คืองี้ครับ ผมPผมมีเพื่อนสมัยเด็กคนนึงชื่อT(นามสมมติ) ผมกับTรู้จักกันแต่แต่เด็กๆเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน เล่นด้วยกันตลอด สนิทมากๆ จนเข้าช่วงประถม/ม.ต้นเริ่มห่างๆกันตามสภาพสังคม จนเริ่มช่วงเข้าม.ปลายผมเริ่มออกกำลังกายแถวบ้าน ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดพอดี รร.ก็ไม่ได้ไป ผมกับTก็ได้เจอกันบ่อยๆมากขึ้น เริ่มกลับมาสนิทกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเริ่มรู้กสึกชอบในตัวเพื่อนคนนี้ จากแต่ก่อนที่รู้สึกเฉยๆ แต่กลับกลายเป็นรู้สึกว่าเธอพิเศษกว่าใคร ด้วยหน้าเธอที่น่ารักมากๆอยู่แล้วบวกกับในรร.เธอก็เป็นที่รู้จักซะส่วนใหญ่ ช่วงนั้นเป็นอะไรที่ผมมีความสุขมากเพราะได้เจอหน้าเธอทุกวัน ผมมีความรู้สึกเล็กๆว่าเธอเองก็คงจะชอบผมเหมือนกัน แต่ผมกลับตัดสินใจผิดไป ผมไม่กล้าบอกสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอออกไป ผ่านไปหลายเดือนเธอก็มีคนที่เธอรัก ผมเสียใจและเสียดายมาก ได้แต่คิดกลับไปว่าถ้าตอนนั้นผมกล้าที่จะบอกความรู้สึกของผมออกไปจะเกิดอะไรขึ้น? แต่ก็ได้แค่นึกผมกลับมาใช้ชีวิตแต่มันไม่เหมือนเดิมตรงที่จากผมที่เป็นคนอยู่แต่ในเซฟโซนของตัวเองไม่ได้อยากเป็นที่สนใจของใครๆ เริ่มที่จะดูแลตัวเองบวกกับไปคัดกีฬาทีมโรงเรียน เพื่อที่จะให้เริ่มมีชื่อเสียงให้เธอหันมามอง ผมไม่ได้ต้องการให้เธอกับเขาเลิกกัน แค่ได้คุยกับเธอทุกวันตลอดๆก็ดีใจ ผมทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นส่งคลิปประกวด พาทีมคว้าแชมป์กีฬาในรร. พยายามเป็นตัวเอกของทุกๆงานเพียงแค่ให้เธอหันมาหาเราหันมาชมเรา ผมทำแบบนี้มาตลอด จนตอนนี้ผมกำลังจะเข้ามหาลัยผมก็ยังลืมผญ.คนนี้ไม่ได้ ผมยังคงใช้เธอเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการอยากทำทุกอย่างให้สำเร็จเพราะอยากให้เธอมาชม อยากทำทุกอย่างให้ดีเพื่อให้เธอดีใจกับเรา ผมยังทำทุกอย่างเหมือนเดิมเสมอ ผมไม่เคยบอกเพื่อนๆเรื่องนี้ อยากเก็บไว้ให้มันพิเศษสำหรับผม และผมจะมีเธอเป็นแรงผลักดันในการทำทุกอย่างไปเรื่อยๆไม่คิดที่จะหยุด 5555555 ขอโทษที่เขียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่นะครับ เพิ่งเขียนเป็นกระทู้แรก อยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองแล้วก็อยากรู้ด้วยว่าเพื่อนๆแต่ละคนมีอะไรเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิตหรือทำอะไรให้สำเร็จ
แรงผลักดัน/แรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของทุกคนคืออะไรครับ?
คืองี้ครับ ผมPผมมีเพื่อนสมัยเด็กคนนึงชื่อT(นามสมมติ) ผมกับTรู้จักกันแต่แต่เด็กๆเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน เล่นด้วยกันตลอด สนิทมากๆ จนเข้าช่วงประถม/ม.ต้นเริ่มห่างๆกันตามสภาพสังคม จนเริ่มช่วงเข้าม.ปลายผมเริ่มออกกำลังกายแถวบ้าน ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดพอดี รร.ก็ไม่ได้ไป ผมกับTก็ได้เจอกันบ่อยๆมากขึ้น เริ่มกลับมาสนิทกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเริ่มรู้กสึกชอบในตัวเพื่อนคนนี้ จากแต่ก่อนที่รู้สึกเฉยๆ แต่กลับกลายเป็นรู้สึกว่าเธอพิเศษกว่าใคร ด้วยหน้าเธอที่น่ารักมากๆอยู่แล้วบวกกับในรร.เธอก็เป็นที่รู้จักซะส่วนใหญ่ ช่วงนั้นเป็นอะไรที่ผมมีความสุขมากเพราะได้เจอหน้าเธอทุกวัน ผมมีความรู้สึกเล็กๆว่าเธอเองก็คงจะชอบผมเหมือนกัน แต่ผมกลับตัดสินใจผิดไป ผมไม่กล้าบอกสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอออกไป ผ่านไปหลายเดือนเธอก็มีคนที่เธอรัก ผมเสียใจและเสียดายมาก ได้แต่คิดกลับไปว่าถ้าตอนนั้นผมกล้าที่จะบอกความรู้สึกของผมออกไปจะเกิดอะไรขึ้น? แต่ก็ได้แค่นึกผมกลับมาใช้ชีวิตแต่มันไม่เหมือนเดิมตรงที่จากผมที่เป็นคนอยู่แต่ในเซฟโซนของตัวเองไม่ได้อยากเป็นที่สนใจของใครๆ เริ่มที่จะดูแลตัวเองบวกกับไปคัดกีฬาทีมโรงเรียน เพื่อที่จะให้เริ่มมีชื่อเสียงให้เธอหันมามอง ผมไม่ได้ต้องการให้เธอกับเขาเลิกกัน แค่ได้คุยกับเธอทุกวันตลอดๆก็ดีใจ ผมทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นส่งคลิปประกวด พาทีมคว้าแชมป์กีฬาในรร. พยายามเป็นตัวเอกของทุกๆงานเพียงแค่ให้เธอหันมาหาเราหันมาชมเรา ผมทำแบบนี้มาตลอด จนตอนนี้ผมกำลังจะเข้ามหาลัยผมก็ยังลืมผญ.คนนี้ไม่ได้ ผมยังคงใช้เธอเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการอยากทำทุกอย่างให้สำเร็จเพราะอยากให้เธอมาชม อยากทำทุกอย่างให้ดีเพื่อให้เธอดีใจกับเรา ผมยังทำทุกอย่างเหมือนเดิมเสมอ ผมไม่เคยบอกเพื่อนๆเรื่องนี้ อยากเก็บไว้ให้มันพิเศษสำหรับผม และผมจะมีเธอเป็นแรงผลักดันในการทำทุกอย่างไปเรื่อยๆไม่คิดที่จะหยุด 5555555 ขอโทษที่เขียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่นะครับ เพิ่งเขียนเป็นกระทู้แรก อยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองแล้วก็อยากรู้ด้วยว่าเพื่อนๆแต่ละคนมีอะไรเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิตหรือทำอะไรให้สำเร็จ