ตอนนี้หนูอายุ17แล้ว ขึ้นมาเรียนที่กทม.ตั้งแต่อายุ15-16 ตอนนั้นมาอยู่หอกับเพื่อนค่ะ พ่อกับแม่ค่อยข้างที่จะซัพพอร์ตและเข้าใจเราทุกอย่างเลยค่ะเราบอกกับเขาตั้งแต่เด็กๆเพราะเขาพามาเที่ยวกทม.บ่อยเราค่อยข้างชอบและอยากมาอยู่ที่นี้ค่ะเคยขอไว้ตั้วแต่ประถมพอจะขึ้นม.4เขาเลยให้ขึ้นมาเรียน เมื่อก่อนมีแค่แม่ที่ค่อยส่งเสียค่ากินค่าเรียนต่างๆ แต่แม่กับพ่อก็ยังอยู่ด้วยกันปกตินะคะ เป็นคนที่ไม่ค่อยผูกพันกับพ่อจะผูกพันกับแม่มากกว่าตอนนั้น จนเราขึ้นมาเรียนกทม.ตอนนั้นช่วงประมาณเพิ่งจบม.4กำลังจะขึ้นม.5 ใช่ค่ะพ่อจับได้ว่าแม่แอบนอกใจ ทุกครั้งที่แม่ขึ้นมาเยี่ยมเราเขาจะแอบไปนัดเจอกับคนนั้นค่ะ พอพ่อจับได้แม่ก็พูดเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำว่าพ่อทำให้เขาเป็นแบบนี้ พ่อเคยถึงขั้นไปบ้านยายไปรับยายกะตามาเผื่อบอกความจริงว่าแม่กำลังทำแบบนี้และใช่ค่ะเขาก็ทะเลาะกันมีปากเสียงและพ่อก็ตบหน้าแม่ค่ะ หลัฃจากนั้นแม่ก็ว่างแผนจะหนีพ่อมาอยู่ที่กทม. โดนอ้างว่าจะมาอยู่ที่นี้เผื่อเราเป็นอะไรไปเขาจะได้มาหามาดูแล แม่เคยหลอกพ่อให้หย่ากับเขาและแม่เอาบ้านไปตั้งได้เงินมา2ล้านกว่าค่ะ เสียใจที่สุดที่แม่ทำแบบนี้  จนวันหนึ่งพ่อไปประชุมที่ต่างจังหวัดแม่แอบจองตั๋วเครื่องบินหอบเสื้อผ้าและเอาเงินไปกทม.ค่ะ ทิ้งหนี้บ้านกับรถไว้ให้พ่อ ทุกวันนี้บ้านที่พ่ออยู่สักวันนึงก็จะโดนยึดค่ะ เพราะแม่ไม่จ่ายค่าบ้านเลยแม่หนีขึ้นมาก่อนเราจะกลับไปที่บ้านแค่2-3วันค่ะ ใช่ค่ะตรงกับวันที่พ่อกลับมาบ้านพอดี ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่เราดิ่งและรู้สึกแย่ที่สุดเลยค่ะ เรากับพ่อนั่งร้องไห้เผื่ออ้อนวอนให้แม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมกลับมาใช้ชีวิตแบบครอบครัวเราเหมือนเดิมแต่แม่ก็ไม่กลับมาค่ะ แม่เลือกที่จะมาหางานทำใช้ชีวิตที่กรุงเทพกับคนใหม่ค่ะ แม่หางานทำใหม่และอยู่กับคนนั้น ซึ่งเราเองก็ไม่ค่อยติดต่อกับแม่ไม่ค่อยโทรบ่อยๆเหมือนก่อนอีกเลยค่ะ แรกๆที่แม่ไปอนู่กับเขาแม่ก็มีส่งเงินให้เราใช้บ้างแรกๆส่งให้ทุกเดือนเลยค่ะ แต่พ่อทำใจไม่ได้เลยค่ะเราสงสารพ่อมากๆมีแต่กับพ่อที่เราโทรหาเขาทุกๆวัน เรารู้ว่าที่แม่เราทำมันผิด ผิดมากๆแต่เราก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาทิ้งพ่อเราไปง่ายๆแบบนี้ เราไม่ค่อยอยากทักหาแม่โทรหาแม่ที่เขาทำแบบนี้เราเคยพูดไปตรงๆหลายครั้งว่าทำไมต้องทำแบบนี้เขาเอาแต่บอกว่าเราไม่เคยเข้าใจเขาหรอกว่าเขาโดนอะไรเจออะไรมาบ้าง (พ่อเราไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับแม่เคยค่ะ เป็นคนดีมากๆไม่เคยมีชู้ ไม่เคยนอกใจ ไม่กินเหล้าเมายา หรือสูบบุหรี่เลย) เราว่าแม่มากกว่าที่ทำอะไรไม่เคยนึกถึงเรา เรารู้สึกน้อยใจเค้ามากจนไม่ทักหาเค้าอีก

จนแม่ประสบอุบัติเหตุ (แม่เป็นเบาหวานค่ะน่าจะจากกรรมพันธุ์) ช่วงนั้นแม่เป็นหนักบ้านถึงขั้นเขาicu เราจากที่ไม่เคยคิดจะไปหาแม่หรทอโทรทักหาแม่เลย ช่วงนั้นไปเยี่ยมแม่บ่อยมากค่ะไม่ได้บอกพ่อเลย(พ่อไม่อยากให้มาเจอแม่กลัวแม่จะพรากเราไปจากเค้าเอาเราไปอยีกับเขา)จนตัดสินใจบอกพ่อว่าตอนนี้แม่กำลังแย่ กลับกลายเป็นตอนนั้นพ่อเกลียดแม่มากๆเลยค่ะเพราะสิ่งที่แม่ทำทิ้งไว้มันหนะกหนาสาหัสจริงๆ พ่อแม่แต่ซ้ำเติมบอกส่ากรรมที่แม่ทำมันย้อนกลับไปหาเขา หลังจากนั้นเราเลยไม่ถูกหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับแม่อีก แม่เกือบโดนตัดขาทิ้งค่ะ แม่โดนตัดชิ้นเนื้อที่ขาไปเยอะมากๆ แม่เดินไม่ได้อยู่พักนึง เดินก็ต้องใช้ไม่เท้าค่ะ และใช่ค่ะช่วงเวลานี้ พ่อกับยายเราน่าสงสารที่สุด

ภาระของเราพ่อเป็นคนดูแลและส่งเงินให้เราใช้คนเดียว แม่ไม่เคยส่งเงินให้ใช้อีกเลยตั้งแต่เขาเข้ารพ. แถมแม่ดูภูมิใจที่ให้พ่อส่งเงินให้เราใช้อยู่ฝ่ายเดียวทั้งที่ก่อนหน้านี่เขาตกลงกันแล้วว่าจะส่งเงินให้ใช้คนละครึ่งพ่อให้ค่าหอค่าของใช้ต่างๆ ส่วนแม่ให้ค่ากิน พอเป็นแบบนี้แม่กลับพูดว่าดีแบ้วให้พ่อส่งคนเดียวบาง ทุกครั้งที่เงินเดือนพ่ออกแม่จะรู้วันแม่จะทักมาบอกว่าเงินเดือนพ่ออกแล้วไปขอเงินสิ ผู้ชายที่แม่ไปอยู่ด้วยก็เกาะแม่กินค่ะงานแม่ก็ทำไม่ได้แม่กลายเป็นคนว่างงานเหมือนแค่อยู่ไปวันๆ มีแค่ยายที่ส่งเงินให้แม่ใช้กินมาโดยตลอด ทุกครั้งที่ยายจะโอนเงินให้แม่ถ้าอีผู้ขายคนนั้นเช็คโทรศัพทแม่เขาจะเอาเงินแม่ไปใช้ค่ะ แม่ต้องแอบโอนเข้าบันชีหนูตลอด แล้วค่อยโอนให้แม่ตอนแม่จะใช้จ่าย บ้าครั้งเขาก็จะมายืมเงินหนู หนูเสียใจทุกครั้งที่เขามายืม หนูคิดตลอดทำไมแม่ต้องเป็นแบบนี้ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้

(ล่าสุด)จนวันหนึ่งแม่เริ่มดีขึ้นไปล้างแผลทุกวันแผลก็ดีขึ้นแม่ก็พอเดินได้แต่ยังตอนใช้ไม้เท้าแม่จึงตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านยายค่ะ ช่วงนั้นเรากลับจากกทม.ไปอยู่บ้านกับพ่อพอดีเลยให้พ่อไปส่งบ้านยายค่ะ ไม่กี่วันแม่ก็กลับมาเลยได้เจอแม่ ใช่ค่ะแม่เปลี่ยนไปมาก รู้สึกไม่ผูกพันกัยเขาเหมือนก่อน เราอยู่กับเขาได้แค่4-5วันเราก็ต้องขึ้นมากทม.แล้วค่ะ แต่ถึงเขากลับมาก็ยังคงติดต่อกับผู้ชายคนนั้นและเขาก็บอกว่าจะกลับมาอยู่กับยายแค่1เดือนและจะกลับกทม.ต่อ (ยายไม่อยากให้เขาไปกทม.อีกอยากให้เขาอยู่บ้านเพราะยายก็เป็นห่วงเขามากๆ) วันที่เราต้องกลับบ้านไปอยู่กับพ่อเพราะไม่กี่วันจะขึ้นกทม.แล้ว

เขาก็เอาแต่บอกเราว่าถ้าเขาหายดีจะกลับไปทำงาน เราพยายามจะไม่คิดมากเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่บางครั้งมันก็แบบไม่ไหวจริงๆ เราคาดหวังให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่มาวันนี้เราก็รู้แล้วว่ามันไม่มีทางอีก ทุกคนมีใครพ่อแม่แยกทางกันแบบเราไหมคะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ🙏🏻