พ่อเสียชีวิตตอนหนูอยู่ประมาณ ม.2 เป็นการจากกันที่กระทันหันมาก เหมือนหนูตื่นมา พ่อก็ไม่อยู่แล้ว เป็นเรื่องที่หนูเสียใจที่สุดในชีวิต ไม่เพียงแต่หนูคนเดียวยังรวมถึงคนในครอบครัวด้วย ตลอดงานศพ3วัน2คืน คิดว่าพ่อจะฟื้นเหมือนในข่าวที่เขาเล่ากัน หนูนอนที่งานทุกวันค่ะ เวลาได้ยินเสียงก๊อกแก๊กตรงโลง จะต้องรีบลุกไปดูทันทีแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย วันสุดท้ายเป็นวันญาปนกิจ หนูก็ยังมีความหวัง แม้แต่ตอนที่ร่างของพ่ออยู่บนเมรุแล้วก็ตาม พอถึงเวลาที่เปิดโลงเพื่อดูเป็นครั้งสุดท้าย เห็นเลือดออกจากจมูกพ่อ ความหวังหนูแตกสลาย แต่ตอนนั้นไม่ร้องไห้เลย ต้องพยายามเข้มแข็งให้มากที่สุด เดินไปจับมือพ่อพร้อมบอกลา หลังจากเสร็จพิธีทั้งหมดก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้ ต้องดูหน้าประตูทุกวัน คิดต่างๆนาๆ คิดว่าพ่อไปต่างจังหวัดบ้างเหมือนเยียวยาจิตใจที่พังไปหมด ปัจจุบันหนูอยู่ ม.6แล้วค่ะ ผ่านมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ก็ยังคิดถึงพ่อเหมือนเดิม แต่หนักขึ้นเพราะร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ความทรงจำทุกอย่างปนกันยิ่งนึกถึงงานศพก็ยิ่งตอกย้ำว่าพ่อไม่ได้อยู่กับเราแล้ว แต่อีกใจหนึ่งหนูก็ยังรู้สึกว่าพ่อยังอยู่ข้างๆตลอดเวลา ยังอยู่ในบ้านเสมอเลย เวลามีปัญหาจะมีพ่อคอยชี้แนวทางแก้ปัญหาให้พอท่านไม่อยู่มันก็จุกอก แต่สุดท้ายเราก็ต้องเดินด้วยตัวเอง
***หนูอยากทราบวิธีจัดการความรู้สึกของพี่ๆน้องๆเพื่อนๆผู้ใหญ่ทุกคนที่เห็นกระทู้นี้ เผื่อหนูจะได้นำไปปรับใช้ในชีวิต ขอบคุณค่ะ