ผมอายุ 16 ปี พอมีความคิดได้ในระดับนึง อยากมาแชร์ว่าตอนโดนเปรียบเทียบรู้สึกยังไง ผมเข้าใจดีครับ ว่าพ่อแม่อยากให้ผมดูเพื่อน ดูพี่ ดูน้องเป็นตัวอย่าง แต่สิ่งที่ผมรู้สึกนั้น มันตรงข้ามกับที่คุณพ่อคุณแม่ต้องการเลย ผมรู้สึกว่าผมด้อยกว่าคนอื่น ผมต้องพัฒนา โดยที่ใจผมมันอุปาทานเองไปแล้ว ว่าเราทำแบบเขาไม่ได้หรอก เขาดีเกินไป ซึ่งอุปาทานตัวนี้มันกดผมอยู่

ตอนแรก ผมก็กะจะทำงาน แต่ผมเจอแม่เอาผมไปเปรียบเทียบกับคนที่ทำงานข้างถนนแล้วชมว่าเขาเก่งเขาดีเขาอดทน แล้วเอามาเทียบกับตัวผมเอง รู้สึกว่าวันนั้นมันแย่ขึ้นมาทันทีเลย ผมรู้สึกรำคาญมาก กับคนที่ทำงานข้างถนน แทบจะไม่อยากเห็นคนที่ทำงานประเภทนั้นเลยด้วยซ้ำ ความอิจฉามันครอบงำ และผมแทบจะเกลียดไปเลย ขอเถอะครับ คุณพ่อคุณแม่ แค่นี้เขาก็ลำบากจะตายอยู่แล้ว อย่าปลูกฝังให้ผมเกลียดเขาอีกเลย ผมมูฟตัวเองเข้าในสังคมดีๆตลอด ทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกคนบ้างอยู่นิดหน่อย แต่สังคมในครอบครัวผมนี่แหละ พยายามดึงผมลงเรื่อยๆ เหนื่อยมาก บางอย่างที่ผมว่ามันไม่ดี ผมก็ไม่พยายามเก็บมาจากครอบครัว แต่บางทีมันบีบรัดจนไม่ไหวจริงๆครับผม

วันที่ผมโดนเปรียบเทียบผมโมโหมาก ทั้งโกรธ ทั้งอยากร้องไห้ แต่กดอารมณ์ กดความโมโหตัวเองไว้ อยากด่าทุกอย่างที่ขวางหน้าสุดๆ

สรุปคือ ผมเข้าใจครับ ว่าอยากให้ดูคนอื่นเป็นตัวอย่าง อยากให้เข้าใจว่าเราดีกว่าเขา ทำไมเราทำแบบเขาไม่ได้ แต่ผมไม่ไหวจริงๆ

ผมกลัวว่าท่านที่มาอ่านจะสงสัยครับ ว่าผมทำตัวไม่ดีหรือเปล่า ผมก็ทำตัวไม่ดีจริงๆนั่นแหละ ผมไม่ทำงาน ใช้แต่เงิน ขอแต่เงินพ่อแม่ ร้องแต่เพลง เขียนแต่กลอน (แต่ผมมีเพื่อนชาวต่างชาติเยอะนะครับ UK USA Philippines เพียบ เก่งภาษาอังกฤษในระดับกลางค่อนสูงเลย) โดนบ่นว่าไม่ทำงานซักที แล้วอยากได้ของแพงๆ ตอนแรกผมกะว่าจะทำงาน เก็บเงินซื้อไอโฟน 15 แล้ว แต่ผมไม่ทำซักที ผมก็ไม่ได้ขอให้พ่อแม่ซื้อให้นะครับ พ่อแม่คงเข้าใจผิดว่าผมขี้เกียจ แต่ผมแค่กำลังวางแผนในหัวอยู่ ว่าจะทำยังไงต่อดี พ่อผมมีธุรกิจอยู่ครับ ผมเข้าไปทำได้ชิวๆเลย กะจะเข้าไปทำแล้ว แต่พอแม่ผมพูดเปรียบเทียบปุป แรงต่อต้านมหาศาลที่มาจากไหนไม่รู้ มาดึงผมเต็มไปหมดเลย

ทั้งหมดนี้ผมไม่ได้บอกว่าพ่อแม่ผมผิดนะครับ คงมีเหตุผลที่ผมคิดไม่ถึงอยู่ แต่ผมนอยด์มากกกก ผมเหนื่อย ที่กำลังจะดีแล้ว แม่ผมชอบฉุดผมลงตลอด ผมท้อ