป็นคนไม่ดี เห็นแก่ตัวและไม่สนใจคนอื่นก็เลยคิดว่า ควรทำยังไงดี รบกวนทุกคนช่วยให้ความเห็นได้ไหมคะ🥹😭