เรื่องยาวหน่อย แต่จะพยายามสรุปให้สั้นค่ะ
-ร้านชำเล็กๆแถวบ้านโทรหาแม่ว่าเราสนใจทำงานมั้ย ทำแทนเพื่อนเราที่หยุดไปโรงพยาบาลต่างจังหวัด เราก็ตกลง ทำงานวันแรก เจ้านายสั่งให้พนักงานที่เป็นป้าคนนึง ที่ทำงานที่ร้านนี้มานานมากๆจนสามารถกล้าเถียงกับเจ้านายได้(เจ้านายอายุรุ่นลูกของป้าได้เลย ประมาณ30กว่าๆได้)
มาสอนงานเรา ป้าแกก็ตอบเลย "สอนอยู่แล้ว"
-เราเริ่มงาน เจ้านายก็สอนว่าเริ่มทำอะไร ยังไง (เจ้านายมีอาการไม่ค่อยดีด้วยเลยสั่งอะไรมากไม่ค่อยได้ แต่พอถามอะไรได้อยู่ถ้าเราไม่รู้) แต่ป้าแกแทบไม่พูดอะไรกับเราเลย มักแอบทำเงียบๆ เราก็ไม่ได้อะไร ป้าแกอาจจะเขินๆก็ได้ เราก็ตามป้าแก คอยถามว่าให้ช่วยให้ทำอะไรมั้ย ป้าแกก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เราก็ไม่ซีเรียส
-เวลาเลิกงาน ได้รับเงิน และรู้ว่า พรุ่งนี้เพื่อนจะกลับมาทำงานต่อ เจ้านายเลยสั่งเราให้ทำงานต่อยาวๆไปเลย แม่เจ้านายก็กระซิบกับเจ้านายว่าประมาณว่า "จะดีหรอ ป้าแกจะลาออกก็จริง แต่ก็จะให้ทำงานกันตั้งสามคนเลยหรอ" เจ้าของร้านบอกว่า "ไม่เป็นไร ถือว่าสอนๆกัน ค่าแรงจ่ายไหวอยู่แล้ว"
-วันต่อมาเราก็มาทำงานตามปกติ เรา เพื่อน ป้า สามคน ทำๆกันตามปกติ แต่ป้าแกเริ่มเมินเรา ไม่พูดด้วย ยื่นของให้ก็เดินหลบ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ สอนอะไรก็ไม่ค่อยจะสอน แต่กับเพื่อนเรา ป้าแกคุยไปยิ้มไปแบบสบายใจ มีอะไรจะเรียกเพื่อนเรามากกว่าเรา แต่ยังดีที่เพื่อนเราก็คุยกับเรา ช่วยงานกันปกติ แต่ป้าแกนี่สิ เมินไม่คุยด้วยจนตอนนั้นเราแอบเครียดจนทำงานไม่ค่อยรู้เรื่อง พักกลางวันกลับบ้านไปบอกแม่ แม่ก็บอกให้อยู่เงียบๆ ถ้าเขาไม่คุยกับเราเราก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาก็ได้
-เราก็ทนทำงานไป บางทีเพื่อนกับป้า เดินไปทำงานกันสองคน ไม่เรียกเราเลย เพราะอยู่คนละที่กัน ตอนนั้นคือหมดงานแล้ว ว่างด้วย เวลาเรามีงานให้ทำอะไร ก็จะถามเพื่อนว่า "ว่างมั้ย มาทำอันนี้มั้ย จะได้ไม่ว่าง" อยู่สองสามครั้ง จนช่วงนึง เจ้านายไม่อยู่ แม่เจ้านายช่วยขายแทน ซึ่งเขาไม่ค่อยรู้ราคาอะไรมาก เราก็เลยไม่ถาม แต่ไปถามป้าแทนเพราะเราคิดว่า ป้าแกน่าจะรู้ดีกว่า เราก็เดินไปถามป้า "ป้า** พอจะรู้มั้ยว่าอันนี้ราคาเท่าไหร่?" ป้าแกพูดเสียงดังใส่เลยค่ะ "นู้นไปถามข้างหน้านู่น ราคาอะไรอ่ะ(ตอนนั้นเราอยู่หลังร้านเป็นห้องเก็บของ) แล้วเวลาเช้ามาอ่ะ เรียงน้ำเรียงอะไรซะบ้าง มันไม่ได้ยากเลยงาน" อะไรซักอย่าง เพราะเราเดินออกไปก่อนเพราะถ้าฟังไปก็มีแต่คำบ่น แอบเซงเลย แต่เราเป็นคนที่ มีอะไรก็จะบอกเจ้านาย แต่รอบนี้เห็นว่า ป้ากับเจ้านายทำงานมาด้วยกันนานเลยไม่พูดดีกว่า กลัวเป็นปัญหากัน
-จนกระทั่งเมื่อวาน คือวันสุดท้ายที่ป้าแกทำงาน แต่เราไม่รู้ จนเลิกงานตามปกติ เราเดินออกมาซื้อของ เพื่อนเรียกมาคุยว่า "วันจันทร์ป้าจะไม่มาทำงานแล้ว เราต้องทำงานกันสองคน เราต้องมาเช้ากว่าเดิมนะ" อันนี้เราเข้าใจ ประโยคต่อมาคือ
"เจ้าของร้านฝากบอกเค้ามา บลาๆๆๆ" เหมือนประมาณว่า เราทำงานก็โอเค แต่มักจะแอบอู้งาน เราโดนเรียกอะไรมักจะไม่ได้ยิน เวลาเพื่อนเรียกก็ไม่ได้ยิน เราก็ตอบตรงๆแบบ "ก็เรียกได้ตลอด ไม่จำเป็นต้องเรียกครั้งเดียว ถ้าไม่ได้ยินทำไม่เรียกอีก เดินมาบอกก็ได้ จะใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว" จากนั้นก็คุยยาวเลยค่ะ บอกเหมือนให้เราทำอย่างงั้นอย่างงี้นะ ซึ่งเราแอบไม่โอเคจนกำมือแน่นเลยค่ะ ทำไมไม่บอกเวลางาน จะได้ปรับปรุงไปเลย นี่มันเลิกงานแล้ว ยังต้องมาคุยเรื่องงานอีก จากที่เราคิดว่าเราทำงานโดดเดี่ยวที่สุด กลายเป็นคนที่ทำงานแย่ที่สุด เราเลยบอกกับเพื่อนเรื่องที่ป้าไม่คุยด้วยจนเสียงสั่นเลยค่ะ55 แต่ก็คุยเรื่องงานต่อเล็กน้อย แล้วกลับบ้าน
ทุกคนคิดว่า สรุปแล้ว เราทำงานแย่มากๆใช่มั้ยคะ จะได้ปรับปรุงตัวเอง
สรุปแล้ว เราผิดใช่มั้ย?(เรื่องงาน)
-ร้านชำเล็กๆแถวบ้านโทรหาแม่ว่าเราสนใจทำงานมั้ย ทำแทนเพื่อนเราที่หยุดไปโรงพยาบาลต่างจังหวัด เราก็ตกลง ทำงานวันแรก เจ้านายสั่งให้พนักงานที่เป็นป้าคนนึง ที่ทำงานที่ร้านนี้มานานมากๆจนสามารถกล้าเถียงกับเจ้านายได้(เจ้านายอายุรุ่นลูกของป้าได้เลย ประมาณ30กว่าๆได้)
มาสอนงานเรา ป้าแกก็ตอบเลย "สอนอยู่แล้ว"
-เราเริ่มงาน เจ้านายก็สอนว่าเริ่มทำอะไร ยังไง (เจ้านายมีอาการไม่ค่อยดีด้วยเลยสั่งอะไรมากไม่ค่อยได้ แต่พอถามอะไรได้อยู่ถ้าเราไม่รู้) แต่ป้าแกแทบไม่พูดอะไรกับเราเลย มักแอบทำเงียบๆ เราก็ไม่ได้อะไร ป้าแกอาจจะเขินๆก็ได้ เราก็ตามป้าแก คอยถามว่าให้ช่วยให้ทำอะไรมั้ย ป้าแกก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เราก็ไม่ซีเรียส
-เวลาเลิกงาน ได้รับเงิน และรู้ว่า พรุ่งนี้เพื่อนจะกลับมาทำงานต่อ เจ้านายเลยสั่งเราให้ทำงานต่อยาวๆไปเลย แม่เจ้านายก็กระซิบกับเจ้านายว่าประมาณว่า "จะดีหรอ ป้าแกจะลาออกก็จริง แต่ก็จะให้ทำงานกันตั้งสามคนเลยหรอ" เจ้าของร้านบอกว่า "ไม่เป็นไร ถือว่าสอนๆกัน ค่าแรงจ่ายไหวอยู่แล้ว"
-วันต่อมาเราก็มาทำงานตามปกติ เรา เพื่อน ป้า สามคน ทำๆกันตามปกติ แต่ป้าแกเริ่มเมินเรา ไม่พูดด้วย ยื่นของให้ก็เดินหลบ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ สอนอะไรก็ไม่ค่อยจะสอน แต่กับเพื่อนเรา ป้าแกคุยไปยิ้มไปแบบสบายใจ มีอะไรจะเรียกเพื่อนเรามากกว่าเรา แต่ยังดีที่เพื่อนเราก็คุยกับเรา ช่วยงานกันปกติ แต่ป้าแกนี่สิ เมินไม่คุยด้วยจนตอนนั้นเราแอบเครียดจนทำงานไม่ค่อยรู้เรื่อง พักกลางวันกลับบ้านไปบอกแม่ แม่ก็บอกให้อยู่เงียบๆ ถ้าเขาไม่คุยกับเราเราก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาก็ได้
-เราก็ทนทำงานไป บางทีเพื่อนกับป้า เดินไปทำงานกันสองคน ไม่เรียกเราเลย เพราะอยู่คนละที่กัน ตอนนั้นคือหมดงานแล้ว ว่างด้วย เวลาเรามีงานให้ทำอะไร ก็จะถามเพื่อนว่า "ว่างมั้ย มาทำอันนี้มั้ย จะได้ไม่ว่าง" อยู่สองสามครั้ง จนช่วงนึง เจ้านายไม่อยู่ แม่เจ้านายช่วยขายแทน ซึ่งเขาไม่ค่อยรู้ราคาอะไรมาก เราก็เลยไม่ถาม แต่ไปถามป้าแทนเพราะเราคิดว่า ป้าแกน่าจะรู้ดีกว่า เราก็เดินไปถามป้า "ป้า** พอจะรู้มั้ยว่าอันนี้ราคาเท่าไหร่?" ป้าแกพูดเสียงดังใส่เลยค่ะ "นู้นไปถามข้างหน้านู่น ราคาอะไรอ่ะ(ตอนนั้นเราอยู่หลังร้านเป็นห้องเก็บของ) แล้วเวลาเช้ามาอ่ะ เรียงน้ำเรียงอะไรซะบ้าง มันไม่ได้ยากเลยงาน" อะไรซักอย่าง เพราะเราเดินออกไปก่อนเพราะถ้าฟังไปก็มีแต่คำบ่น แอบเซงเลย แต่เราเป็นคนที่ มีอะไรก็จะบอกเจ้านาย แต่รอบนี้เห็นว่า ป้ากับเจ้านายทำงานมาด้วยกันนานเลยไม่พูดดีกว่า กลัวเป็นปัญหากัน
-จนกระทั่งเมื่อวาน คือวันสุดท้ายที่ป้าแกทำงาน แต่เราไม่รู้ จนเลิกงานตามปกติ เราเดินออกมาซื้อของ เพื่อนเรียกมาคุยว่า "วันจันทร์ป้าจะไม่มาทำงานแล้ว เราต้องทำงานกันสองคน เราต้องมาเช้ากว่าเดิมนะ" อันนี้เราเข้าใจ ประโยคต่อมาคือ
"เจ้าของร้านฝากบอกเค้ามา บลาๆๆๆ" เหมือนประมาณว่า เราทำงานก็โอเค แต่มักจะแอบอู้งาน เราโดนเรียกอะไรมักจะไม่ได้ยิน เวลาเพื่อนเรียกก็ไม่ได้ยิน เราก็ตอบตรงๆแบบ "ก็เรียกได้ตลอด ไม่จำเป็นต้องเรียกครั้งเดียว ถ้าไม่ได้ยินทำไม่เรียกอีก เดินมาบอกก็ได้ จะใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว" จากนั้นก็คุยยาวเลยค่ะ บอกเหมือนให้เราทำอย่างงั้นอย่างงี้นะ ซึ่งเราแอบไม่โอเคจนกำมือแน่นเลยค่ะ ทำไมไม่บอกเวลางาน จะได้ปรับปรุงไปเลย นี่มันเลิกงานแล้ว ยังต้องมาคุยเรื่องงานอีก จากที่เราคิดว่าเราทำงานโดดเดี่ยวที่สุด กลายเป็นคนที่ทำงานแย่ที่สุด เราเลยบอกกับเพื่อนเรื่องที่ป้าไม่คุยด้วยจนเสียงสั่นเลยค่ะ55 แต่ก็คุยเรื่องงานต่อเล็กน้อย แล้วกลับบ้าน
ทุกคนคิดว่า สรุปแล้ว เราทำงานแย่มากๆใช่มั้ยคะ จะได้ปรับปรุงตัวเอง