เราเป็นคนนึงที่ทำงานตั้งแต่อายุ 20 ปี  ตอนนั้นบอกเลยว่าประสบการณ์ในที่ทำงานมีน้อยมาก   เราทำงานพลาดอยู่บ่อย ๆ  แต่ตอนนั้นมีความตั้งใจมากๆ พยายามที่จะปรับปรุงแก้ไขในทุกๆครั้ง  พยายามที่จะทำให้ดีที่สุด  แต่เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง  ไม่กล้าตัดสินใจในที่ทำงาน  และมักจะถูกเพื่อนร่วมงานบางคนด่า  ถูกตะคอกใส่ รวมถึงวิจาร์ณพฤติกรรมต่างๆ ที่เราทำไม่ถูกใจเขาวิจาร์ณหรือด่าเราต่อหน้าคนในที่ทำงานและคนอื่นๆ  ตอนนั้นเรารู้สึกขายหน้ามากๆ และรู้สึกโดยทำร้ายจิตใจมากๆ เรามักจะร้องไห้ไม่ให้ใครเห็นอยู่บ่อยๆ  เวลาเที่ยงก็ไม่มีใครชวนไปกินข้าว เรามักจะไปกินข้าวคนเดียวใกล้ๆกับที่ทำงาน   คนที่ทำงานก็ก็นัดกันไปกินข้าวผ่านแชทหรือแอบคุยกันโดยไม่บอกเรา   มีบางคนคอยจับผิดเราทุกอย่าง    ไปไหนก็ไม่ชวนเราไปแต่ชวนคนอื่นๆไป  อาจจะด้วยเราไม่มีทักษะในการเข้าสังคมด้วย   เป็นคนปรับตัวยากคนนึง  แต่พอเสาร์อาทิตย์เราก็ไปเรียนเพิ่มเติม  เวลานั่งรถไปเรียนคือปวดหัวและเครียดมาก  เนื่องจากเจออะไรหลายๆอย่างในที่ทำงาน  พอได้ไปเรียนไปเจอเพื่อน  มีความสุขมากๆ และรู้สึกว่าเราก็ปรับตัวเข้ากับเพื่อนได้ปกติ   ช่วยแนะนำเพื่อน  ช่วยงานเพื่อน  ทำงานส่งอาจารย์ได้ปกติ  เราเรียนได้ในระดับปานกลาง  เกรดเฉลี่ยเกิน 3.00 ทุกครั้ง    รวมถึงเวลาอยู่กับครอบครัวเราเป็นคนที่กล้าตัดสินใจ เป็นคนที่คอยให้คำแนะนำครอบครัวให้ดีขึ้น รวมถึงเป็นที่พึ่งได้ในครอบครัวและญาติ แต่ทำไมเราถึงถูกบูลี่  หรือเลือกปฏบัติในที่ทำงาน  จนมีอยู่ช่วงนึง เราเคยบอกพ่อแม่ว่าไม่ไหวแล้ว  อยากลาออก   มีความรู้สึกแย่มากๆ  แต่พ่อแม่เข้าใจเราและพร้อมจะยอมรับในสิ่งที่เราตัดสินใจ ตอนนั้นอายุ ประมาณ 24-25 ปี เป็นช่วงที่ชีวิตมืดสุดๆ  มืดแปดด้านจริงๆ  บางคนเจอเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไรในช่วงอายุเท่านี้ที่เค้าพูดกันว่าเป็นวัยเบญจเพส  แต่เบญจเพสของเราคงเป็นเหตุการณ์ที่ถูกบูลี่นี้แหละที่หนักสุด    แต่ปัจจุบันเราได้งานที่ดีกว่าเดิม   ตอบแทนมากกว่าเดิม  ด้วยการอ่านหนังสือสอบด้วยตัวเอง  และย้ายมาที่ทำงานใหม่แล้ว  อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ตัวเองว่าเราก็มีความสามารถ  และมีประสบการณ์  รวมถึงก็ไม่ได้แย่อย่างที่เคยถูกบูลี่