เรื่อฃมีอยู่ว่าเราเป็นแม่ลูกอ่อนที่มาอยู่บ้านแม่ผัวค่ะ ใช้ชีวิตปหติ แต่เดิมเมื่อ5-6ปีที่แล้วเราเป็นหนี้แชร์ลูกโซ่ 250,000รวมต้นและดอก ซึ่งที่ผ่านมาเราทยอยใช้แค่ต้น ละเราก็เลยพักก่อน เพราะเริ่มตั้งท้อง เราเงียบหายไป ไม่ใช้ดอก ก็นึกว่าเขาโอเค เลยไม่ได้โอนไปต่อ + ไม่ได้ทำงานแล้วเลี้ยงลูกอยู่บ้าน พอลูกได้8เดือน อยู่ๆเขากลับมาทวง เขาขู่ว่าเขารู้ว่าเราแต่งงานกับใครอยู่ไหน ไม่งั้นเขาจะมาทวงที่บ้านแม่ผัว เรากลัวเลยเอามือถือไปขาย เงินไม่พอเลยแอบขโมยทองไปขาย1บาท แล้วเอาไปโอนปิดหนี รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ต้องโดนจับสักวัน วันนี้เราโดนจับได้ เขาบอกเขาให้อถัยเรา แต่ความไว้ใจมันไม่มีเหมือนเดิมแล้ว เขาบอกเห็นแก่ลูกน้อย ถึงไม่มีเราเขาก็เลี้ยงลูกเราได้ แต่เรารู้สึกผิดกับตัวเอง เราดีใจที่เขาให้อภัยนะ แต่แม่ผัวเป็นคนมีหน้ามีตา เรากลัวสายตาที่พวกเพื่อนๆและญาติๆเขามองเราไม่ดี เราต้องยอมรับผลที่ตามมาใช่ไหมคะ ทุกคนในบ้านหมดความไว้ใจเราแล้ว ซึ่งนี่ถูกแล้วที่เขาจะรู้สึกแบบนั้น แต่เราก็อยุ่ไม่ได้ แค่เดิมทีก็ไม่ถูกกับแม่ผัวอยู่แล้ว เพราะเขาบอกเราเลี้ยงลูกไม่ดี ซึ่งเราก็เลี้ยงในแบบของเรา ตามหมอบ้าง ตามแม่ๆfull time ในเน็ตบ้าง เรายอมรับผิดทุกอย่าง เรามองหน้าเขาไม่ติด ซึ่งเข้าใจความรู้สึกเลย ทั้งผัวทั้งแม่ผัวก็คงคิดเหมือนกัน แต่เขาคงเห็นแก่หลาน เลยไม่จับไม่ไล่เราไปไหน จากนี้เราควรวางตัวยังไง คือเขาคงไม่อยากเห็นหน้าเรา แต่ทำใจรับเพราะรักหลาน หรือเราควรจากไป รับกาารกระทำของตัวเอง เพราะเป็นแม่ที่ดีไม่ได้ หรือเราต้องทำความดีทับถมความผิด ทนๆไป เดี๋ยวเวลาก็ผ่านไป เราทำยังไงดี